Το φάλτσο πανηγύρι

Όλα τα κύρια ονόματα γράφονται με κεφαλαίο. Για να τιμήσουν με μεγάλο γράμμα και του πιό μικρού τη ζήση. Κι είναι η ζήση ακριβή. Μα δεν αγοράζεται. Όσα κι αν έχεις. Ούτε χαρίζεται. Γιατί είναι δώρο. Δε σε ρωτούν για να σου κάνουν ένα δώρο. Είναι τιμή σε αυτούς που σε τίμησαν, να τους τιμάς. Τι μικρός που είναι ο κόσμος. Χωρά λες, σ’ ενός τρελού το περαστικό χάδι. Που έχει περισσότερο νιάξιμο, από του λογικού το μειδίαμα. Και ξέρεις ; Δεν είναι εις αύριον τα ωραία. Σήμερον είναι τα ωραία. Σήμερον. Τα πάντα σήμερα είναι. Τα πάντα. Είχα περάσει Έρωντα. Νόμισα πως είχα αντισώματα. Μα με βρήκε καινούργιο στέλεχος. Βελτιωμένο. Κι αν μου λες πως θα πεθάνω στη ψάθα, που λέει και το τραγούδι.

Σου λέω πως στη ψάθα είμαι ήδη. Μα, δόξα τω Θεώ, είμαι ζωντανός. Ίσως επειδή επέλεξα τη ψάθα, από τ’ ακριβά μπιχλιμπίδια των Δαιμόνων. Και είπα στους Δαίμονες : ”Εσείς έξω θα τρώτε. Εγώ μέσα”.. Αλλά τους πετώ πότε πότε κανένα κοψίδι και μ’ αφήνουν ήσυχο κι είναι κι αυτοί χορτάτοι. Παρ’ όλ’ αυτά. Η Άνοιξη. Αυτή είναι ο προσωπικός μου Δαίμονας. Και επανέρχεται κάθε χρόνο δρυμήτερη. Δεν καταλαβαίνει από το πέρασμα του χρόνου. Δεν καταλαβαίνει τίποτα απολύτως. Επανέρχεται πάντα η Άνοιξη. Κι είναι αυτή ο ισόβιός μου Δαίμονας. Που πορεύομαι μαζί του. Εσαεί. Μου ζητά να του παραδοθώ επιτέλους. Μα εγώ αντιστέκομαι. Και μένω πιστός στους προσωπικούς μου χειμώνες. Κι εκεί που έχω βολευτεί με τη κρύα ζεστασιά μου, ξαφνικά, εμφανίζεται αυτή. Και ανθίζει τις αμφιβολίες μου. Και ανθίζει τη ματιά μου. Και ανθίζει το νου μου. Και πίστεψέ με. Δεν υπάρχει τίποτα πιό επικίνδυνο από έναν ανθισμένο νου. Ο οποίος εκρήγνυται και ξεσηκώνει τους ανέμους. Και είναι η χαρά των Δαιμόνων μου, ο ανθισμένος νους. Κι ύστερα καλώ τ’ άρματα των αοράτων. Να ‘ρθουν, να γαληνέψω. Μα οι αόρατοι, κρύβονται μέσα στην Ανοιξιάτικη ομίχλη. Και δεν μπορώ να τους δω. Παρά μόνο, να νοιώσω τη δύναμή τους. Καθώς απ’ τα όρη κατεβαίνουν. Σα φάλτσο πανηγύρι. Και ‘γω στο χορό είμαι. Και δεν είμαι. Και τ’ αναστενάρια πλησιάζουν. Καθώς οι νύχτες πια. Στ’ αηδόνια ανήκουν. Και ‘γω στη μέση. Σα φάλτσο πανηγύρι..