Το επόμενο βήμα

Η χώρα προχωρά με έναν αργό βηματισμό, σχεδόν διστακτικά “ένα βήμα μπροστά, τρία πίσω”. Δεν νομίζω όπως προοιωνίζονται οι εξελίξεις (μετά την δοκιμασία των συστημικών τραπεζών) να μην έχει επικαθίσει στην ελληνική κοινωνία ξανά ένα υπόστρωμα ανασφάλειας.
Ηδη την τελευταία τριετία οι τράπεζες έχουν απολέσει το 97% της χρηματιστηριακής τους αξίας, γεγονός που δείχνει ότι δεν έχει ακόμη σταθεροποιηθεί η οικονομία και γεγονός που σηματοδοτεί πόσο ευάλωτοι είμαστε στους διεθνείς κινδύνους.
Το “αντίδοτο” σε αυτή την υπαρξιακή κρίση ταυτοτισμού, με δυσκολία θα βρεθεί. Η χώρα είναι ασταθής μέσα σε υστερίες, λυσσώδεις φωνές και χαριτωμενιές που διανθίζουν την πίκρα της καθημερινότητας, αλλά, όπως βλέπετε, λύσεις δεν δίνουν. Οριακά τρώμε ανεξάντλητα εθνικό χρόνο και είμαστε κολλημένοι στο ίδιο σημείο.
Κι ας υπόσχονταν κάποιοι ότι θα επιστρέψουμε στο πλαδαρό 2007… Δεν βλέπω κάτι ως κοινό ιδανικό να συνεγείρει την κοινωνία για να εργασθεί με πάθος σε ένα φιλοπρόοδο σχέδιο. Η κοινωνία μοιάζει καθηλωμένη σε μια αδυναμία να σηκωθεί και να πάει “τρία βήματα παρακάτω”.
Τι χρειάζεται; Ενα κατ’ ουσίαν πειστήριον αθωότητας: «αυτοί είμαστε, αυτά μπορούμε να κάνουμε». Οχι παραπάνω. Αλλά αυτά που μπορούμε, να τα κάνουμε…