Το ευρώ ως μνημονιακό “φόρεμα”

» Η Κάισα Έκις Έκμαν, μια νεαρή Σουηδέζα δημοσιογράφος, ήρθε το καλοκαίρι (του 2011) στην Ελλάδα και βίωσε την κρίση. Μόλις επέστρεψε στη Σουηδία,  έκατσε κι έγραψε σε ένα άρθρο της όλες τις εμπειρίες της, από μια Ελλάδα που περνούσε -και περνάει- τις πιο δύσκολες μεταπολεμικές στιγμές της.
Για το βραχνά του ευρώ και το ελληνικό μαρτύριο έγραφε τα εξής χαρακτηριστικά που παραμένουν πάντα επίκαιρα:
«…Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε, μέχρι πρότινος, το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.
«Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε…».
«…Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για να βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.
Αυτό ονομάζεται “εσωτερική υποτίμηση” και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού».
«Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό».
…Έτσι, ένα νόμισμα, το ευρώ που από μόνο του δεν φταίει σε τίποτε για τα δεινά που περνούμε ως χώρα, έγινε κάτι σαν το «σιδηρούν προσωπείον» που καμιά χώρα της Ευρωζώνης δεν μπορεί να αφαιρέσει «αναίμακτα».