Ἦλθαν καί φέτος τά Χριστούγεννα. Ἐδῶ καί ἀρκετές ἑβδομάδες, προσμέναμε αὐτήν τή μέρα μέ μεγάλη λαχτάρα.
Σήμερα, μέρα γιορτινή, γεμίζει τό μεγάλο σπίτι μέ κόσμο. Διαλεκτοί προσκεκλημένοι προσέρχονται γιά τό μεγάλο γεῦμα.
Το τραπέζι εἶναι σχήματος ὀβάλ ὥστε νά ἀπέχουν ὅλοι οἱ συνδαιτυμόνες ἀπό τόν οἰκοδεσπότη τήν ἴδια απόσταση. Γιά τόν καθένα τους ἔχει προετοιμαστεῖ μιά ξεχωριστή θέση, ἀλλά κανενός δέν ξεχωρίζει στά ὑλικά κατασκευῆς καί στήν ἐμφάνιση. Δώδεκα καρέκλες γιά δώδεκα προσκεκλημένους καί μία γιά τόν σπιτονοικοκύρη δεκατρεῖς, χωρίς ἀραχνιασμένες δεισιδαιμονίες, σκοτεινές προλήψεις καί μαῦρες προκαταλήψεις νά τίς ναρκοθετοῦν. Ἁπλές, ξύλινες καρέκλες χωρίς ξόμπλια καί διάκοσμο, ἐχθρικές πρός κάθε ἀλόγιστη κομπορρημοσύνη, ψυχοφθόρα ἀπληστία, κάλπικη ὑποκρισία καί ἀσύνετη ἀλαζονεία.
Στήν εἴσοδο τοῦ σπιτιοῦ, τούς καλεσμένους ὑποδέχεται ὁ ἴδιος ὁ οἰκοδεσπότης, καμαρώνει σάν πατέρας, τούς ἀγκαλιάζει καί τούς φιλᾶ στοργικά. Τό «Καλῶς ὁρίσατε!» ἀπό τόν νοικοκύρη σκορπᾶ ἄδολα χαμόγελα παντοῦ, σέ ὅλα τά χείλη, φωτίζει τοῦ καθενός τά μάτια, λάμπει ὅλων τά πρόσωπα.
Πρῶτος, λοιπόν, καταφτάνει ὁ Βαρτίμαιος, βλέποντας πλέον καθαρά μέ τά ἴδια του τά μάτια πού τοῦ γιάτρεψε ὁ Ἰησοῦς στήν Ἱεριχώ ὅλα ὅσα ὁ Θεός προσέφερε στούς ἀνθρώπους. Δεύτερη ἔρχεται ἡ μοιχαλίδα μετανιωμένη γιά τίς ἁμαρτίες της, ἀφότου ὁ Χριστός ἔδιωξε μακριά ὅσους ὑποκριτές θέλανε νά τήν προσβάλουν καί νά τήν πετροβολήσουν στή δημοσιά. Τρίτος, ἀπό τήν γῆ τῶν Γαδαρηνῶν πλησιάζει ὁ ἄλλοτε δαιμονισμένος, ὑγιῆς καί σώφρων πλέον, μέ ἕνα πλατύ χαμόγελο νά ὑπερνικᾶ τήν κούρασή του ἀπό τό δρόμο.
