Το γαϊδούρι του Χότζα

Όταν η παρατεταμένη καλοκαιρία έχει κουράσει, ο κόσμος δεν ξέρει πώς να ντυθεί, πότε ζεσταίνεται, πότε κρυώνει, όλα αβέβαια στο μεταίχμιο μιας εποχής που δεν λέει να αλλάξει.
Ο  καιρός πριν την παρέλαση του Οκτώβρη, πάντα ήταν βροχερός, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σ’ αυτήν την πόλη. Και εμείς συμβολικά ζούμε το μαρτύριο της εγκαρτέρησης, ότι κάτι θα αλλάξει, κι ας είναι ο καιρός.
Όλοι προσδοκούν σε καλύτερες μέρες για τη χώρα, αλλά πέραν τα ευχολόγια των πολιτικών, κανείς δεν το πιστεύει βαθιά. Η κατάσταση παραμένει κακή, έως μέτρια. Αυτά τα οποία θεριεύουν είναι τα πάθη. Ο αλκοολισμός σύμφωνα με μετρήσεις αυξάνεται ραγδαία, όπως και ο τζόγος γενικά, μέχρι και το υπουργείο οικονομικών στήνει λοταρία για τις ηλεκτρονικές αγορές. Η κοινωνία βυθίζεται βαθιά στην απόγνωση και η κατάσταση χειροτερεύει. Η άγρια φορολογία έχει φέρει την πλειονότητα των πολιτών να χρωστούν κάπου, και όσοι μετά βίας εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, κι αυτοί ασθμαίνουν.
Αν έρθει όμως η ανάπτυξη, και γίνουν επενδύσεις όλα θα αλλάξουν. Η ανεργία θα μειωθεί, θα υπάρξει ελάφρυνση στους φόρους. Αυτό το υποθετικό αν, το αισθάνομαι σαν επιχείρημα, την μεγαλύτερη κοροϊδία, που συνεχίζεται ανερυθρίαστα από όλες τις κυβερνήσεις. Εν τω μεταξύ ο κόσμος υποφέρει, στενάζει, ενώ όλοι στο εξωτερικό μας κοροϊδεύουν λέγοντας μας ότι είμαστε σε καλό δρόμο, και το μόνο που χρειάζεται είναι κι άλλες μεταρρυθμίσεις, κι άλλη προσπάθεια. Ως πότε όμως… μέχρι να πεθάνει το γαϊδούρι του Χότζα.