Πως μου πληγώνουν την ψυχή τ’ αγκάθια που πατάω
στους έρμους δρόμους του χωριού και χερσωμένη γη
δάκρυ σταλιά δεν τρέχουνε τα μάτια όμως πονάω
και στην καρδιά μου μια πληγή νιώθω πως αιμορραγεί.
Πόσο ποθώ ν’ αφουγκραστώ κοντά του όταν σιμώνω
αθώες φωνούλες στην αυλή ‘κει στο μικρό σχολειό,
μα έρχεται η αλήθεια η πικρή μπροστά μου και παγώνω
γιατί μου λέει η αδάκρυτη “ερήμωσε το χωριό”
Πίσω γυρίζει η σκέψη μου στα χρόνια τα παλιά
και τότε ανοίγουν διάπλατα τα μάτια της ψυχής
στη ράχη ψάχνουν μήπως δουν τη χάρη τ’ Άι – Λιά
κι άλλες εικόνες όμορφες μιάς άλλης εποχής.
Κι απαρηγόρητος σκυφτός στην εκκλησιά πηγαίνω
θωρώ χορτάρια στην αυλή, τη θύρα της σαθρή
και το δεντράκι στη γωνιά σαρακοφαγωμένο…
τη λεύκα την πλατύφυλλη γερμένη και ξερή.
Μ’ όταν πηγαίνω για να πιώ νερό στην κρύα βρύση
κοντά στο κοιμητήριο έξω από το χωριό
ο ήλιος λέω χαμήλωσε για μένα πάει να δύσει
και θέλω εδώ στον τόπο μου θέε μου ν’ αναπαυθώ.
