■ Από την παρουσίαση στο Ιστορικό Καφέ Κήπος
Σήμερα, ζούμε σε μια ακρως μεταβατική περίοδο, σε μια κοινωνία επιθετική, με έντονο στοιχείο την έκπτωση των αξιών, με έντονο εγωκεντρισμό, όταν καθρεφτιζόμαστε στις επιθυμίες μας, δηλαδη δεν κοιταζόμαστε πουθενά. Και τίθεται το ερώτημα, υπάρχει τρόπος να συναντηθούμε; Αυτό επιχειρούμε σήμερα με ένα πολιτισμικό λόγο, στον ιδιο τον πολιτισμό, ανασκαλέυοντας τη μνήμη, γι’ αυτό που μας δόθηκε, αλλά και γι’ αυτό, που εμείς καλούμεθα να δώσομε και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα.
Τι είναι τέχνη και ποιος είναι καλλιτέχνης. Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς την εννοια του καλλιτέχνη, μιας και εχομε να κάνομε με το συναίσθημα , αυτή τη σύνθετη υποκειμενική συνειδητή εμπειρία,το συνδυασμό νοητικών και ψυχοσωματικών καταστάσεων,που δεν εκφράζεται ως απλή αίσθηση, αλλά ως κάτι βαθύ, εσωτερικό, που επιδρά στο σώμα και την «ψυχή» του ατόμου, και σχεδόν πάντα εκφράζεται (στο πρόσωπο, στη φωνή, στη στάση του σώματος) και σαφέστατα ως είναι φυσικό,είναι παρατηρήσιμο από τους άλλους.
Το συναίσθημα, που είναι αποτέλεσμα περίπλοκων ορμονικών επιδράσεων και του ασυνείδητου νου. Το συναισθήμα, που δεν ελέγχεται, με συνειδητή προσπάθεια,που προκαλει την αλλαγή συμπεριφοράς , ανάλογα με την κατάσταση στην οποία αυτο βρίσκεται,μια αιτία που στον άνθρωπο πολλές φορές γίνεται αφορμη για δημιουργία.
Και την έμπνευση, δηλαδή ένα σύνολο από προσλαμβάνουσες παραστάσεις με προσωπικές διεργασίες, κληρονομικές καταβολές, αστάθμητους παράγοντες και οσον αφορα την ζωγραφική, μια βουτια στο χώρο των χρωμάτων με κανόνες και τεχνική.
Συναίσθημα λοιπόν στο καλλιτέχνη και εμπνευση, αλλα και αντιδράσεις σε αισθητηριακές διακυμάνσεις…
Τη δουλειά της που θα την ονομάσω μια ανάγκη ενός ηχηρού παρόντος, ένα παιγνίδισμα στο κέντρο της ζωής.,μια ένταση σε υψηλή συχνότητα, μια αστείρευτη απύθμενη πηγη,που διαρρέει στον μυθοπλάστη εαυτό,σαλευοντας στις ρίζες, ανασκαλευοντας απεικάσματα από το υπερπέραν της μνήμης,ένα θόρυβο που απειχει στην εντέλεια , ένα ηχο έντονο, διακριτό μεσα την εμβοή του. Μια αναταραχή, ένα πολύτροπο χαρακτήρος, ένα ζάλο στο απώτερο παρελθον , στο παρόν, με το παρελθόν, πάντα ομως με σκέψεις που ζευγαρώνουν ερωτοτροπούν, ξαπλώνουν νωχελικά στο σώμα στο πνεύμα και μετα στην ΕΙΚΟΝΑ στο αντικείμενο και δίνουν την επιλογή την θέση και συμπληρώνοντας τον εαυτό τους οριστικοποιούν τις ανησυχίες,την πορεία το χρόνο το ταξίδι… την διάρκεια..
Η επιλογή της Πέπης για το παρελθόν και των σημειολογικών του στοιχείων, που αποτελεί πρόκληση, με αναταράσσει σήμερα στην εποχή του ναρκισσισμού, που ο άνθρωπος είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του,γεγονός που τον αποκλείει να κάνει σχέση κι ενας ανθρωπος χωρις σχέση είναι ενας πεθαμενος ανθρωπος..
