­Το µεγαλύτερο αγκάθι της χώρας, µελλοντικά

Υποστηρίζουν συχνά πολλοί, πως ο µεγαλύτερος κίνδυνος του Ελληνισµού είναι αυτός ακριβώς, δηλαδή το εξ Ανατολών γειτονικό µας κράτος των 80.000.000 κατοίκων, αυτή η παλαιά Τουρκία, µε τις πάντα δολοπλόκες και επεκτατικές µεθοδεύσεις της. Και αυτό είναι ίσως πολύ σωστό, τουλάχιστον για το σήµερα. Για το αύριο όµως, ίσως όχι, δεν είναι. Αφού κάποιος άλλος κίνδυνος, σοβαρότερος µάλλον, ελλοχεύει µέσα στους βάλτους των καιρών. Και αυτός επίσης διαθέτει, ένα ακριβέστατο όνοµα, είναι το δηµογραφικό µας πρόβληµα. Η άλλως πως, ο γενικός εφησυχασµός της φυλής µας, µπροστά στην διογκούµενη υπογεννητικότητα µας. Και ναι µεν, δεν λέω όχι, µεγάλο κουράγιο µπορεί να µας δίνει κάπου κάπου, η αρκετά γνωστή στιχοµυθία του ηρωικού στρατηγού Μακρυγιάννη µε τον Γάλλο Ναύαρχο ∆εριγνύ (Ντερνύς), στους Μύλους. Που στην παρατήρηση του δεύτερου, ότι η εκεί αµυντική οχύρωση των εξεγερµένων Ελλήνων, είχε αρκετά αδύνατα σηµεία, η µνηµειώδης απάντηση του µεγάλου Έλληνα, του σοφού πατριώτη Μακρυγιάννη, ήταν η εξής: «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεµούν να µας φάνε και δεν µπορούν. Τρώνε από εµάς και µένει και µαγιά». Ω ναι, τα ‘πε πολύ ωραία και λίαν ευφυώς όλα αυτά τότε, ο λεβέντης ήρωας στον Γάλλο Ναύαρχο, µάλιστα.

Αλλά σήµερα, µε τα τόσα αρνητικά δεδοµένα του δηµογραφικού µας, µήπως πρέπει, πρωτίστως, να µην βασιζόµαστε πλέον µόνο σε αυτό το όµορφο, ιδεολογικό πιστεύω; που έτσι κι αλλιώς, δεν παύει να αποτελεί µια απτή πραγµατικότητα, εννοώ το κραταιόν και ακατάβλητον του Γένους µας, που ναι, υφίσταται ακόµα, προφανώς. Αλλά µήπως, ήγγικεν ο καιρός, για κάτι πιο αποφασιστικό, πιο ουσιαστικό; Και από τον καθένα µας προσωπικά αλλά και από το επίσηµο κράτος µας, προπαντός; ∆ιότι τα πράγµατα, δεν βαίνουν καλώς, καθόλου. Τα καµπανάκια του κινδύνου θα ‘πρεπε νάχαν ηχήσει από καιρό στην πατρίδα µας. ∆ιότι το αδιαµφισβήτητο ένδοξο παρελθόν µας, δεν εγγυάται επακριβώς την ίδια πορεία στο µέλλον, γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσουµε συνολικά. Αλλά ας εκθέσουµε ευθύς εδώ, κάποια στοιχεία ενδεικτικά νοµίζω, για το µέγεθος του επερχόµενου κινδύνου. Λίγα απογοητευτικά δεδοµένα, σταχυολογηµένα όλα από µια σχετικά πρόσφατη έρευνα, που έχει δηµοσιεύσει στο ίντερνετ, ένας υπεύθυνος επιστήµονας, ο γυναικολόγος µαιευτήρας ∆ρ. Βασίλειος Μπέλλιος, αντιπρόεδρος του Φιλανθρωπικού Συλλόγου “Αγκαλιά”. Και που µε αυτήν την εργασία του, ο σοβαρός αυτός επιστήµων, αφενός µας εκθέτει αναλυτικά τους λόγους της υπογεννητικότητας µας, πώς έχουν δηλαδή τα πράγµατα σήµερα εδώ µα και πώς ήταν, κάποιες δεκαετίες πριν, στην κοινωνία µας. Αλλά αφετέρου µας εκθέτει και ποια µέτρα έχουν πάρει οι κυβερνήσεις άλλων κρατών, για να επιλύσουν το πρόβληµα της υπογεννητικότητας. Και βεβαίως επίσης µας προτείνει, τι πρέπει να κάνουµε εµείς εδώ στην Ελλάδα, εάν δεν θέλουµε να συρρικνωθούµε ταχέως.
Ας δούµε λοιπόν, λίγα από αυτά τα στοιχεία που πραγµατικά πρέπει πάρα πολύ να µας προβληµατίσουν όλους. Λίγα σκόρπια λοιπόν στοιχεία, τρανταχτά και µη αµφισβητούµενα, του µεγάλου µας προβλήµατος, νάτα………………..

