Όλο το αναπάντητο ερώτηµα, σε µια πρόταση φιλοσοφικής αναζήτησης της κυρά Άννας, που ρώτησε στο κρεβάτι του νοσοκοµείου την κόρη της το εξής:
Γιατί κόρη µου δεν γίναµε ευτυχισµένοι;
Η κυρά Άννα, Ελληνίδα από τον Πόντο, βρέθηκε στην Ελλάδα µε σύζυγο εργατικό που έφυγε για χρόνια εργάτης και της έστελνε χρήµατα ανελλιπώς από την Γερµανία.
Απόκτησαν σπίτια, τρείς κόρες, γαµπρούς κι εγγόνια, αλλά στο σπίτι δεν υπήρχε σύµπνοια. Οι δυό κόρες γκρίνιαζαν και ζητούσαν το υπερβάλλον µέρος της περιουσίας.
Η τρίτη δεν ασχολούταν µε µικρότητες, παρά έτρεχε µονάχη να τα τακτοποιήσει όλα, χωρίς ιδιοτέλεια. Γι αυτό και ήταν η µόνη κόρη που εµπιστεύτηκε η κυρά Άννα, για να της εξοµολογηθεί τον µεγάλο της καηµό.
ΓΙΑΤΙ ΚΟΡΗ ΜΟΥ
∆ΕΝ ΓΙΝΑΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ;
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
∆ιότι κυνηγούσαµε την Ευτυχία επιθετικά µε ντουφέκια, µε όπλα πολεµικά και παγίδες για να την πιάσουµε να την κρατήσουµε για εµάς µονάχα.
Μα δεν σκεφτήκαµε στιγµή πως η ευτυχία δεν σκλαβώνεται. Κι έτσι, όσο εµείς την κυνηγούσαµε τόσο τρόµαζε, τόσο αποµακρυνόταν, και µοιάζαµε λές και κυνηγούσαµε την σκιά µας.
Εκείνη ήθελε ένα Ανοιξιάτικο δροσερό πρωινό, να πιεί µαζί µας ένα καφεδάκι στην αυλή, δίπλα από την γλάστρα µε τούς κατιφέδες.
Κι εµείς, βάζαµε στόχο στο κούτελό της, να αγοράσουµε ένα πολυτελές διαµέρισµα, γιατί νοµίζαµε πως σίγουρα εκεί µέσα θα ήτανε κρυµµένη. Αλλά εκείνη τρόµαζε που την σηµαδεύαµε πετώντας της χρήµατα και όλο έφευγε και όλο αποµακρυνόταν.
Εκείνη αποζητούσε το γιόµα να το περάσει µε ένα λιβανάκι κι ένα κερί να καίει, και να ξεδιψάσει µε µια προσευχή. Κι εµείς είχαµε του κόσµου επισκέπτες που ξεδιψούσαν στο κρασί µένοντας διψασµένοι.
Εκείνη ζητούσε ένα δάκρυ χαράς ή και συµπόνιας, ακόµη και συγνώµης να δεί στα µάτια µας, για να’ ρθεί κοντά µας, αλλά εµείς το δάκρυ το είχαµε για δυστυχία και δεν το κατεβάζαµε. Και τότε αυτή όλο και αποµακρυνόταν και γινότανε πιο ξένη.
Εκείνη ζητούσε σκέψη ώριµη, προσοχή στη γλώσσα, βήµατα αργά και όχι γρήγορες απερίσκεπτες αποφάσεις. Κι εµείς γυρεύαµε το πιο γρήγορο αυτοκίνητο να αγοράσουµε, γιατί νοµίζαµε πως µε αυτό θα την φτάσουµε. Κι εκείνη όλο αποµακρυνόταν κι όλο την χάναµε.
Εµείς την αναζητούσαµε καταµεσής στο γλέντι να την βρούµε, ή µέσα στο κρασί. Κι αυτή προσεύχονταν µε δάκρυα χαράς που βρήκε η προσευχή απόκριση και βρήκε την υγειά του ο άρρωστος αδελφός.
Εµείς φτιασιδωνόµασταν άλλοι από αυτό που είµαστε, µέσα σε µύρια χρώµατα, αρώµατα και στολίδια, για να µας δούν και να µας πούν ευτυχισµένους. Κι εκείνη µας αρνιόταν και έβγαινε φορώντας ένα απλό, λιτό, κατάλευκο λινό, χωρίς ψεγάδι αδικίας.
Ακόµα και µε τον άνθρωπό µας, όταν δεν ήταν πια ευτυχία αλλά βάσανος, την αναζητήσαµε στην κόντρα για το δίκιο µας. Ενώ εκείνη µας έδειχνε απεγνωσµένα ξανά προς την Αγάπη και την συγγνώµη.
Παλεύαµε πολεµούσαµε µε το σκοτάδι που πύκνωνε στην ζωή µας να το διώξουµε κι αυτή µας καλούσε να φέρουµε λίγο φώς αλλά δεν την ακούγαµε.
∆εν την συναντήσαµε µάνα, γιατί δεν την µετρήσαµε µε αυτά που έχουµε αλλά µε αυτά που µας λείπουν!
Για όλους αυτούς τούς λόγους µανούλα µου δεν γίναµε ευτυχισµένοι! Αλλά µην χολοσκάς και µην στεναχωριέσαι. Είναι πια αργά για όσους δεν θέλουν να αλλάξουν.
Αλλά και καθόλου αργά για όσους θέλουνε να αλλάξουν. Πολλοί είναι σαν κι εµάς, ίσως οι περισσότεροι και το ξέρουν καλά πως είναι δυστυχισµένοι. Αλλά συνεχίζουν να φοβερίζουν ο ένας τον άλλο, λαθεύοντας πως η ευτυχία πηγαίνει µε τους πιο απειλητικούς.
***
Γενέθλια της αγαπηµένης της κόρης έφυγε για πάντα η κυρά Άννα. Την µέρα που την γέννησε, αποφάσισε εκείνη την ίδια αγαπηµένη ηµέρα να φύγει.
Λίγες ηµέρες πρίν, καθισµένη η µάνα στον καναπέ, έκανε προσκέφαλο την ποδιά της, και η κόρη ξαπλωµένη στην αγκαλιά της, µε την κυρά Άννα να της χαϊδεύει τα µαλλιά, ήταν αρκετό τελικά να φύγει η µάνα ευτυχισµένη.
Καλό ταξίδι µανούλα, να δώσεις πολλά φιλιά στον µπαµπά µου.
