Θεοδοσίας Αργυράκη-Ασαργιωτάκη)
Πριν λίγους µήνες κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της Θεοδοσίας Αργυράκη- Ασαργιωτάκη ‘Το φως δεν επαιτεί’ µε εικαστικά σχέδια της ίδιας της δηµιουργού, η οποία αφιερώνεται «Στα παιδιά που είναι φως».
Όλες οι σελίδες της συλλογής συνοδεύονται και από µία εικαστική δηµιουργία.
Κάνοντας µία σύντοµη περιδιάβαση στην ποιητική συλλογή της Θεοδοσίας Αργυράκη, γνωρίζουµε τις ανησυχίες και τους προβληµατισµούς της ζωγράφου και ποιήτριας και συνοµιλούµε µε την ποίησή της και παράλληλα βλέπουµε πώς παίζει µε τις λέξεις, λέξεις µε ποιότητα, περιεχόµενο και οµορφιά, και πώς τις συνταιριάζει, πώς τις ενώνει και γίνεται δηµιουργός, γίνεται ποιήτρια.
Το γαλάζιο, µας λέγει η ποιήτρια, είναι το “άπιαστο σώµα της θάλασσας και τ΄ ουρανού», είναι το χρώµα της πατρίδας µας, είναι το χρώµα που αγαπούν και οι λευκοί γλάροι.
Το φως δεν επαιτεί, αλλά τα µνηµεία της τέχνης απαιτούν “χρόνο αντάµωσης το φως να φανερώσει”.
Τα κλεµµένα γλυπτά του Παρθενώνα περιµένουν την αντάµωση και τη συνένωση µε τα… αδέλφια τους. Και δεν είναι µόνο αυτά. Είναι όλα τα κλεµµένα έργα τέχνης του Ελληνισµού, που “φιλοξενούνται” στα διάφορα Μουσεία.
Ο άρχοντας ήλιος, που είναι του κόσµου“δίκαιος δότης”, “της ζωής το θησαυρό διαµοιράζει” και η φλόγα του χρόνου ανταµώνει µε τα θαλασσινά νερά!
“Η κόρη του φωτός” νιώθει ξένη σε ανήλιο χώρο µοναξιάς.
“Ο κόκκος της άµµου / δακρύζει µέσα στο σκοτάδι / της φυλακής του”.
Το κύµα της θάλασσας µπορεί να χαλά τις δηµιουργίες µας στην αµµουδιά, αλλά δεν µπορεί να πάρει τα όνειρά µας.
Οι άλλοι όµως έφτιαξαν για εµάς “φρούρια φυλακές του νου” και µας στέρησαν το γέλιο και µας περιόρισαν τα όνειρα που είχαµε να χαλάσουµε τα “κάστρα φυλακές” τους.
Το “λευκοντυµένο κύµα”σβήνει τα αποτυπώµατά µας στη “νοτισµένη άµµο” αλλά το “ανθισµένο θαλασσινό νερό” µας δροσίζει τα πόδια µας και µας κάνει να χαµογελάµε.
Ο πρωτοµάστορας δωρίζει χρυσοκόρες. Γίνεται δηµιουργός.
Οι λέοντες, οι φύλακες της ∆ήλου, και οι γενναίοι ίκαροι κρατούν σκοπιές και, περιπολώντας στους αιθέρες, στέλνουν σε όλους µας µηνύµατα ψυχής.
Και, όπως είναι γνωστό, τα ύψη κατακτούν εκείνοι που δεν φοβούνται την πτώση, οι δυνατοί και οι γενναίοι.
Τα µαϊστράλια και γενικότερα οι άνεµοι δίνουν δροσιά και χαρά και οµορφαίνουν τη ζωή µας και ο ήλιος είναι πορφύρα και δίνει νόηµα στη ζωή µας. Η φωνή δίχως χαρά γίνεται µοιρολόγι.
Ο Ήλιος της ∆ικαιοσύνης ως ποιητής θέλει να τραγουδά την αθάνατη ρίζα της θεαφρογέννητης.
Η τέχνη, µε το βάλσαµο που δίνει στις ψυχές και τις καρδιές µας, ίσως να µην µπορεί να γιατρέψει την πληγή, την κάθε πληγή, όµως µπορεί λίγο να την “µερώσει”.
Η τέχνη είναι από µόνη της βάλσαµο και φάρµακο και µπορεί να βοηθήσει να γιατρευτούν οι πληγές στις ψυχές των ανθρώπων.