Ελλάς, 2023. Η χώρα µας, των 11.000.000 κατοίκων περίπου εκ των οποίων το 10% αλλά ίσως και περισσότερο, είναι αλλοδαποί οικονοµικοί µετανάστες. Που κάποιοι εξ αυτών, λόγω ανάγκης, εγκαθίστανται και στην ύπαιθρο µας. Την ύπαιθρο χώρα µας, που εµείς οι Νεοέλληνες της γυρίσαµε εν πολλοίς, την πλάτη. Γιατί, να το οµολογήσουµε εξαρχής, η βασικότερη αιτία της διόγκωσης του δηµογραφικού µας, είναι η υπέρµετρη αστικοποίηση, αυτό δείχνουν τα στοιχεία. Βλέπουµε πως τα παλαιότερα χρόνια, η ύπαιθρος έσφυζε από ζωή και τα παιδιά εκεί ήταν και µαθητές µεν αλλά και µικροί, παραγωγικοί εργάτες δε.
Σήµερα όλοι µας γίναµε µόνο καταναλωτές.
Αλλά τώρα, ας πάµε πάντα µε τα στοιχεία της έρευνας του γιατρού, σε µια άλλη διαπίστωση. Πως το πρόβληµα το δηµογραφικό µας, ήταν και είναι στενά δεµένο, µε την µετανάστευση των γηγενών µας. Και βεβαίως σήµερα, το τεράστιο ρεύµα άλλων εποχών έχει σταµατήσει εδώ και 40 χρόνια κοντά, παραµένει όµως και δραµατικός, ο συνεχής ξενιτεµός της νεολαίας µας στην αλλοδαπή. Μιας υπεράξιας νεολαίας, που διαθέτει σωρεία βαρβάτων πτυχίων, εισπράττουσα όµως στον τόπο της, αµοιβές πολύ µικρότερες των προσόντων της. Καταφεύγοντας έτσι, για µια µόνιµη διαµονή στο εξωτερικό, µοιραία θα κάνει τα παιδιά της, εκεί. Που θα καταγραφούν σε άλλα κατάστιχα πια, σαν πολίτες ενός ξένου τόπου.
Επίσης, ύστερα, κάτι άλλο µας υπογραµµίζει η έρευνα του ευαίσθητου µαιευτήρα, πως δηλαδή η τρέχουσα οικονοµική ύφεση, η παγκόσµια, σίγουρα έχει δηµιουργήσει τα µύρια όσα προβλήµατα και στον τόπο µας. Έχει µεταθέσει π.χ. τους γάµους των ζευγαριών επ’ αόριστον, την απόκτηση παιδιών, το ίδιο.

