Ι.-ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ, κάτω απ’ τα πολιτισμένα ευρωπαϊκά κουστούμια και τις γραβάτες τους (Ερντογάν, Ταβούσογλου, Ακάρ), κρύβουν τα πιο βάρβαρα και μεσαιωνικά τουρμπάνια και φέσια (το βλέπουμε στα προπαγανδιστικά πολεμοχαρή video στο διαδίκτυο, αλλά και στα πολλά παλάτια που χτίζει ο νεοσουλτάνος). Όταν τους δίνεται η ευκαιρία με την ανοχή των λεγόμενων “μεγάλων δυνάμεων”, δείχνουν ποιοι πραγματικά είναι.
Ο ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΙΚΟΣ λόγος του Ερντογάν αποσκοπεί στον εκφοβισμό του αντιπάλου (Ελλάδα-Κύπρος-ΕΕ) προϊδεάζοντας ωμά για πόλεμο. Μα, οι δικτάτορες και τα τσιράκια τους, δεν χρησιμοποιούσαν παρόμοιες εκφράσεις (Χίτλερ, Μουσολίνι, Παπαδόπουλος κ.ά), επειδή πίστευαν -και πιστεύουν- στον πειθαναγκασμό του άλλου διά του φόβου; Και βέβαια, με τέτοιους “ηγέτες” δεν είναι δυνατον να μιλάμε για “διάλογο”, πόσο μάλλον για “διαπραγμάτευση”.
ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ επιθυμούν τον διάλογο, αλλά τι διάλογος μπορεί να γίνει με έναν γείτονα που αμφισβητεί τα διεθνώς κατοχυρωμένα κυριαρχικά σου δικαιώματα; Το χάσμα, σε επίπεδο “διερευνητικών” επαφών, μοιάζει αγεφύρωτο, όσο η βουλιμία γίνεται πολιτική. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Γάλλου πρέσβη Ζεράρ Αρό, που, έχοντας πολυετή “διαπραγματευτική” εμπειρία με Τούρκους ομολόγους του, τους χαρακτήρισε “νταήδες”, “πολύ ωμούς” και “αδιάφορους για το διεθνές δίκαιο”. Το μόνο που έχουν να επιδείξουν στην ιστορία τους, είπε, είναι γενοκτονίες, μαζικές σφαγές, βίαιοι εξισλαμισμοί, παιδομαζώματα, τάγματα εργασίας και αμέτρητες φρικαλεότητες για τις οποίες δεν έχει αποδοθεί ακόμα δικαιοσύνη και, το κυριότερο, παραμένουν αμετανόητοι οι Τούρκοι γι’ αυτές.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ερντογάν στηρίζεται στις ένοπλες δυνάμεις, το casus belli (1995) και τον επιθετικό λόγο. Η Τουρκία παραμένει ο κακός γείτονας των υπόλοιπων κρατών της ανατολικής Μεσογείου προσδίδοντας αυθαίρετα στον εαυτό της ρόλο περιφερειακής δύναμης: εισβάλλει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, στην κυπριακή ΑΟΖ, στην συριακή και ιρακινή επικράτεια, στη Λιβύη. Αμφισβητεί το δικαίωμα των άλλων να ασκήσουν τα
-σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο- κυριαρχικά τους δικαιώματα, αρνείται να αποδεχθεί την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία περί ΑΟΖ (διεθνές δίκαιο της θάλασσας).
ΙΙ. -ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν κι οι αντίθετες φωνές, όπως του Τούρκου καθηγητή διεθνολόγου Mehmet Efe Caman (πηγή: ιστοσελίδα στο fb του επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, στρατηγού Κωσταράκου) που γράφει και τα εξής για το επίμαχο θέμα των συνόρων:
«…Τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα των κρατών είναι ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα των διεθνών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου είναι αναμφισβήτητα. Αυτό που η Τουρκία αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα είναι η εγγύτητα κάποιων ελληνικών νησιών προς την ακτή της Ανατολίας. Αυτό όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Εκτός από την Ιμβρο την Τένεδο τα Πριγκηπονήσια και όλα τα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες που βρίσκονται σε απόσταση τριών μιλίων από την Ανατολία, όλα τα άλλα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες ανήκουν στην Ελλάδα. Σε αυτό δεν είναι δυνατόν να λάβουμε υπόψιν κουβέντες καφενείου του τύπου “Μα αυτό είναι υπερβολικό!”
…Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ του Oruc Reis από τις ελληνοκυπριακές θάλασσες, είναι μάλλον προσωρινή. Μικρή τουρκική διπλωματική ανασύνταξη λόγω διεθνούς απομόνωσης της χώρας, μέχρι τις κυρώσεις και βλέπουμε!
Εστω κι αν στην Κορσική τονίστηκε από τους Med7 ότι «η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί μία θάλασσα ζωτικών συμφερόντων για την Ευρώπη συνολικά». Αυτό μένει να φανεί και στην πράξη.
