Το γνωστό παιχνίδι

Οι συμφωνίες είναι για να αναιρούνται. Αυτό που δεν πρέπει να αλλάζει, λέει, είναι η στοχευμένη από την εξουσία «θετική προοπτική» για τον φτωχό κόσμο, γιατί χωρίς αυτόν δεν υπάρχει ή εκλείπει η εκμετάλλευση και όλα γυρίζουν μπούμερανγκ για τους πλουσίους. Ετσι, πετώντας και από ένα μικρό κομμάτι ψωμί, διορθώνοντας τους όρους του εκάστοτε μνημονίου, και η φτώχεια διατηρείται μαζί με τις διακρίσεις, και ο φτωχός, μαθημένος όπως είναι στα λίγα, το εκλαμβάνει ως θείο δώρο και τα αφεντικά έχουν το κεφάλι τους ήσυχο να συνεχίσουν τα παζάρια τους.
Απλό και χωρίς πολλά – πολλά το εν λόγω σχέδιο έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και δεκαετίες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι εκάστοτε τραπεζίτες και άλλοι γνωστοί -άγνωστοι που συσκέπτονται πυρετωδώς, και φτάνουν διά των υπαλλήλων τους να σε ρωτούν γιατί θέλεις να σηκώσεις τα λεφτά σου, όλοι αυτοί συνωμοτούν για τον αυριανό σου εγκλωβισμό και απόγνωση που ελέγχουν ακόμη και αν έχεις φυλάξει ως κόρη οφθαλμού κάποιες οικονομίες για ώρα ανάγκης.
Ομως το παιχνίδι είναι γνωστό: πρώτα οδηγούμε τη χώρα στην πτώχευση, έπειτα τη δανείζουμε για να ξεχρεώσει παλαιούς λογαριασμούς και στο τέλος της κόβουμε και τη χρηματοδότηση για να αγοράσουμε σε είδος.