Πρώτο µέληµα πια της νεολαίας, είναι στην κλίµακα των αξιών της, η επαγγελµατική της αποκατάσταση. Αλλά ας πάµε και λίγο παρακάτω, όσον αφορά την σχετική έρευνα. Κάποιες άλλες πρόσθετες αιτίες, βασικές, της επιδείνωσης της υπογεννητικότητας µας, είναι σαφώς η απαξίωση του γάµου, η µεγάλη χειραφέτηση των γυναικών, η οικονοµική ανεξαρτησία τους, ο άκρατος φεµινισµός, ο πιο πάνω από το µέτρο βεβαίως, ο πανσεξουαλισµός, ο κραυγαλέος, ο εγωισµός και η ουσιαστική έλλειψη επικοινωνίας. Μα και η υπογονιµότητα µεγάλου µέρους της νεολαίας, παίζει µεγάλο ρόλο, επίσης. Που είναι πανθοµολογουµένως και σαφώς, εντονότατη. Και που η αντρική τέτοια, κατά που δείχνει η έρευνα, προκαλείται κυρίως λόγω της µεγάλης κατανάλωσης από τους νέους, αλκοολούχων ποτών και τσιγάρων. Αλλά επιδεινώνεται το κακό, σίγουρα και λόγω της µόλυνσης του περιβάλλοντος.
Και έπειτα, αντιστοίχως, και η γυναικεία υπογονιµότητα τώρα, υπογραµµίζει ο γιατρός, συν όλα τα παραπάνω, έχει κι άλλο ένα πλην. ∆ηλαδή το ότι όταν κάποια γυναίκα, επιλέγει να παντρευτεί µετά τα 35 της, τότε δυστυχώς, ήδη έχει αρχίσει η σταδιακή µείωση της γονιµότητας της.
Βεβαίως, πάντα κατά την ως άνω έρευνα, και στους άντρες και στις γυναίκες, σηµαντικό ρόλο παίζει το άγχος και η κακή διατροφή. Προχωράµε όµως, σε αυτά που είναι πιο στενάχωρα.

Στα εξής στοιχεία δηλαδή, πως στην αρχή της δύσκολης δεκαετίας του 1960, µαθαίνουµε πως είχαµε στην Ελλάδα µας, 74.000 γάµους τον χρόνο, κατά µέσο όρο. Σήµερα; Τι να πούµε, τι; Το 2019, να έγιναν, σύµφωνα µε την έρευνα του εκλεκτού γιατρού, µόνον 47.137 γάµοι σε όλη την επικράτεια µας. Αλλά προχωράµε πάλι, να, προβάλλει πλέον αµείλικτο το ερώτηµα, δηλαδή, πώς, να έχοµε ένα αύξοντα αριθµό γάµων, όταν δυστυχέστατα, περίπου 2000 νέοι και νέες, σκοτώνονται ετησίως στους δρόµους µας, από τα τροχαία ατυχήµατα; Και το µετά, που έχουµε άλλους 40.000 περίπου τραυµατίες, ετησίως, Όλες αυτές, οι νέες υπάρξεις, που φεύγουν για πάντα, που δυνητικά ίσως έφτιαχναν και τις οµορφότερες οικογένειες.

Αλλά και άλλο ένα βάσανο, µας υπογραµµίζει η έρευνα. Τι να πει κανείς, τα λόγια είναι φτωχά, για την διογκούµενη µάστιγα των ναρκωτικών που κλείνει σπίτια. Αλλά να, κι άλλο ένα µεγάλο αγκάθι, που καταστρέφει την χαρά του δώρου της ζωής.
Αλήθεια, αναρωτιέσαι, τι να πεις για τον απίστευτο αριθµό των εκτρώσεων, που λίγα χρόνια πριν, όπως µας πληροφορεί ο εκθέτης της έρευνας, έφταναν περίπου στις 200.000 ετησίως; Σήµερα ναι, δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγµατα αλλά και πάλι, θλίψη. Και αυτή η θλίψη µεγαλώνει, όταν συνειδητοποιούµε πως αντί για νέες ζωές, προτιµάµε τα άγρια κυνηγητά της υλικής ευηµερίας, τα καινούργια ακριβά αµάξια, τα ταξίδια, την διασκέδαση, τις ψευδαισθήσεις της ευτυχίας.

