Αυτό το μικρόβιο το σερνικοθήλυκο έφερε τα πάνω- κάτω στη ζωή μας. Καλά καταλάβατε, εννοώ τον κορωνοϊό. Άλλοι τον λένε ή τον γράφουν ο covid19 κι άλλοι η covid19. Έτσι γεννήθηκε ή τον δημιουργήσανε; Αν δεν ξέρεις το ακριβές φύλο του πώς να το αντιμετωπίσεις;
Αν είναι θηλυκό να το φοβούμαστε. Είναι πονηρό ον, δεν ξέρεις πότε θα σου τη φέρει. Αν είναι αρσενικό, θα είναι και επιθετικό και πάλι να το φοβούμαστε. Ποτέ δεν θα μάθουμε την ταυτότητά του και πολλά άλλα που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του και τους σκοπούς του. Εμείς απλά υφιστάμεθα τον φόβο και τον τρόμο. Το ερμαφρόδιτο μας έχει διχάσει, μας έχει διαλύσει.
Αυτοί που το μελετούν, μήπως… το χρησιμοποιούν; Βέβαια ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το μέσον το βλέπουμε, τους σκοπούς δεν γνωρίζουμε. Κι αναρωτιέμαι… αυτή η καραμέλα, συνωμοσία- συνωμοσιολογία, πότε θα λιώσει; Κουραστήκαμε πια. Ποιοι συνωμοσιολογούν;
Οι μεν ή οι δε; Ποιοι μας λένε την αλήθεια; Ποιοι μας τρομοκρατούν; Ποιοι θα φύγουν, ποιοι και πόσοι θα μείνουν; Απ’ το ερμαφρόδιτο ή απ’ το εμβόλιο κινδυνεύουμε περισσότερο;
Αυτή τη φάση πώς να τη χαρακτηρίσουμε; «Δημιουργική ασάφεια;»
Όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να φύγω, κορίτσι εγώ σαν τα κρύα τα νερά, με πιάνει πανικός. Σιγά μη φοβηθώ. Αρματωμένη είμαι. Μάσκες, παλάσκες, τζελ, μαντηλάκια, αποστάσεις.
Άντε στ’ άρματα να νικήσουμε το θεριό. Κατά πως λέει και το δημώδες άσμα: «Αν δεν φας θεριό δεν θεριεύεις»,
