Τα γεγονότα της εποχής, όπως τα κατέγραψε ο Νεοζηλανδός Κλάιβ Λόου (Clive Lowe).
Β’ ΜΕΡΟΣ
4 – ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ
-“Καυμένε Μπεν” είπε ο Τζιμ με μια σιγανή φωνή.
“Ναι, δεν είχε καμιά άλλη ευκαιρία. Ω Θεέ μου, τι μπορούμε να κάνουμε ενάντια σε αυτά τα αεροπλάνα” είπε ο Τόμυ πικρά.
“Θα πρέπει να τον αφήσουμε” είπα “Πρέπει να πάμε στη θέση μας όσο πιο γρήγορα μπορούμε”.
“Κόβουμε δρόμο από εκείνη την μεγάλη ελιά και μετά θα πρέπει να διασχίσουμε και να περάσουμε το ανοιχτό πεδίο” είπε ο Jim.
“Ποτέ δεν θα το καταφέρουμε” ήρθε μια φωνή από τα σφιγμένα χείλη του Tommy “Αλλά, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς”.
Διασχίσαμε κάθετα την ανοιχτή έκταση και φθάσαμε ασφαλείς σε μια άλλη συστάδα ελιών. Πηγαίνοντας από δέντρο σε δέντρο, καταφέραμε να περάσουμε.
“Είναι εδώ είναι ο λοχίας”, είπε ο Jim.
“Γρήγορα στα πόστα σας παλληκάρια!”. Μας φώναξε λοχίας Ρέντμοντ : “Γρήγορα όμως, οι αλεξιπτωτιστές πέφτουν σαν βροχή, οι Μαόρι βρίσκονται ήδη εκεί. Πού είναι ο Μπεν;” ρώτησε.
“Ο Ben δεν θα μπορέσει να πάει στο πόστο του σήμερα το πρωί Λοχία,” είπα καθώς τον κοίταξα.
“Για το θεό, γιατί;”
“Ο Μπεν χτυπήθηκε πριν από πέντε λεπτά, μέσα σε αυτή την κόλαση.” Απάντησα.
“Κόλαση; Λυπάμαι, πού είναι;” ρώτησε.
“Στο επόμενο άλσος εκεί, κάτω από ένα μεγάλο δέντρο, αλλά δεν υπάρχει λόγος να πάμε εκεί πέρα. Είναι ήδη νεκρός.
“Ω, καλά λοιπόν! Πηγαίνετε στις θέσεις σας τότε. Σύντομα θα ανάψουν τα πράγματα”.
“Λοιπόν, αν είναι να ανάψουν τα πράγματα εδώ, τότε δεν θέλω ποτέ να πάω στην κόλαση” δήλωσε ο Tommy.
“Οι υπόλοιποι είναι O.K.;” Ρώτησα.
“Ναι, μέχρι στιγμής, ο Ben είναι ο πρώτος.” απάντησε.
Προσεγγίσαμε με το υπόλοιπο τμήμα μας ένα παλιό σπίτι για να αναχαιτίσουμε τους αλεξιπτωτιστές που θα ερχόταν γύρω από εμάς. Η ανταλλαγή πυροβολισμών ήταν τρομερή στον τομέα που κρατούσαν οι Μαορί. Ήταν ακριβώς εννέα όταν φτάσαμε τελικά στο παλιό σπίτι. Εδώ συναντήσαμε έναν αξιωματικό των Μαόρι ο οποίος μας είπε ότι δεν είχαν πέσει αλεξιπτωτιστές σε αυτόν τον γειτονικό τομέα, αλλά να προσέχουμε για αδέσποτες βολές και από τις δύο πλευρές. Ήταν χαρούμενος που ήταν σε αυτή την φάση και μάλιστα είπε ότι το.. απολάμβανε κιόλας. Τα δικά μου νεύρα που είχαν τεντωθεί πιο μπροστά από το χάος που αντιμετωπίσαμε, είχαν πλεόν ηρεμήσει κάπως κι ένιωσα τη διάθεση μου να ανεβαίνει.
