Το Φέγγος του Δρόμου

Δώσε! Γιατί ‘μαι θυμωμένος ουρανέ. Ρίξε τ’ αστροπελέκια σου. Και λεφτέρωσε τις βροντές σου. Να ξεθυμάνει το μέσα μου. Κι είναι οι ψυχές μας. Τρελλό. Ακατέργαστο γέλιο. Τρις το ξημέρωμα. Στο δρόμο. Όταν όλοι κοιμούνται. Μεταμεσονύχτιο μοναχικό τρέξιμο. Που βάζει φωτιά στο νου. Κι η καρδιά λεφτερώνεται μόνο που τ’ ακούει. Κι είναι όμορφη η νύχτα. Και νιώθω πως είναι κρίμα να κοιμηθώ. Και να πάει χαμένη τόση γαλήνη. Σβήνω το φως. Και φέγγει μόνο ο δρόμος. Ανοιχτό παράθυρο έχω. Κόντρα στους καιρούς. Και ακούω. Την ανεμελιά των εφήβων. Που κάθονται στα σκαλάκια κι ερωτεύονται. Είναι τόσο όμορφα τη νύχτα. Ξαφνικοί ήχοι στην απόλυτη σιωπή του σκοταδιού. Στην παρωδία του θανάτου. Και το φέγγος του δρόμου, ο μόνος μου σύντροφος. Αχνό. Διακριτικό. Τρεμοπαίζει. Χαλασμένη λάμπα ότι νιώθω. Τρεμοπαίζει κι αυτό. Και στο αυτι, μου ψιθυρίζει μιά ροκ μπαλάντα. Που μιλά ποιός ξερει τι. Ποιός ξέρει γιατί ! Και είναι αυτό το γιατί, η μουσική της. Η μέρα είναι των πολλών. Η νύχτα των λίγων. Και ίσως του ενός μόνου. Μόνο. Και μλέκονται όλα σε μιά ροκ βυζαντινή εικόνα. Που ακούει την πιό ανατρεπτική προσευχή. Την πιό αληθινή προσευχή. Ικεσία στο αταίριαστο. Δοξολογία στο αταίριαστο. Κι είναι το κομμάτι που λείπει που  κάνει τη διαφορά. Και η εικόνα δεν είναι αυτό που περίμενες. Σου δίνει την ελευθερία του αναπάντεχου. Κι είναι το κομμάτι που λειπει αυτό που ταιριάζει. Σε καθε τι μοναχικό. Κι είναι το κομμάτι που λείπει, το φέγγος του δρόμου. Το μεταμεσονύχτι. Και μοιάζει η κοιμησμένη πολιτεία. Δράκος παλιός. Που λέει ένα νανούρισμα. Στη ψυχή που υψώνεται. Πέφτοντας. Στο πιό μοναχικό. Στο πιό αταίριαστα ταιριαστό. Με κλειστό το φως. Και με ανοιχτό. Το φέγγος του δρόμου.