Οι σωστοί, οι άμεμπτοι και οι αλάνθαστοι με τα φτυαράκια στο χέρι δεν αφήνουν κανένα άθαφτο.
Αγνοούν όμως τη νομοτελειακή αλήθεια: Όποιος χαρακτηρίζει τον άλλον αυτομάτως αυτοχαρακτηρίζεται.
Κι όλοι εμείς σαν χάνοι καθηλωμένοι στη μικρή οθόνη είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε τους παραθυράκηδες των εκπομπών να εκτοξεύουν βέλη κατά παντός υπευθύνου και ανευθύνου.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή και ο πατέρας μου άκουγε κάποια κακεντρεχή σχόλια εις βάρος του γελούσε και έλεγε με μια ηρεμία: Ε… καλά… τόσα ξέρουν, τόσα λένε. Τέτοιοι είναι τέτοια λένε.
Έμμεσα μου έμαθε να μην αξιολογώ του καθενός τα σχόλια. Μου έμαθε να επιλέγω τι θέλω να ακούσω. Κλείσε τα αυτιά σου μου έλεγε και προχώρα. Μερικοί πάντα θα σχολιάζουν και το καλό και το κακό.
Για όσους δεν κατάλαβαν, αναφέρομαι στο πρόσφατο γεγονός. Αυτό που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Το πανηγύρι που λέγεται διαγωνισμός τραγουδιού. Το τραγούδι πάντα θα έχει την αξία του. Όλα τα άλλα γίνονται για εντυπωσιασμό. Αλλά… αυτά πουλάνε. Στον απόηχο του πανηγυριού τα σχόλια δίνουν και παίρνουν. Αυτό που παρατήρησα είναι ότι οι περισσότεροι που καλούνται να σχολιάσουν εστιάζουν στα αρνητικά που μπορεί να είναι ασήμαντες λεπτομέρειες τις μεγεθύνουν και τις τραγικοποιούν.
Μωρέ… μια καλή και ενθαρρυντική κουβέντα δεν χρωστάμε;
Λίγο με αφορά η γιουροβίζιον. Το ξεκατίνιασμα και η κακεντρέχεια των καθημερινών ανθρώπων με θλίβει.
Υ.Γ. Τουλάχιστον μάθαμε και κάτι καινούργιο φέτος υπάρχει και τρίτο φύλο. Η βιολογία και η επιστήμη αυτό καταργούνται.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα πανηγύρια των πολιτικών και της πολιτικής, εδώ η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.