Όλα αυτά τα αεροπλάνα από ώρα σε ώρα δημιουργούσαν μια εναέρια σφαγή και μερικές φορές έριχναν μια μικρή βόμβα ή δύο. Αλλά στις εννέα και πέντε, επέστρεψαν με μεγάλο αποθεμα βομβών. Στην πραγματικότητα τώρα ήταν τουλάχιστον δύο φορές χειρότερα από όσο όταν άρχισε η επιδρομή.
Για μισή ώρα κράτησε αυτός ο έντονος βομβαρδισμός και η φωτιά και ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Σε αυτό το διάλειμμα μπορούσα να ακούσω τους Μαορί και τα άλλα στρατεύματα μας σε δράση. Το πύρ ακουγόταν από όλες τις κατευθύνσεις. Φαινόμασταν να είμαστε οι μόνοι που δεν είχαν την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν τους “Τζερυς” (Γερμανούς). Ήμουν ανυπόμονος τώρα να πολεμήσω. Ποτέ δεν το ένιωσα έτσι. Δεν ξέρω αν θα το έλεγα, εγωιστικό ή ανταγωνιστικό, αλλά από τη στιγμή που ο Μπεν σκοτώθηκε, ήθελα να ανοίξω λογαριασμούς με τα “τετράγωνα κεφάλια” (Εννοεί τους Γερμανούς).
Έχω ακούσει τη φράση “Η ηρεμία πριν από τη θύελλα”. Λοιπόν, την έχουμε τώρα. Σάρωσα με τα μάτια μου την περιοχή για να δώ αν μπορούσα να βρω κάποιο στόχο και να πυροβολήσω όταν ασυναίσθητα αυτά πήγαν στον ουρανό. Για ένα δευτερόλεπτο κοίταξα με έκπληξη αυτό που έβλεπα. Εκεί έξω προς την μεριά της θάλασσας, πολύ χαμηλά, ήταν εκατοντάδες αεροσκάφη. Όλα σε τρείς ομάδες. Η πρώτη ομάδα ήταν σχεδόν πάνω από το μικρό νησί στα ανοικτά των ακτών. (Εδώ εννοεί την νησιδα Άγιοι Θεόδωροι ,απέναντι από την Αγία Μαρίνα Χανιών)
“Μέγιστοι Ουρανοί! Κοιτάξτε! Υπάρχουν εκατομμύρια από αυτούς! Δείτε τους!” Φώναξα σχεδόν κλαίγοντας.
“Οι αερομεταφορείς” φώναξε ο Dug Jackson. “Ελπίζω ότι θα ρίξουν μερικά από τα στρατεύματά τους εδώ! Μα το θεό το ελπίζω!”
“Κοιτάξτε το σχηματισμό τους. Όλα σε τρείς ομάδες, όπως το« ευρύ βέλος »και οι “ταλαιπωρημένες γάτες”, δεν είναι χαμηλά; Δήλωσε με ενθουσιασμό ο Τόμι.
“Θα πάμε να το κάνουμε σαν κάποιο άθλημα τώρα, ποντάρετε αν θέλετε! Ας έρθουνε έτσι κι αλλιώς” είπε ο Mac “Εγώ και το όπλο μου τους περιμένει”. Και χτύπησε το τουφέκι του χαϊδευτικά.
Αλλά αυτή τη φορά ήταν σχεδόν πάνω μας. Είχαν χωρίσει σε τρείς κατευθύνσεις. Η πρώτη ομάδα ήρθε κατ ‘ευθείαν σε εμάς. Οι υπόλοιπες έστριψαν δεξιά και αριστερά, η μια προς το Μάλεμε, και η άλλη προς το χωριό Γαλατάς.
