Ελεγε ο Κλιντ Ιστγουντ πως «υπάρχουν δυο λογιών άνθρωποι· αυτοί που βάζουν τον λαιμό τους στο σχοινί και αυτοί που τραβάνε το σχοινί».
Αυτό είναι αυτάρεσκα κυνικό, μα καμιά φορά απηχεί τους συμβολισμούς στην πολιτική μας ζωή. Ποιος βάζει τον λαιμό του στο σχοινί και ποιος το τραβά; Κοιτάξτε, από τα “σχοινιά” παντός είδους, στο φινάλε χαμένη είναι η χώρα.
Τούτη η χώρα, (που κατά πάσα πιθανότητα) παίρνει μια ανάσα για να σταθεί στα πόδια της, να πατήσει γερά απέναντι στον παροξυσμό των γειτόνων, στην ίδια της την οικονομική υπόσταση.
Πιότερο από την αλληλοσυγκρουόμενη πόλωση, μερικές φορές, με τρομάζει το αστείο του πράγματος.
Να μην περάσουμε το… κατώφλι της γελοιότητας. Αν συμβεί αυτό, μετά τίποτα δεν μπορούμε να φτιάξουμε. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση το πολιτικό μέλλον του τόπου. Τούτο δω με τρομάζει πιότερο…
