Η καταδίκη και η προφυλάκιση πολιτικών προσώπων για παλαιότερες υποθέσεις διαφθοράς που ούτως ή άλλως έχουν χάσει σε αξία και επικαιρότητα, δεν μπορούν να καλύψουν την συνεχιζόμενη κοροϊδία αλλά και εξαπάτηση του κόσμου, τον αποπροσανατολισμό και την κατεύθυνση του ενδιαφέροντός του μακράν της τωρινής κατάστασης διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα.
Κάποια “καμένα χαρτιά” του παρελθόντος δεν μπορούν να αλλάξουν, θέλω να πω τα δεδομένα, πολύ περισσότερο να θεωρηθεί ότι με την προφυλάκιση ή φυλάκισή τους αποδίδεται δικαιοσύνη. Η λεγόμενη κάθαρση που ξεκίνησε να ακούγεται ηχηρά το 1989 και που στόχευε στην καταπολέμηση του σκανδάλου Κοσκωτά, έρχεται τώρα με άλλο τρόπο να δείξει πως τάχα οι τωρινές κυβερνήσεις έχουν αλλάξει νοοτροπία και πως αυτό που ενδιαφέρει πλέον είναι το νοικοκύρεμα της οικονομίας. Αυτές εξάλλου ήταν οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί στην τρόικα.
Ομως η πραγματικότητα είναι ολότελα διαφορετική. Η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα και αυτό προκύπτει ενίοτε από τις ίδιες τις επερωτήσεις των βουλευτών. Θεωρώ λοιπόν ότι η προφυλάκιση Παπαντωνίου και της συζύγου του δεν είναι παρά μια βαρετή επανάληψη της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου, μία στάχτη στα μάτια του κόσμου σύμφωνα με το πολιτικό πρόγραμμα των κυβερνώντων κάθε φορά κομμάτων.