Πως λοιπόν να μην αφιερώσεις μία ολόκληρη βραδυά στο πολιτισμό και στη συνέχεια σε μια καλλιτέχνη που σου προσφέρει προέκταση ζωής, παιζοντας με το χρόνο με έμπνευση, που σε γυρίζει πίσω στον εαυτό σου στα παραμύθια σου, εκει που δεν απωθεις, αλλα βιώνεις ακόμα και το θάνατο, όταν οι αλλοι δραπετεύουν όταν οι αλλοι δεν ζουν τη ζωή όπως της αρμόζει,στα δημιούργηματα της , πού παρέχουν αισθητικη απόλαυση έργα στα οποία πρυτανευει το πνευμα ….
Ήχοι από την πρωτη ποιηση της ζωης της,στην Τζια οπου γεννήθηκε σαν μουσικη την νυχτα, μακρυνη πού δεν σβύνει…στην εσωτερική διαδρομή της, γεμάτη επιθυμίες και συγκρούσεις σενα τόπο που γίνεται η αρχή και το τέλος μιας δημιουργικής διαδρομής..στην προσέγγιση των άκρων…σε μια σημειολογική και οπτική ταυτότητα στη βαθειά σφιχτη κατανόηση του εαυτού της αλλά και του δικού μας..
Η Πέπει ξερει πολύ καλά το αντικείμενο της και το κτίζει με περισσή δεξιοτεχνία, όπως ακριβώς είναι δομημενος και ο ίδιος ο εαυτός της, αυστηρός, λιτός στο λόγο, στην κουβέντα, στους στόχους, σταθερός, ακριβος κάι πολύτιμος στα συναισθήματα της, για αυτούς πού είναι δίπλα της. Εξαιρετικά προσεκτικη σ αυτά πού θελει να εκφράσει, επιλέγει με ιδιαίτερη ,χειρουργικη λεπτότητα ακρίβεια κάι γνώση το θέμα της τις λέξεις που γιαυτην είναι εικόνες και χτίζει αργά και σταθερά την σκέψη της χρησιμοποιώντας μια ατελείωτη βεντάλια χρωμάτων .
Ο ρόλος της μνήμης στο εργο της Πέπης είναι ισχυρός αφου αναπλάθει τον κόσμο των βιωμάτων και συχνά τον ωραιοποιεί, όπως γίνεται συνήθως με τις επαναδιαπραγματεύσεις της μνήμης και αλλοτε αναιρεί τις αποστάσεις χωρίς να τις καταργεί.
Κάτοχος συστηματικής παιδείας, δεν θα μπορούσε να μην προσέξει την κυρίαρχη αισθητική που ακόμα ως οπτικό ερέθισμα διαμόρφώνει την αισθητική πρόταση. Μορφές ,που έρχονται να αναβιώσουν τον κόσμο τον χαμένο σήμερα, μεταφεροντας ένα συναισθηματικό φορτίο ενώ συνεχίζουν να εκπέμπουν μηνύματα και να παράγουν συμβολισμούς.Μια ομορφιά που είναι εξωτερικό ερέθισμα, αλλα δεν αλιώνεται στο χρόνο αλλά γίνεται διάλογος και συνάντηση,ενα πεδίο εικαστικών αναζητήσεων που διευρύνθηκε με το χρόνο. Η Πέπη προσεγγίζει με ευαισθησία και σεβασμό τον χρόνο και αναζητά εικαστικά ερεθίσματα μέσα υπό την επήρεια της ατομικής και συλλογικής μνήμης.Η ενασχόληση της είναι ένα συνεχές δρομολόγιο χωρίς τέλος με συχνές στάσεις αλλά και επιστροφές.