Όπως έβλεπα σε αυτές τις τρείς τερατώδες ομάδες κινητήρων, είδα κάτι που δεν θα μπορέσω ποτέ να το περιγράψω. Κάτι για το οποίο δεν μπορώ να βρω λόγια. Ήταν ένα εμπνευσμένο θέαμα; Ίσως αυτή να είναι η καλύτερη λέξη γι ‘αυτό. Η πόρτα στο πλάι, κοντά στην πτέρυγα (πίσω από αυτό) άνοιξε και ένας άνδρας ξεπήδησε ακολουθούμενος από άλλο.. και από άλλο. Μόλις που είχαν εγκαταλείψει το αεροπλάνο όταν άνοιξαν τα αλεξίπτωτά τους. Μέτρησα δεκαπέντε να πέφτουν από ένα αεροπλάνο. Αλλά και από όλα τα υπόλοιπα έπεφταν και άλλοι άνδρες. Ο ουρανός φαινόταν γεμάτος από αυτά. Καθώς κατέβαιναν, έπιασα το όπλο μου και σημάδεψα σε έναν συγκεκριμένο στόχο. Πυροβόλησα! Αυτή ήταν η δεύτερη μου φορά. Η πρώτη φορά ήταν σε εκείνη την γέφυρα της Λάρισας.
5- “ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ”
“..Το τουφέκι μου έγινε ζεστό στα χέρια μου. Όσο πιο γρήγορα μπορούσα πατούσα την σκανδάλη, πυροβολώντας. Καθώς οι Γερμανοί έπεφταν από τους ουρανούς τα πόδια τους κινούταν πάνω-κάτω. Δεν ξέρω αν αυτό τους βοηθούσε ή όχι. Όλος τόπος ήταν σε αναταραχή. Τα όπλα “μιλούσαν” παντού.
Πάτησαν το έδαφος σε έναν ανοιχτό αμπελώνα μπροστά μας.Οι πυροβολισμοί τους ακουγόταν στον αέρα καθως έπεφταν. Κάποιοι σηκώθηκαν και άρχισαν να τρέχουν προς τα ελαιόδεντρα, αλλά ήμασταν εμείς σε αυτά τα δέντρα και αυτό ήταν πάρα πολύ άσχημο γι ‘αυτούς. Σε μια απόσταση πενήντα γιαρδών ποιος από εμάς θα μπορούσε να ζητήσει κάτι καλύτερο; Εμείς πάντως όχι!
Κάποιοι έμειναν εκεί που έπεσαν. Απόδειξη ότι μερικές από τις βολές μας τους είχαν πετύχει στον αέρα. Όσο πιο γρήγορα μπορούσα να επαναφορτώσω, έβαζα καινούργιες σφαίρες στο όπλο μου. Μερικοί από τους αλεξιπτωτιστές κρύφτηκαν πίσω από τα αμπέλια και άνοιξαν πυρ εναντίον μας με αυτόματα όπλα. Ήμασταν δώδεκα άνδρες και η θέση που κατείχαμε ήταν ισχυρή καθώς είχαμε τέλεια θέα προς τους αμπελώνες. Άλλοι δικοί μας πυροβολούσαν στους αμπελώνες από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Μια μονομαχία ανταλλαγής πυροβολισμών άρχισε μεταξύ των αλεξιπτωτιστών που κρυβόταν στις σειρές των αμπελώνων, και σε εμάς τους δώδεκα.
Η παραμικρή κίνηση μέσα από αυτά τα σταφύλια προσελκούσε κάθε φορά έναν καταιγισμό σφαιρών από την πλευρά μας, αλλά έπρεπε επίσης κατά διαστήματα να παραμένουμε αρκετά προσεκτικοί για τα αυτόματα τους που έστελναν σφαίρες στα δέντρα. Μια κίνηση κοντά στο παλιό σπίτι απέσπασε την προσοχή μου, και σηκώνοντας το τουφέκι μου σκόπευσα προσεκτικά και πυροβόλησα. Ένας άνδρας τρέχοντας, με ένα άλμα σωριάστηκε μπροστά σε ένα σταφυλόδενδρο. Το σώμα του ήταν κόσκινο από σφαίρες. Ένας άλλος Γερμανός έτρεξε και με λίγα άλματα βρήκε καταφύγιο πίσω από το σπίτι.
“Παράτα τον!” είπε ο Jim ” Δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να κάνει καμία ζημιά από εκεί.” Ο λοχίας μας φώναξε:
“Ο Λόντον, ο Τζάκσον και ο Νέλσον να παρακολουθούν αυτό το σπίτι, εσείς άλλοι συνεχίστε να πυροβολείτε στους αμπελώνες”.
