«Το φίλτρο των Χριστουγέννων»

Τα Χριστούγεννα είναι ίσως η πιο ωραία γιορτή του χρόνου. Από νωρίς τα πάντα είναι στολισμένα, τα παιδιά περιμένουν με αγωνία τον Αγιο Βασίλη, το χιόνι με τη λευκότητά του καλύπτει τα πάντα σε ένα απέραντο βουνό χαράς… Οταν όμως έχεις χάσει κάποιον που αγαπάς (και όχι: αγαπούσες) πολύ, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο! Ολα αυτά έχουν χάσει ένα μεγάλο μέρος της ομορφιάς και της μαγείας τους ή, όπως λέει και η αδερφή μου, «τίποτα πια δεν (θα) έχει την ίδια ομορφιά»!.. Γύρω από τα Χριστούγεννα έχει τοποθετηθεί ένα φίλτρο, σαν πέπλο κι ενώ εσύ προσπαθείς να πάρεις μέρος σε όλα αυτά, το μυαλό και η καρδιά σου έχουν σταματήσει. Είναι σα να βρίσκεσαι πίσω από ένα παράθυρο κι, ενώ οι χιονονιφάδες πέφτουν, εσύ απλώς τις βλέπεις πίσω από το τζάμι, χωρίς να μπορείς να τις πιάσεις ή να τις νιώσεις… Κάθεσαι εκεί, απλώς παρατηρώντας τις με τις ώρες… Κι όταν πια μείνεις μόνος σου, μακριά από τις γιορτές, τις μουσικές και τα φώτα, καταλαβαίνεις πως η καρδιά σου βρίσκεται σε ένα σελοφάν, σαν αυτό που τυλίγουν τα δώρα για να μη σπάσουν, προσπαθώντας να συνέλθει από τον πόνο που ένιωσε από την απώλεια του αγαπημένου της προσώπου… και προσπαθώντας να πάρει τον χρόνο της για να επανέλθει και να ξαναζήσει, με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά, αυτά που προηγουμένως φάνταζαν απόλυτα φυσιολογικά: τα στολίδια, τα μαγικά φωτάκια και τα δώρα αγάπης…