Πολιτισμοί της αρχαιότητας στη σφαίρα της ελληνικότητας νοιάξιμο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον.Τό κοσμικό ενυπάρχει στα εργα της εστω και ως διακριτή υπόνοια και μια ομορφιά που δεν είναι εσωτερική ουτε υπερβατική, για να δώσει το καλος της ψυχής , με την αρμονία του επιστητού και το κάλλος της μορφής που καταλήγει σενα διάλογο συγκροτημένο,με χαρακτηριστικά αναζήτησης ερεθισμάτων αλλά και μιας αυτονομίας εικαστικού λόγου.Σπαράγματα του χθές που λειτουργούν σήμερα, με σκοπό να ανανεωθεί η παρουσία, μια ποιητική εσωτερική, που αναδεικνύει το πρίν, τα ορια, χωρίς να τα καταργεί διατηρώντας τους αισθητικούς κανόνες. Επαναδιαπραγματευεται το χρόνο και τον χώρο προσπαθώντας ένα διάλογο οπου διαχέεται το αρχέγονο και το δημιούργημα αποκτά την δική του ποιητική, σε μια προσπάθεια αναζήτησης μιας αντίστροφης πραγματικότητας του σήμερα.
Η Πέπη κάνει πολιτισμο κι εμένα μου αρέσει που εξακολουθει να είναι ρομαντικη, τρυφερη, με συναίσθημα και τεχνική ,και κυρίως με τετραγωνισμένη λογική εχοντας προσεκτικά και πεισματικά διατηρήσει την παιδικότητα της, που ενεργοποιεί το είναι της και το κάνει εμπνευση..που ενεργοποιεί τη ζωή αυτή την συνεχή μύηση σε κάτι αγνωστο, που το ακολουθούμε μετασχηματίζοντας το σε κάτι οιονεί γνωστό..σε μια εναλλαγή πρόζας στην τεχνη, που οφείλει να είναι ένα βήμα μπροστά και να εχει ανοιχτά και ελεύθερα σύνορα..σε μια τέχνη,που ενώ πολλές φορές ακυρώνει πάντα δημιουργεί…
Τα ξύλινα κεντήματα της,υπακουουν σε ένα πρόσταγμα αναβίωσης και ανανέωσης των αξιών του παρελθόντος μεσα στο προσωπικό ιδίωμα της .
Τα στοιχεία της παράδοσης που επιλέγει τα εντάσει σε μια μοντερνα διαλεκτο χωρίς διάθεση να τα αναπαράξει. Αξιοποιώντας τις δυνατότητες της, προσδίδει ένα ζεστό τονο στα εργα της. Κοινός τόπος αναφοράς τα ξύλινα τέμπλα των εκκλησιών με καταβολές από την Οθωμανική αυτοκρατορία την βυζαντινή παράδοση και από την ιδια τη φύση.Ετσι καταφέρνει να μας κάνει συνταξιδιώτες σε ελκυστικά μονοπάτια και απέραντες λεωφόρους,καλλιεργώντας την ψυχή και το πνέυμα.
Ορμώμενη από το κυκλαδονήσι της Κέας, κουβαλά μέσα της τις εντονες εναλλαγές του τοπίου με τα δάση από βελανιδιές και τις κρυστάλλινες πηγές.Για να αναγνωσεις το έργο της, πρέπει να εχεις τα μάτια ανοικτά. Εδωσε και δίνει αιμα της παράδοσης και σαρκα από τη σαρκα ενός λαού που γνωρίζει καλά πώς ζει και ξέρει να πεθαίνει.Θα μπορούσαμε να την ονομάσομε εργατρια της μνήμης,αφου εμπνέεται από τους απλούς ανθρώπους. Τρυφερό λοιπόν προσωπικό ταξίδι στο οποίο η Π μας προτείνει μια κλωστή, που την παιρνομε για να φτιάξομε νεες ιστορίες και οράματα για μια Ελλάδα που ψάχνει να βρει το βηματισμό της.
