Το φίλτρο

Κατακλυζόµαστε, το ξέρουµε και το ζούµε  όλοι όπου κι αν είµαστε,  καθηµερινά από ένα σωρό άχρηστες και ασήµαντες για τη δηµόσια και την προσωπική µας ζωή και για εµάς τους ίδιους πληροφορίες. Τις διαχέουν όχι οι γονείς, όχι οι συγγενείς και οι φίλοι, αλλά ό,τι κρύβεται επιµελώς πίσω απ’ αυτό που αποκαλούµε όλοι «Κοινή Γνώµη».
Ένα φίλτρο, ρε παιδιά, όµως, στηριγµένο στις αρχές, τις ιδέες και τις πατροπαράδοτες αξίες µας,  θεωρώ ότι θα καθάριζε µια και καλή την ζωή µας από όλα τα για εκείνην περιττά! Συνάµα, θα τη βοηθούσε να κρατούσε  σε κάθε γωνιά και κάθε ανθυποστιγµή της ανθρωπότητας τα πραγµατικά χρήσιµα για τον καθένα και κοινωφελή και ωφέλιµα σε όλες τις πτυχές της καθηµερινότητάς µας…
Μα σε όσα ακούγονται άκριτα και ασυλλόγιστα για αυτά που γίνονται γύρω µας, όταν δεν ζητάνε τη γνώµη µας, καλό είναι οι σώφρονες να σιωπούµε, γιατί, παίζοντάς το ξερόλες υποκρινόµενοι ότι κοπτόµεθα για το κοινό συµφέρον, το συνηθέστερο αποτέλεσµα είναι η γελοιοποίησή µας. Να προτιµούµε την ουσιαστική δράση παρά ένα λόγο για το θεαθήναι. Ας βγάλουµε, λοιπόν, τις ωτoασπίδες και τους µανδύες των υποκριτών και αυτό παρακαλώ να τ’ ακούσουν όλοι, ιδίως όσες και όσοι θέλουν ντε καλά να µένουν στο προσκήνιο, αν και φελλοί, ήτοι ουτιδανοί, δηλαδή ρηχοί, ασήµαντοι, κενοί και ανύπαρκτοι…
∆ιαφορετικά, χάνουµε, ως κοινωνία και ως µεµονωµένα αυτής µέλη, τα πραγµατικά σπουδαία και τα σηµαντικά, αφού ξεπέφτουµε ως σύνολο να γεµίζουµε όχι πρότυπα προς µίµηση, αλλά, δυστυχώς, κακέκτυπα προς αποφυγήν!
Έτσι, αντί να τρέχουµε σε ανθοπωλεία ή ζαχαροπλαστεία για δήθεν εγκάρδιες ευχές στις µέρες που η παγκόσµια κοινότητα έχει ορίσει για τον πατέρα και τη µάνα αντίστοιχα, ας τρέξει ο νους µας στα παιδιά χωρίς γονείς και στους γονείς χωρίς παιδιά εξαιτίας των πολεµικών παιχνιδιών των πολιτικών…