Το γεγονός του 61,3% και τα μετά

Eπανερχόμεθα στην ταραχώδη καθημερινότητα. Το ερώτημα ετέθη και ήταν σαφές. “Η επόμενη μέρα” που πρέπει να διαχειρισθεί η κυβέρνηση. Το δημοψήφισμα τελείωσε. Ο ελληνικός λαός είπε “ΟΧΙ” με ποσοστό 61,3% ότι δεν δέχεται τις προτάσεις των θεσμών, εν αντιθέσει προς το “ΝΑΙ” με 38,7%. Τούτο ανήκει στην ιστορία των ευρωπαϊκών λαών ως κάτι πρωτόγνωρο, διότι ποτέ άλλοτε σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα κι αν έγινε δημοψήφισμα δεν υπήρξε τόση διαφορά μεταξύ “ΝΑΙ” και “ΟΧΙ”.
Οι Ελληνες είπαν “ΟΧΙ” εναντίον του ευρωπαϊκού ιερατείου και όσων παρουσιάστηκαν υπερασπιστές τους. Τα δημοψηφίσματα έχουν μια δυναμική. Είναι υπόθεση δημοκρατικής επιλογής, όταν δεν μεταβάλλονται σε ευθείες συγκρούσεις και δεν εξελίσσονται σε διχαστικές τάσεις. Ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στην ΕΤ1 δήλωσε ότι «δεν νομίζω ότι θα πετύχω με ένα δημοψήφισμα στο “ΟΧΙ” με 55%. Οσο μεγαλύτερο είναι τόσο μεγαλύτερη δυνατότητα η διαπραγμάτευση έχει να προχωρήσει θετικά για την Ελλάδα. Αν είναι 60% ή 70%, τότε έχουμε μεγάλες πιθανότητες». Φυσικά μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι θα ’χει μεγαλύτερες ευθύνες όσο κι αν εμφανιστεί δύσκολη η διαχείρισή τους. Να αντεπεξέλθει κάθε αντιξοότητα με σταθερότητα προς βιώσιμο αποτέλεσμα χωρίς ρήξη.
Τη δυνατότητα αυτή την έδωσε ο ελληνικός λαός με πρωτοφανή ήρεμο τρόπο. Ψήφισε κι έφερε αυτό το αποτέλεσμα παρά τον ανοίκειο εκφοβισμό και τα ανήθικα κίνητρα, προερχόμενα από την ενημέρωση και τις δημοσκοπήσεις μέχρι την τρομοκράτηση και τις απειλές των Ευρωπαίων εξουσιαστών. Εδωσε ένα διαπραγματευτικό χαρτί, ένα ξεκάθαρο “ΟΧΙ”, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να το ερμηνεύσει ότι είναι αποτέλεσμα ραγιαδισμού.
Απ’ την επόμενη μέρα δρομολογήθηκαν ανακατατάξεις στην Ελλάδα, ίσως και μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο. Το μήνυμα του αποτελέσματος λαμβάνεται υπ’ όψιν απ’ αυτούς που λειτούργησαν στο μεσοδιάστημα προπαγανδιστικά ν’ αποπροσανατολίσουν τον κόσμο. Οι παρεμβάσεις του Ντάισελμπλουμ, την παραίτηση του οποίου ζήτησαν οι Ολλανδοί απ’ το Γιούρογκρουπ σε αντιστάθμισμα της “απομάκρυνσης” Βαρουφάκη, ήσαν τον τελευταίο καιρό απαράδεκτες. Και οι υποδείξεις του Σουλτς, που παριστάνει τον σοσιαλδημοκράτη και τον πρόεδρο της Ευρωβουλής, είναι αχαρακτήριστες. Το παράκανε να θέλει τον Τσίπρα “εκπαραθυρωμένο” και τους “αρεστούς” στην κυβέρνηση. Το τι κρύβει όμως ο υποκριτικός και πανούργος Σόιμπλε, όταν λέει ότι «η Ελλάδα και με το “ΟΧΙ” δεν βγαίνει απ’ το ευρώ», ούτε και η Μέρκελ δεν μπορεί να το ερμηνεύσει.
Το “ΟΧΙ”, αυτό το πρωτοφανές, που συνέβη δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο. Στο “ευρωιερατείο” πιστεύουν ότι είμαστε μόνοι μας μέσα στους άλλους 18. Νομίζουν ότι η σημερινή πρακτική περιορίζεται μόνο στο Γιούρογκρουπ, ότι εξαρτώμεθα απ’ αυτό, την Κομισιόν και τις Συνόδους Κορυφής. Αγνοούν τους ευρωπαϊκούς λαούς και τις κοινωνίες, που ξεσηκώνονται και αντιδρούν στις αποικιοκρατικής μορφής χειραφετήσεις. Είναι κι αυτό ένα όπλο, που πρέπει να χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση, μαζί με τη μυστηριώδη συγκυρία δημοσίευσης της έκθεσης του Δ.Ν.Τ., όπου επισημαίνει στους Ευρωπαίους ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς το “κούρεμα” του χρέους.
Οι Ευρωπαίοι έδειξαν το πρόσωπό τους. Για το κλείσιμο των τραπεζών δεν φταίει η κυβέρνηση. Η απόφαση είναι της Ε.Κ.Τ., μέλος στο Δ.Σ. της οποίας είναι ο δικός μας κ. Στουρνάρας. Δεν μπορεί να αιφνιδιάστηκε. Κάτι θα ’ξερε και ίσως να ευθύνεται για ολιγωρία. Η πολιτική των “capital controls” είναι έργο του Ντράγκι, ο οποίος μετέβαλε συστηματικά και καταχρηστικά ένα δικαίωμα που του εκχωρήθηκε, την εξασφάλιση ρευστότητας, στις συστημικές τράπεζες της Ευρωζώνης και το μετέτρεψε σε πολιτικό εργαλείο.
Μέλημα της κυβέρνησης τώρα, ενισχυμένης μετά και τη σύσκεψη των αρχηγών των κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είναι να πετύχει μια βιώσιμη συμφωνία με πρόβλεψη “κουρέματος” του χρέους δίχως υφεσιακά μέτρα.