Σήµερα, ζούµε σε µια ακρως µεταβατική περίοδο, σε µια κοινωνία επιθετική, µε έντονο στοιχείο την έκπτωση των αξιών, µε έντονο εγωκεντρισµό, όταν καθρεφτιζόµαστε στις επιθυµίες µας, δηλαδη δεν κοιταζόµαστε πουθενά. Και τίθεται το ερώτηµα, υπάρχει τρόπος να συναντηθούµε; Αυτό επιχειρούµε σήµερα µε ένα πολιτισµικό λόγο, στον ιδιο τον πολιτισµό, ανασκαλέυοντας τη µνήµη, γι’ αυτό που µας δόθηκε, αλλά και γι’ αυτό, που εµείς καλούµεθα να δώσοµε και αυτό είναι το µεγάλο στοίχηµα.
Τι είναι τέχνη και ποιος είναι καλλιτέχνης. Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς την εννοια του καλλιτέχνη, µιας και εχοµε να κάνοµε µε το συναίσθηµα , αυτή τη σύνθετη υποκειµενική συνειδητή εµπειρία,το συνδυασµό νοητικών και ψυχοσωµατικών καταστάσεων,που δεν εκφράζεται ως απλή αίσθηση, αλλά ως κάτι βαθύ, εσωτερικό, που επιδρά στο σώµα και την «ψυχή» του ατόµου, και σχεδόν πάντα εκφράζεται (στο πρόσωπο, στη φωνή, στη στάση του σώµατος) και σαφέστατα ως είναι φυσικό,είναι παρατηρήσιµο από τους άλλους.
Το συναίσθηµα, που είναι αποτέλεσµα περίπλοκων ορµονικών επιδράσεων και του ασυνείδητου νου. Το συναισθήµα, που δεν ελέγχεται, µε συνειδητή προσπάθεια,που προκαλει την αλλαγή συµπεριφοράς , ανάλογα µε την κατάσταση στην οποία αυτο βρίσκεται,µια αιτία που στον άνθρωπο πολλές φορές γίνεται αφορµη για δηµιουργία.
Και την έµπνευση, δηλαδή ένα σύνολο από προσλαµβάνουσες παραστάσεις µε προσωπικές διεργασίες, κληρονοµικές καταβολές, αστάθµητους παράγοντες και οσον αφορα την ζωγραφική, µια βουτια στο χώρο των χρωµάτων µε κανόνες και τεχνική.
Συναίσθηµα λοιπόν στο καλλιτέχνη και εµπνευση, αλλα και αντιδράσεις σε αισθητηριακές διακυµάνσεις…
Τη δουλειά της που θα την ονοµάσω µια ανάγκη ενός ηχηρού παρόντος, ένα παιγνίδισµα στο κέντρο της ζωής.,µια ένταση σε υψηλή συχνότητα, µια αστείρευτη απύθµενη πηγη,που διαρρέει στον µυθοπλάστη εαυτό,σαλευοντας στις ρίζες, ανασκαλευοντας απεικάσµατα από το υπερπέραν της µνήµης,ένα θόρυβο που απειχει στην εντέλεια , ένα ηχο έντονο, διακριτό µεσα την εµβοή του. Μια αναταραχή, ένα πολύτροπο χαρακτήρος, ένα ζάλο στο απώτερο παρελθον , στο παρόν, µε το παρελθόν, πάντα οµως µε σκέψεις που ζευγαρώνουν ερωτοτροπούν, ξαπλώνουν νωχελικά στο σώµα στο πνεύµα και µετα στην ΕΙΚΟΝΑ στο αντικείµενο και δίνουν την επιλογή την θέση και συµπληρώνοντας τον εαυτό τους οριστικοποιούν τις ανησυχίες,την πορεία το χρόνο το ταξίδι… την διάρκεια..
Η επιλογή της Πέπης για το παρελθόν και των σηµειολογικών του στοιχείων, που αποτελεί πρόκληση, µε αναταράσσει σήµερα στην εποχή του ναρκισσισµού, που ο άνθρωπος είναι ερωτευµένος µε τον εαυτό του,γεγονός που τον αποκλείει να κάνει σχέση κι ενας ανθρωπος χωρις σχέση είναι ενας πεθαµενος ανθρωπος..
