Το εθνικό πασπαρτού…

«Εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές» έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός.
Μεγάλη κουβέντα αυτή, που αναζητά μεγάλη αυτεπιστασία, θάρρος και προοπτική.
Απ’ την εποχή του Θουκυδίδη τούτη η χώρα, έχει μια μακρά παράδοση στις δημηγορίες κομπορρημοσύνης.
Αυτή ήταν η σκιά που μας ακολουθούσε.
Ενα βήμα η αλήθεια, ένα βήμα η σκιά της.
Λίγοι (με πρώτο τον Ελευθέριο Βενιζέλο) λειτούργησαν επί τη βάσει της λογικής των συμφερόντων της Πολιτείας.
Αλλο εθνικά δίκαια, άλλο εθνικά συμφέροντα.
Ο Νίτσε περιγράφει αυτή τη διαδρομή σαν ένα τρίπτυχο «καμήλα – λιοντάρι – παιδί».
Στο τέλος ως παιδί, με την αθωότητα του παιδιού, ανακαλύπτεις την αλήθεια.
Μέχρι τότε συσσωρεύεις γνώσεις, τις πετάς, βαυκαλίζεσαι…
Ποτέ δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι θέματα όπως το Σκοπιανό ή οι διαρθρωτικές αλλαγές θα μπορούσαν να ταλαιπωρήσουν την χώρα… για άλλα 75 χρόνια.
Εικοσιπέντε (25) μάς πήρε μέχρι σήμερα και ακόμη είναι άλυτο το Σκοπιανό.
Οι μεταρρυθμίσεις ψηφίζονται και μετά υπονομεύονται.
Ο σαρκασμός του ψεύδους.
Φταίει, όμως, και η στρατηγική του «βλέποντας και κάνοντας».
Στο Νταβός ανοίξαμε και το Σκοπιανό και το Αλβανικό και είδαμε και την κα Λαγκάρντ. Το «εκτεταμένο μέτωπο» συνήθως φέρνει ήττες.
Η λογική του «όλα τα κόβω, όλα τα μαχαιρώνω» αδικεί τη χώρα.
Την αδικεί ως πλίνθος αισθητικής.
Θέλω να πω ότι όταν ανακατεύεις την τράπουλα, με ταχύτητα πασπαρτού, χάνουν το περιεχόμενο της εθνικής στάσης οι πολίτες.
Δέχονται μαζί πολλές πληροφορίες και διασπάται η στοχοπροσήλωσή τους.
Νοθεύεται…