Και οι γονείς, εµείς; Στο ηµερήσιο µας ενώπιος ενωπίω, στον καθρέπτη της συνείδησης µας µπροστά, µπορούµε να απενοχοποιήσουµε τους εαυτούς µας; ∆εν πρέπει να παραδεχτούµε τις δικές µας ευθύνες; Να, για τον τρόπο που οι περισσότεροι σήµερα, αναθρέφουµε τα παιδιά µας, δηλαδή έτσι, που να µην τους λείψει τίποτα, να µην κουραστούν, να µην καψαλιστούν, κατά που λέγανε οι παλιοί, αλλά όχι τέτοια, όχι, µα επιµόνως το τα πάντα στο πιάτο τους έτοιµα, αυτό άραγε δεν αποτελεί ένα αρνητικότατο παράγοντα για το θέµα µας;
Αφού να έτσι, που κάποιοι από εµάς, κακοµαθαίνουµε τα παιδιά µας, να παραβλέπουν δηλαδή τα δικά τους κουσούρια και να βλέπουν µονάχα των άλλων τα στραβά, δεν είναι, αναρωτιέται ο ερευνητής του θέµατος, δεν είναι έπειτα επόµενο στους γάµους τους µεθαύριο, λέµε, µην γνωρίζοντας την µεγάλη αξία των δυσκολιών και των υποχωρήσεων, να χωρίζουν τελικά και έτσι όλα να πάνε στον βρόντο που λένε;

Όµως τώρα, ας προχωρήσουµε και σε κάποια άλλα στοιχεία της έρευνας. Ας εστιάσουµε λοιπόν σε ένα πίνακα, (πίνακας 1) ένα γράφηµα, που θα µας δηµιουργήσει σίγουρα, πολλές µελαγχολικές σκέψεις. Αλλά όµως πρέπει, πρέπει να τον πληροφορηθούµε όλοι µας, µήπως, µήπως.
Λοιπόν, ο πίνακας αυτός δείχνει, πόσα χρόνια έχει να γεννηθεί παιδί µα και σε ποιον τόπο. (Πιο συγκεκριµένα, σε ποιες ακριβώς περιοχές της χώρας µας και µας δείχνει επίσης και τους σηµερινούς υπάρχοντες κατοίκους).
Ας τον δούµε λοιπόν.

Μα προχωράµε πάλι. Σύµφωνα, λέει η έρευνα, µε µια τελευταία γνωµάτευση του ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών), οι µικρότεροι δείκτες γεννητικότητας, παρουσιάζονται στους νοµούς που είναι οι φτωχότεροι της Ελλάδας, ενώ οι πλουσιότεροι, σαφώς παρουσιάζουν καλύτερους δείκτες. Εξαίρεση αποτελεί ο Ν. Ξάνθης, που παρότι ανήκει στους φτωχούς νοµούς, έχει υψηλό δείκτη γονιµότητας, λόγω της µεγάλης εκεί, µουσουλµανικής µειονότητας. Λοιπόν, σίγουρα, µε όλα τούτα που πληροφορούµεθα, µάλλον πως δεν πρέπει στο εξής να αναπαυόµεθα ήσυχοι. ∆ιότι να, εάν το δηµογραφικό της χώρας µας είναι γενικώς οξύ, ειδικά στην Θράκη, είναι οξύτατο, µε πιθανότητα εθνικών κινδύνων. Τα δεδοµένα είναι δύσκολα. Τρία στα τέσσερα παιδιά, δείχνει η έρευνα, που γεννιούνται στην ∆. Θράκη, είναι τέκνα Μουσουλµάνων.