Πως λοιπόν να µην αφιερώσεις µία ολόκληρη βραδυά στο πολιτισµό και στη συνέχεια σε µια καλλιτέχνη που σου προσφέρει προέκταση ζωής, παιζοντας µε το χρόνο µε έµπνευση, που σε γυρίζει πίσω στον εαυτό σου στα παραµύθια σου, εκει που δεν απωθεις, αλλα βιώνεις ακόµα και το θάνατο, όταν οι αλλοι δραπετεύουν όταν οι αλλοι δεν ζουν τη ζωή όπως της αρµόζει,στα δηµιούργηµατα της , πού παρέχουν αισθητικη απόλαυση έργα στα οποία πρυτανευει το πνευµα ….
Ήχοι από την πρωτη ποιηση της ζωης της,στην Τζια οπου γεννήθηκε σαν µουσικη την νυχτα, µακρυνη πού δεν σβύνει…στην εσωτερική διαδροµή της, γεµάτη επιθυµίες και συγκρούσεις σενα τόπο που γίνεται η αρχή και το τέλος µιας δηµιουργικής διαδροµής..στην προσέγγιση των άκρων…σε µια σηµειολογική και οπτική ταυτότητα στη βαθειά σφιχτη κατανόηση του εαυτού της αλλά και του δικού µας..
Η Πέπει ξερει πολύ καλά το αντικείµενο της και το κτίζει µε περισσή δεξιοτεχνία, όπως ακριβώς είναι δοµηµενος και ο ίδιος ο εαυτός της, αυστηρός, λιτός στο λόγο, στην κουβέντα, στους στόχους, σταθερός, ακριβος κάι πολύτιµος στα συναισθήµατα της, για αυτούς πού είναι δίπλα της. Εξαιρετικά προσεκτικη σ αυτά πού θελει να εκφράσει, επιλέγει µε ιδιαίτερη ,χειρουργικη λεπτότητα ακρίβεια κάι γνώση το θέµα της τις λέξεις που γιαυτην είναι εικόνες και χτίζει αργά και σταθερά την σκέψη της χρησιµοποιώντας µια ατελείωτη βεντάλια χρωµάτων .
Ο ρόλος της µνήµης στο εργο της Πέπης είναι ισχυρός αφου αναπλάθει τον κόσµο των βιωµάτων και συχνά τον ωραιοποιεί, όπως γίνεται συνήθως µε τις επαναδιαπραγµατεύσεις της µνήµης και αλλοτε αναιρεί τις αποστάσεις χωρίς να τις καταργεί.
Κάτοχος συστηµατικής παιδείας, δεν θα µπορούσε να µην προσέξει την κυρίαρχη αισθητική που ακόµα ως οπτικό ερέθισµα διαµόρφώνει την αισθητική πρόταση. Μορφές ,που έρχονται να αναβιώσουν τον κόσµο τον χαµένο σήµερα, µεταφεροντας ένα συναισθηµατικό φορτίο ενώ συνεχίζουν να εκπέµπουν µηνύµατα και να παράγουν συµβολισµούς.Μια οµορφιά που είναι εξωτερικό ερέθισµα, αλλα δεν αλιώνεται στο χρόνο αλλά γίνεται διάλογος και συνάντηση,ενα πεδίο εικαστικών αναζητήσεων που διευρύνθηκε µε το χρόνο. Η Πέπη προσεγγίζει µε ευαισθησία και σεβασµό τον χρόνο και αναζητά εικαστικά ερεθίσµατα µέσα υπό την επήρεια της ατοµικής και συλλογικής µνήµης.Η ενασχόληση της είναι ένα συνεχές δροµολόγιο χωρίς τέλος µε συχνές στάσεις αλλά και επιστροφές.