Οι απλές λέξεις, κατά την ποιήτρια, είναι αυτές, τις οποίες αναζητάµε όλοι, για να πορευτούµε στη ζωή µας. Είναι αυτές που µας ακολουθούν στο ταξίδι µας σ’ αυτόν τον εφήµερο κόσµο.
Η καλλιτέχνις µάς λέγει ότι το βιβλίο είναι, πρέπει να είναι, πολύτιµος σύντροφός µας, γιατί µας ανοίγει παράθυρα, πολλά παράθυρα, και βλέπουµε πιο καλά τον κόσµο.
Ο τροβαδούρος ποιητής δεν πουλάει, αλλά χαρίζει στους ανθρώπους, σε όλους εµάς, σε όποιον τα χρειάζεται, τα τραγούδια της ψυχής. Χαρίζει τις πραµάτειες της ψυχής του.
Ο άγγελος µοιράζει στον κόσµο την καρδιά του. Εµείς τον έχουµε ανάγκη και τον ψάχνουµε, όταν βλέπουµε πως φεύγει.
Στη ζωή µας σκύβουµε, όταν συναντήσουµε κάτι που µας αρέσει, µας τραβάει και µας µαγνητίζει.
Όπως ξέρουµε, “ο άνθρωπος του ειδέναι ορέγεται”. Θέλει να γνωρίσει τον κόσµο και την αλήθεια για τον κόσµο και να αφουγκραστεί “τα όνειρα χαρές ανθρώπων λύπες”.
Η συλλογή κλείνει µε τον κόσµο της ποιήτριας, ένα ποίηµα το οποίο αντανακλά την αγάπη της για τον άνθρωπο και τον κόσµο και το οποίο αξίζει να το δούµε.
Κατά την ποιήτρια, όλα έρχονται στο φώς, που είναι αλάνθαστος κριτής.
Είχε στο φως αναφορά να δώσει
τον πρώτο αλάνθαστο κριτή.
Το φως πρέπει να διαφεντεύει τη ζωή µας. Το φως φωτίζει τον δρόµο µας και µας δείχνει καθαρά τον δρόµο που πρέπει να διαβούµε. Το φως διώχνει το σκότος και µας οδηγεί στην αλήθεια.
Το φως, λοιπόν, δεν επαιτεί, αλλά σ’ αυτό δίνουµε αναφορά, δίνουµε αναφορά στην αλήθεια, ψάχνουµε για την αλήθεια, για τις απλές λέξεις, για τις χρωµατιστές λέξεις, για τις ποιητικές λέγεις, για τις όµορφες λέξεις, για τις λέξεις που δίνουν χρώµα, άρωµα και οµορφιά στη ζωή µας: ήλιος, ζωή, χρώµατα, φως, θάλασσα, αγέρας, ουρανός, πατέρας, µάνα, αγκαλιά, φίλος, φιλί, αδέλφια, γάλα, νερό, ψωµί, αλάτι, διψώ, πεινώ, πονώ, γιατί, φοβάµαι, θέλω, παραµύθι, έρωτας, ένωση, ανάσταση, θάνατος, άλγος, µοναξιά, φόβος, σκοτάδι, τέλος, αγάπη, αλήθεια, αγώνας, θαύµα, άπειρος κόσµος, δηµιουργός, ψυχή, αρετή, ελευθερία.
Στην ποιητική συλλογή της Θεοδοσίας Αργυράκη-Ασαργιωτάκη µελετούµε “το ρυθµό της σµίλης του δηµιουργού / που έδωσε στο άµορφο µορφή / µε της ψυχής τ’ ωραίο”.
Ευχόµαστε στην αγαπητή Θεοδοσία να είναι καλοτάξιδη η πρώτη της ποιητική συλλογή «Το φως δεν επαιτεί» και περιµένουµε τις νέες της συλλογές.
Και αυτές να κοσµούνται µε έργα της εικαστικού Θεοδοσίας.
Ο κόσµος µου
Έφτιαξα ένα κόσµο µαγικό
να ξεκουράζοµαι
από τον κόσµο των ανθρώπων
που πληγώνει
µε υλικά παραµυθιών
κι απόσταγµα αγάπης.
Σ’ αυτόν τον κόσµο ταξιδεύω
κι ονειρεύοµαι
ίδιος να γίνει
και ο κόσµος των ανθρώπων
να µην πονά
να µην πληγώνει.