Στον Ν. Ξάνθης οι Χριστιανοί είναι το 57,5% του πληθυσµού, ενώ οι Μουσουλµάνοι το 42,5%. Στον Ν. Ροδόπης, τα πράγµατα είναι πιο σφιχτά, οι Χριστιανοί είναι το 47,3% ενώ οι Μουσουλµάνοι το 53,6%. Και έως εδώ όλα καλά. Οι Έλληνες έχουν µάθει να συνυπάρχουν, οι ορθόδοξοι µα και τα άλλα Χριστιανικά δόγµατα µε τις διαφορετικές θρησκείες. Θα ήταν λοιπόν, έως εδώ, όλα άριστα, εάν αυτή βορειοανατολική εσχατιά της χώρας µας δεν αποτελούσε αντικείµενο εδαφικών βλέψεων κυρίως από την Τουρκία. Που συνεχώς παρουσιάζεται, σαν µια εγγυήτρια δύναµη για τις εκεί µουσουλµανικές µειονότητες, βάσει πάντα της Συνθήκης της Λωζάνης. Ναι, σίγουρα, σε αυτές τις περιοχές µας, το πρόβληµα είναι πιο ορατό και ψηλαφητό, όπως ξεχωρίζει το µικρό από το µεγάλο, το ψέµα από την αλήθεια.
Ο Ελληνισµός, από τα πανάρχαια χρόνια έως και σήµερα, δεν έχει µάθει να κλαίει την µοίρα του. Ποτέ δεν έσκυψε το κεφάλι µπροστά στις λαίλαπες των καιρών, ποτέ δεν λύγισε. Τώρα όµως, ο κόµπος, λες και έχει φτάσει στο χτένι. ∆ιότι τώρα, ο εχθρός είναι σιωπηλός και ολοένα γιγαντούµενος. Και δηµιουργεί, στον καθένα µας, µια µεγάλη, ασύµµετρη, δυναµική απειλή. Τι δει γενέσθαι λοιπόν; Η λογική λέει πως πρέπει να επιδιώξουµε µια ριζικότερη αντιµετώπιση του προβλήµατος υπογεννητικότητα. Να µειωθούν οι αρνητικοί, να πάρουν τα πάνω τους οι θετικοί δείκτες κι ας είµαστε κάπως αισιόδοξοι, κάτι καλύτερο κυοφορείται από την παρούσα κυβέρνηση.

Να πρόσφατα, πριν λίγες ηµέρες, η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, κυρία Σοφία Ζαχαράκη, χαρακτήρισε το πρόβληµα το δηµογραφικό, ως απολύτου προτεραιότητας και µάλιστα εξήγγειλε και αρκετά µέτρα στήριξης των νέων ζευγαριών.
Θετικά, θετικότατα όλα αυτά, βεβαίως µα ας µάθουµε λίγα πράγµατα, τι συµβαίνει στο εξωτερικό, σε κάποιες χώρες τουλάχιστον, όσον αφορά την στήριξη των καινούργιων οικογενειών. Πάµε λοιπόν Λουξεµβούργο, Βέλγιο, Αυστρία, Ολλανδία, Φιλανδία, Σουηδία, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Ιταλία, όλες οι παραπάνω χώρες, διαθέτουν αυτή την στιγµή, επιδόµατα στήριξης, υπερπολλαπλάσια των δικών µας. Π.χ. στην Γαλλία, η γυναίκα που φέρνει στον κόσµο το πρώτο της παιδί, παίρνει 16 εβδοµάδες άδεια µετ’ αποδοχών και έχει και αρκετές άλλες διευκολύνσεις, στην στέγαση, στις µεταφορές, στην εκπαίδευση. Το ίδιο συµβαίνει και πολλαπλώς σε όλα τα Σκανδιναβικά κράτη αλλά και αλλού. Το ίδιο, εντός µικρού χρονικού διαστήµατος, πρέπει ν’ αρχίσει να συµβαίνει κι εδώ, αν αγαπάµε την Ελλάδα, τους Έλληνες. Μπορούµε, θέληση θέλει το πράγµα, κυβερνητικοί, να γίνουµε περισσότεροι.