Τέταρτη, ὁρίστε, δεῖτε!, ἀποδέχτηκε τήν πρόσκληση καί ἦλθε ἡ Σαμαρείτισσα. Τό ἀθάνατο νερό θέλει νά πιεῖ πού τῆς ἔταξε ὁ Ὶησοῦς καί μέ τούς συμπατριῶτες της νά τό μοιράζεται. Πέμπτος εἶναι ὁ Λάζαρος, π’ ἄφησε πίσω στή Βηθανία, τό χωριουδάκι του τό ἀγαπημένο, τίς ἀδελφάδες του, Μάρθα καί Μαρία, καί ἔρχεται «Εὐχαριστῶ!» στόν Κύριο πού τόν ἀνέστησε ἀπό τό σκοτερό νεκροβασίλειο τοῦ Θανάτου νά πεῖ. Σιμά του, ἕκτη καί ἕβδομο θά μπορούσαμε νά διακρίνουμε τή Συροφοίνισσα μέ τήν χαρά γιά΄τήν γιατρεμένη κόρη της νά ξεχειλίζει ἀπό την καρδιά της καί τό παλικάρι ἀπό τή Ναΐν ἀντίστοιχα, πού ἡ ἐπιστροφή του, χάρη στά λόγια τοῦ Ἰησοῦ, στή ζωή μεγάλη εὐφορία προσέφερε στή μάνα του, τή χαροκαμένη χήρα…
Μά, δεῖτε ποιοί ἄλλοι εἶναι ἐδῶ σήμερα, τήν ὁμήγυρή μας ὀμορφαίνοντας καί στολίζοντας μέ τήν παρουσία τους: Τοῦ Σίμωνος ἡ πεθερά ἔρχεται, ποὔχει χρόνια πυρετός νά τήν πιάσει, ὁ Ἰάειρος με τήν κόρη του παρατώντας τη συναγωγή φτάνει τρέχοντας, ὁ Ζακχαῖος ἀνάλαφρος ἀπό τά βάρη τοῦ ὑλικοῦ πλούτου κατέβηκε κι αὐτός ἀπό τήν Ἱεριχώ καί, τελευταῖος, ὄρθιος καί στητός, σάν ἄτρωτος λεβέντης, ὁ πρώην παραλυτικός τῆς Βηθεσδά ἑτοιμάζεται νά καθίσει στή θέση πού ἔχει ὁριστεῖ για ἐκεῖνον.
Ἔφτασαν ὅλοι! Μολονότι δέν εἶχαν ἰδωθεῖ ποτέ μεταξύ τους, ἔμοιαζαν σάν σφιχτοδεμένα ὁμογάλακτα ἀδέλφια. Ἔνιωθαν σάν μιά μεγάλη καί ἀγαπημένη οἰκογένεια, χωρίς ἐγωϊσμούς, φθόνους καί ἀντιζηλίες.
Τό γεῦμα, σήμερα, ἀνήμερα Χριστουγέννων, θἆναι λιτό. Λιγοστό κρέας, λίγα λαχανικά, ελάχιστο ψωμί, μόνη πολυτέλεια ἕνα ποτήρι παλιό καλό κόκκινο κρασί, ὄχι μεθυστικό μά καρδιοτονωτικό ἀπό τά λίγα ἀποτελεσματικά μέ φροντίδα τοῦ ἴδιου προσωπικά τοῦ ἀφέντη τῆς οἰκίας. Δέν ἤλθανε οἱ καλεσμένοι ὡς ἄφρονες μέ σκοπό νά γεμίσουν καί νά εὐφράνουν τό στομάχι τους μέ γήινα φαγητά καί πιοτά, ἀλλά ὡς ἐχέφρονες γιά νά καθαρίσουν καί νά δυναμώσουν τίς ψυχές καί τό πνεῦμα τους μέ τό θεϊκό λόγο. «Ὁ ἄνθρωπος δέν ζῆ μέ μόνον ἄρτον, ἀλλ’ ὁ ἄνθρωπος ζῆ μέ πάντα λόγον ἐξερχόμενον ἐκ τοῦ στόματος τοῦ Κυρίου», ὅλοι θυμοῦνται τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί τόν δοξολογοῦν…
Σήμερα, Χριστούγεννα, γιορτάζει ὁ κύριος τοῦ σπιτιοῦ, ὁ Χριστός μας, καί ὅλοι οἱ καλεσμένοι του προσῆλθαν γιά νά τιμήσουν ἀληθινά, νά δοξάσουν ἀνυπόκριτα τή Γέννησή του καί ὄχι γιά νά δώσουν ἤ/καί νά λάβουν ὁ καθένας ἀπό τούς ἄλλους κάποια συγκεκριμένης ἡμερομηνίας λήξεως δῶρα μέ ψεύτικα προσωπεῑα φιλίας καί ἀγάπης. Γι’αὐτούς καί γιά ὅλο τό ἀνθρωπολόι, ἡ Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πολυτιμότερο δῶρο, τό μόνο ἄφθαρτο στό πέρασμα τοῦ Χρόνου, τό ἀσύγκριτης καί αἰωνόβιας ἀξίας δώρημα πρός τήν ἀνθρωπότητα…
*Στη Μαρία μου