Πολιτισµοί της αρχαιότητας στη σφαίρα της ελληνικότητας νοιάξιµο για το παρόν, αλλά και για το µέλλον.Τό κοσµικό ενυπάρχει στα εργα της εστω και ως διακριτή υπόνοια και µια οµορφιά που δεν είναι εσωτερική ουτε υπερβατική, για να δώσει το καλος της ψυχής , µε την αρµονία του επιστητού και το κάλλος της µορφής που καταλήγει σενα διάλογο συγκροτηµένο,µε χαρακτηριστικά αναζήτησης ερεθισµάτων αλλά και µιας αυτονοµίας εικαστικού λόγου.Σπαράγµατα του χθές που λειτουργούν σήµερα, µε σκοπό να ανανεωθεί η παρουσία, µια ποιητική εσωτερική, που αναδεικνύει το πρίν, τα ορια, χωρίς να τα καταργεί διατηρώντας τους αισθητικούς κανόνες. Επαναδιαπραγµατευεται το χρόνο και τον χώρο προσπαθώντας ένα διάλογο οπου διαχέεται το αρχέγονο και το δηµιούργηµα αποκτά την δική του ποιητική, σε µια προσπάθεια αναζήτησης µιας αντίστροφης πραγµατικότητας του σήµερα.
Η Πέπη κάνει πολιτισµο κι εµένα µου αρέσει που εξακολουθει να είναι ροµαντικη, τρυφερη, µε συναίσθηµα και τεχνική ,και κυρίως µε τετραγωνισµένη λογική εχοντας προσεκτικά και πεισµατικά διατηρήσει την παιδικότητα της, που ενεργοποιεί το είναι της και το κάνει εµπνευση..που ενεργοποιεί τη ζωή αυτή την συνεχή µύηση σε κάτι αγνωστο, που το ακολουθούµε µετασχηµατίζοντας το σε κάτι οιονεί γνωστό..σε µια εναλλαγή πρόζας στην τεχνη, που οφείλει να είναι ένα βήµα µπροστά και να εχει ανοιχτά και ελεύθερα σύνορα..σε µια τέχνη,που ενώ πολλές φορές ακυρώνει πάντα δηµιουργεί…
Τα ξύλινα κεντήµατα της,υπακουουν σε ένα πρόσταγµα αναβίωσης και ανανέωσης των αξιών του παρελθόντος µεσα στο προσωπικό ιδίωµα της .
Τα στοιχεία της παράδοσης που επιλέγει τα εντάσει σε µια µοντερνα διαλεκτο χωρίς διάθεση να τα αναπαράξει. Αξιοποιώντας τις δυνατότητες της, προσδίδει ένα ζεστό τονο στα εργα της. Κοινός τόπος αναφοράς τα ξύλινα τέµπλα των εκκλησιών µε καταβολές από την Οθωµανική αυτοκρατορία την βυζαντινή παράδοση και από την ιδια τη φύση.Ετσι καταφέρνει να µας κάνει συνταξιδιώτες σε ελκυστικά µονοπάτια και απέραντες λεωφόρους,καλλιεργώντας την ψυχή και το πνέυµα.
Ορµώµενη από το κυκλαδονήσι της Κέας, κουβαλά µέσα της τις εντονες εναλλαγές του τοπίου µε τα δάση από βελανιδιές και τις κρυστάλλινες πηγές.Για να αναγνωσεις το έργο της, πρέπει να εχεις τα µάτια ανοικτά. Εδωσε και δίνει αιµα της παράδοσης και σαρκα από τη σαρκα ενός λαού που γνωρίζει καλά πώς ζει και ξέρει να πεθαίνει.Θα µπορούσαµε να την ονοµάσοµε εργατρια της µνήµης,αφου εµπνέεται από τους απλούς ανθρώπους. Τρυφερό λοιπόν προσωπικό ταξίδι στο οποίο η Π µας προτείνει µια κλωστή, που την παιρνοµε για να φτιάξοµε νεες ιστορίες και οράµατα για µια Ελλάδα που ψάχνει να βρει το βηµατισµό της.
*Η Ρόζα Μοτάκη – Κονταδάκη είναι δικηγόρος