400 ολόκληρα χρόνια απάνθρωπης σκλαβιάς και δεν µας λύγισαν. Επιβιώσαµε µέσα στον εφιάλτη της Τουρκοκρατίας και θα σβήσουµε σήµερα; Θα αναρωτηθούν και δικαίως, µη γνωρίζοντες όµως τα κάτωθι ιστορικά στοιχεία, που λένε, αυτοί οι άψευστοι µάρτυρες, τα εξής. ∆ηλαδή, πως επί Τουρκοκρατίας, το 70% των ελληνικών οικογενειών ήταν πολύτεκνοι. Και ύστερα, µε το πέρασµα του χρόνου, δυστυχώς φέρι ειπείν, το 1940, ήταν το 40%. Για να φτάσουµε δυστυχώς, στο πολυτραυµατισµένο σήµερα, στο ζοφερό ελληνικό σήµερα, σε αυτό το θέµα, που οι πολύτεκνες οικογένειες αποτελούν µονάχα το 3% του ντόπιου πληθυσµού µας. Και επιπροσθέτως, για την ιστορία και µόνο εάν πιάσουµε π.χ. κάποιους από τους γνωστούς ήρωες του 1821, θα απογοητευθούµε, τα µάλα. Π.χ. ο Κολοκοτρώνης, είχε 12 αδέλφια. Ο Παπαφλέσσας 18, ο Αθανάσιος ∆ιάκος 12. Ο Μακρυγιάννης είχε 12 παιδιά, ο Κανάρης 7, ο Μιαούλης 5 και πάει, πάει λέγοντας…
Και µην ξεχνάµε, το δηµογραφικό, είναι άµεσα συνδεδεµένο µε το συνταξιοδοτικό. Σήµερα στην πατρίδα µας οι δαπάνες για την περίθαλψη των ηλικιωµένων είναι 8 φορές µεγαλύτερες από τις δαπάνες των άλλων Ελλήνων. Και σύµφωνα µε τις εκτιµήσεις του ΟΟΣΑ, το συνολικό κόστος περίθαλψης όλων µας, κάθε χρόνο, διογκώνεται πάρα πολύ. Πού θα βρεθούν λοιπόν κάποτε τόσα χρήµατα, όσα τότε θα χρειαστούν τα δηµόσια συνταξιοδοτικά ταµεία, εάν εν τω µεταξύ, λίαν συντόµως δηλαδή, δεν έχουν γεννηθεί πολλοί, πολλοί νέοι εργαζόµενοι, που θα βρεθούν αλήθεια τότε τα απαιτούµενα των συνταξιοδοτήσεων;

Αρµόδιοι, το θέλειν δύνασθαι. Αρµόδιοι, την ανάγκη φιλοτιµίαν, ποιούµενοι, σπεύσατε. Η τρισχιλιετής Ιστορία του Έθνους µας, σας το επιβάλλει, πριν να είναι αργά, πολύ αργά. ∆ιότι απλά µαθηµατικά είναι τα περισσότερα, µαθηµατικούλια άντε της δευτέρας ∆ηµοτικού. Στ’ αλήθεια, ποιος θα απαντήσει, άραγε, πού βρίσκονται σήµερα τα εκατοµµύρια των Ελλήνων πολιτών της Μ. Ασίας, του Πόντου; Πού είναι η παλαιά κραταιά Κοινότητα της Κριµαίας; Πού είναι η υλικά και πνευµατικά ανώτερη κοινότητα της ελληνικής Αλεξάνδρειας; Ποιος αυταπατάται, ποιος µπορεί, θεωρώντας πως τα παιδιά των ξενιτεµένων οµογενών µας, στις άκρες της Γης, Αµερική, Καναδά, Αυστραλία, Αφρική, δυστυχώς, να, µετά την τρίτη, τέταρτη γενιά τους, δεν θα ενσωµατωθούν πλήρως στις νέες τους µακρινές πατρίδες, ποιος;
Γλυκιά Μητέρα µας, Ελλάδα, του πνεύµατος, του Ήλιου και της δόξας η χώρα, είναι αµαρτία, είναι κρίµα να µην γίνουν τα όσα σωστά πρέπει να γίνουν…

*Συγγραφέας, µέλος της Ένωσης Πνευµατικών ∆ηµιουργών Ν. Χανίων