Το εμβόλιο ως υποχρέωση

Μέσα σε δυο μέρες τέσσερις άνθρωποι πέθαναν στο Νοσοκομείο Χανίων από επιπλοκές του κορωνοϊού. Δεν ήταν 4 “περιστατικά”, δεν ήταν αριθμοί που θα συμπληρώσουν τα στατιστικά.
Ήταν 4 ονοματεπώνυμα, 4 σπίτια, 4 ξεχωριστές ιστορίες ζωής. Όπως καθείς από τα 3 εκατομμύρια που μέχρι σήμερα έχει σκοτώσει ο κορωνοϊός παγκοσμίως.
Άνθρωποι σβήνουν στις εντατικές κι άλλοι βγαίνουν από εκεί κουβαλώντας για το υπόλοιπο της ζωής τους πληγές που άφησε η νόσος πάνω τους· σωματικές και ψυχικές.
Κι όμως, με αυτό το δράμα να συντελείται μπροστά στα μάτια μας, υπάρχουν ακόμα συμπολίτες μας που δεν αναλαμβάνουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, αρνούμενοι να εμβολιαστούν.
Ο εμβολιασμός δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση, απέναντι στους συνανθρώπους μας, γιατί μόνον έτσι θα μπορέσει να επιτευχθεί η ανοσία.
Και είναι εξαιρετικά λυπηρό να διαπιστώνει κανείς, ότι υπάρχουν αξιοσημείωτα ποσοστά άρνησης εμβολιασμού στις μεγάλες ηλικίες.
Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν πως τα Χανιά αντέχουν 4 νεκρούς κάθε δυο μέρες. Αν αντιλαμβάνονται πόσο εύκολο είναι να μαυροφορεθεί μια οικογένεια στη διπλανή μας πόρτα.
Έπειτα από έναν καταστροφικό χρόνο, μας δίδεται μια σανίδα σωτηρίας με τον εμβολιασμό και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πάρει και τους υπόλοιπους στον λαιμό του.
Εμπιστευτείτε λοιπόν τους γιατρούς σας, ακούστε τους επιστήμονες, προστατέψτε τους γύρω σας, τις οικογένειές σας, τα παιδιά σας. Είναι εύλογο να υπάρχουν απορίες και ανασφάλειες, αλλά σε αυτές μόνο οι γιατροί μπορούν να σας απαντήσουν και όχι οι λογής – λογής κουτσομπόληδες.
Η ανευθυνότητα των νέων που μετέτρεψαν σε “μαγκιά” την ανυπακοή απέναντι στη ζωή, επισημαίνεται συνεχώς και καταδικάζεται. Ήρθε όμως και η ώρα των μεγάλων ηλικιών να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και στην προσπάθεια “αφύπνισής” τους, κρίσιμο ρόλο έχει πλέον να διαδραματίσει και η Εκκλησία.
Οι στιγμές είναι κρίσιμες και μακάρι όλοι να σοβαρευτούμε το ταχύτερο δυνατόν.