«Πιστεύω ισχυρά ότι, ο δρόμος εξόδου από τη σημερινή κρίσιμη κατάσταση για την Ελλάδα, πρέπει να περάσει μέσα απ’ την εκπαίδευση, την κατάρτιση και την απασχόληση» [James Calleja, δ/ντής Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ανάπτυξη και την Επαγγελματική Κατάρτιση (Cedefop), “X.N.”, 29/6].
ΚΑΜΙΑ κυβέρνηση από όσες μας προέκυψαν στα 6 χρόνια της κρίσης δεν τόλμησε το αυτονόητο: να επιστρατεύσει τα πιο γερά μυαλά απ’ όλα τα κόμματα και να κάνει μια σταθερή Εθνική Επιτροπή για την Παιδεία. Η οποία να μελετήσει επισταμένα τις μελλοντικές ανάγκες της χώρας σε επιστημονικό προσωπικό και εργατικό δυναμικό, έχοντας ως στόχο την έξοδο της χώρας από την κρίση και την προετοιμασία της για το επόμενο στάδιο.
ΑΝΤ’ ΑΥΤΟΥ η κάθε κυβέρνηση (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) κοιτάζει πώς να τοποθετήσει ως υπουργό Παιδείας ένα “δικό της” άνθρωπο (άσχετα με την καταλληλότητά του), πειθήνιο εκτελεστικό όργανο των κελευσμάτων της. Όσο για “εκπαιδευτικά προγράμματα”, καμιά κυβέρνηση δεν παρουσίασε δικό της γιατί απλούστατα δεν είχε!
ΝΑΙ! Σε εποχές κρίσεων γίνεται στην Παιδεία, όπως και σε όλους τους τομείς των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων, εξορθολογισμός δαπανών και κατανομής προσωπικού. Δεν γίνονται άστοχες περικοπές και… έμμεσες απολύσεις που έχουν σαφώς μόνο οικονομικό αντίκρισμα.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, από το 2011 και εντεύθεν όλες οι αλλαγές που έγιναν και γίνονται στη δημόσια εκπαίδευση (κυρίως στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια) έχουν ως βασικό σκοπό την ελάττωση και μόνο του προσωπικού.
ΜΕ ΤΗΝ “αριστερής” δε έμπνευση “μεταρρύθμιση” του κ. Φίλη, νυν υπουργού, και παρά το ότι έγινε, λέει, «εθνικός διάλογος» (μάλλον κι αυτός προσχηματικός), αυτά που τελικά υιοθετεί το Υπουργείο (παραβλέποντας συμπεράσματα και προτάσεις του διαλόγου), δεν έχουν το προηγούμενό τους.
ΕΤΣΙ, αντί για απ’ ευθείας απολύσεις προσωπικού, έχουμε καταργήσεις/συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, αύξηση αριθμού μαθητών ανά τμήμα, ελαστικοποίηση του θεσμού 2ης και 3ης ανάθεσης διδασκαλίας μαθημάτων, περικοπές ωρών διδασκαλίας, ελάττωση σχολικού ωραρίου, αύξηση διάρκειας… διαλειμμάτων, αναγκαστικές μετακινήσεις προσωπικού κ.λπ.
ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΕΣ κινήσεις, δηλαδή, σε ένα Υπουργείο που θα έπρεπε να λειτουργεί έτσι ώστε να ικανοποιεί τουλάχιστον τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες της μαθητικής κοινότητας. Και πάλι τα θύματα μιας τέτοιας ασυνάρτητης εκπαιδευτικής πολιτικής θα είναι μαθητές, γονείς και κυρίως χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί που θα αναγκαστούν να μετακινηθούν σε περισσότερα σχολεία. Είναι δε αμφίβολο αν αυτή η νέα αριστερή “κοπτοραπτική μέθοδος” θα καταφέρει να καλύψει τα κενά των σχολείων, όταν αυτά επαναλειτουργήσουν τον Σεπτέμβρη. Σωστά! Βρισκόμαστε σε κρίση, αλλά όχι και τέτοιο “μαχαίρι”, ειδικά στην Παιδεία. Ελεος…
