Το φάντασμα των Χριστουγέννων

Η Έµιλι και ο Νίκος γι’ αυτά τα Χριστούγεννα νοίκιασαν ένα σπίτι στην εξοχή, µακριά από τη βουή της πόλης. Ο Νίκος σκέφτηκε ότι µετά από είκοσι χρόνια γάµου, αυτό ήταν το καλύτερο δώρο για να έλθουν πιο κοντά. Τα είχε σχεδιάσει όλα πολύ καλά. Τις βόλτες τους µε το αυτοκίνητο, το ροµαντικό δείπνο στο σπίτι, τις µεσηµεριανές εξορµήσεις σε κοντινές φάρµες.
Μέχρι και τη µουσική είχε διαλέξει. Ήταν µια µουσική για να νιώσει η Έµιλι, γυναίκα.
«Τα Χριστούγεννα είναι πάντα µια γιορτή για τις κρυφές επαναστάτριες του έρωτα», µονολόγησε ο Νίκος.
Η Έµιλι απλά του είπε: «Οκέι, ας το κάνουµε λοιπόν». Μόλις έφτασαν στο σπίτι και το κοίταξαν έξω από το αυτοκίνητο, η Έµιλι φώναξε «Πω πω! Υπέροχο είναι αγάπη µου».
Η οικονόµος, η κυρία Μαρία τους υποδέχτηκε στην εξώπορτα.
– Καλώς τους, καλώς τους, σαν τα ψηλά βουνά.
– ∆εν έχουµε παρά δύο βαλίτσες, λέει ο Νίκος, θα τις φέρω εγώ.
Ξετρελάθηκε η Έµιλι µόλις µπήκε στο σπίτι.
– Ποια Emily In Paris, εγώ είµαι η βασίλισσα των Χριστουγέννων.
– Λένε γι’ αυτό το σπίτι ότι κάθε Χριστούγεννα, βγαίνει το φάντασµα του σπιτιού και κάνει παρέα στο ζευγάρι, της λέει η οικονόµος.
– Τα πιστεύετε αυτά;
– Σιγά, όχι βέβαια! Απάντησε η Έµιλι.
Μόλις µπήκε ο Νίκος, φίλησε τη γυναίκα του και λέει στην κυρία Μαρία:
– Εντάξει, δεν σας χρειαζόµαστε άλλο. Θα σιγυριστούµε µόνοι µας.
– Πού πάει το µυαλό σου; τον πείραξε νόστιµα η Έµιλι.
– Μου είπε ότι το σπίτι έχει φάντασµα. Λες να ξαπλώσει µαζί µας στο κρεβάτι;
– Αχ, αγάπη µου, µη δίνεις σηµασία! Αυτοί είναι άνθρωποι του χωριού.
– Ετοιµάσου να πάµε µια βόλτα.
Άφησαν τις βαλίτσες στη µέση του σαλονιού και έτρεξαν στο αυτοκίνητο.
– Πού θα πάµε;
– Πάµε και όπου βγει…
Πήγαν στο διπλανό χωριό, έκατσαν σε ένα καφενείο και παρήγγειλαν µεζέδες η ατµόσφαιρα µεταξύ τους ήταν ύπεροχη.
Ούτε που κατάλαβαν πότε νύχτωσε.
Μόλις έφτασαν στο σπίτι και ξεκλείδωσαν, η Έµιλι φίλησε τον Νίκο και τον ρώτησε
– Τι ώρα βγαίνουν τα φαντάσµατα;
Ούτε που έδωσε σηµασία ο Νίκος πήρε τις βαλίτσες και τις ανέβασε στο υπνοδωµάτιο.
Κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και φώναξε την Έµιλι. Κανείς δεν απάντησε. Άρχισε να ψάχνει τα δωµάτια. Είχε εξαφανιστεί η Έµιλι.
Βγαίνει στην αυλή, ξαναµπαίνει στο σπίτι, φώναξε πάλι την Έµιλι και απόκριση δεν πήρε.
Ανεβαίνει στο υπνοδωµάτιο, ανοίγει την πόρτα, ψάχνει την ντουλάπα, δεν υπήρχε ψυχή.
Άρχισε να αγριεύεται ο Νίκος.
Κατεβαίνει κάτω, αρχίζει να ψάχνει ένα ένα τα δωµάτια, φώναζε, χτυπούσε τις πόρτες, µα απάντηση καµία.
Η ώρα είχε πάει 10 το βράδυ. Έκατσε οκλαδόν ο Νίκος στο σαλόνι.
Σκέφτηκε τι να κάνει και λύση δεν βρήκε. Η ώρα περνούσε επικίνδυνα. Μια πόρτα έτριξε.
Γυρίζει το βλέµµα του ο Νίκος βλέπει την Έµιλι µε ένα κόκκινο φόρεµα τον πλησιάζει, τον αγκαλιάζει από τον λαιµό και του ψιθυρίζει: «ήµουν µε το φάντασµα· µου είπε ότι είµαι µια Emily In Paris που πρέπει να σε αγαπώ πάντα».