Μόλις που είχε μιλήσει, όταν ένα κεφάλι με ώμους έπεσαν μαζί από την γωνία.Ήταν η πρώτη βολή του Dug. Μια τέλεια βολή. Καθώς ο Γερμαναράς σωριάστηκε, εγώ και ο Τόμι τον αναθεματίσαμε. Έμεινε εκεί που έπεσε.
“Ίσως να παίζουμε possum (παιχνίδι) “, είπε ο Dug ψυχρά καθώς γέμισε ξανά. Πάτησε τη σκανδάλη. “Λοιπόν, το δικό του παιχνίδι τελειώνει τώρα, και πάω στοίχημα γι αυτό.”
“Πήρες την πρώτη σου βολή, Dug.” είπε ο Τόμι.
Γύρω στις 11 δεν ακουγόταν πια πυροβολισμοί μέσα από τους αμπελώνες, αλλά γύρω μας,και στα δεξιά μας,οι πυροβολισμοί συνεχιζόταν χωρίς διακοπή. Για πρώτη φορά από τις οκτώ το πρωί άναψα ένα τσιγάρο. Ο Τόμι έκανε το ίδιο.
“Λοιπον, αυτό ήταν φοβερό! Όχι κάτι που κάνουμε κάθε μέρα ε;” μου χαμογέλασε.
“Σίγουρα”, απάντησα. “Ψοφούσα για μια τέτοια αλλαγή. Μετά από όλο αυτό που τραβήξαμε με τα αεροπλάνα τους, αυτό ήταν υπέροχο. Πέτυχα μόνον έναν από δαύτους, αλλά στοιχηματίζω ότι μερικοί από αυτούς τώρα θα προσέχουν πολύ τα βήματα τους “, είπα.
Απόλαυσα το τσιγάρο. Ναι, η ζωή μας φαίνεται ότι μπορούσε βελτιώθεί αρκετά.
«Αναρωτιέμαι πώς τα παει ο υπόλοιπος λόχος μας” είπε ο Jim καθώς πήρε μια τζούρα από το δικό μου.
“Δε ξέρω, αλλά ελπίζω ότι θα έχουν κι αυτοί καλό κυνήγι”
“Κανείς από εμάς δεν τραυματίστηκε, έτσι;” ρώτησε
“Όχι,από ότι ξέρω.”
“Ο καυμένος ο Μπεν” είπε ο Τόμι “Θα του άρεσε να έχει αυτήν την ευκαιρία με τους Ούννους”.
Κατά τις εντεκάμισυ έφτασαν από την μεριά της θάλασσας κι άλλα μεταγωγικά. Και πάλι, η διαδικασία ρίψης (των αλεξιπτωτιστών) πραγματοποιήθηκε ακριβώς όπως και πριν. Αυτή τη φορά υπήρχε η μισή ποσότητα από αυτούς, σε σχέση με την πρώτη φορά. Ένας από αυτούς ήταν άτυχος και καθώς πηδούσε το αλεξίπτωτο του πιάστηκε στην ουρά του αεροσκάφους, και καθώς το αεροπλάνο έκανε στροφή γυρίζοντας πίσω προς την Ελλάδα ,κλονιζόταν πολλές φορές στον αέρα παραμένοντας εκεί πάνω από τη θάλασσα. Αναρωτήθηκα αόριστα, καθώς πυροβολούσα με το τουφέκι μου εάν έπεσε στη θάλασσα ή αν ήταν ακόμα εκεί όταν έφτασε το αεροπλάνο στην Ελλάδα. Όπως και να έχει θα ήταν νεκρός, χωρίς αμφιβολία.
Κατά τις δωδεκάμισυ είχαμε καθαρίσει (από τους Γερμανούς) και πάλι το μέτωπό μας. Μέχρι στιγμής είχαμε μόνο μια απώλεια. Τον Μπεν.
6 – ΛΙΓΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙΟΥ
“Mac” φώναξα. “Έλα εδώ”.
“Τι θέλεις;” είπε ο Mac καθώς ήρθε σε μένα.
“Το τουφέκι μου είναι πολύ βρώμικο. Δέσε ένα κομμάτι πανί γύρω από το λαιμό σου, να το καθαρίσω”. Είπα. Όλοι γέλασαν και ο Mac με κοίταξε με αηδία.
“Νομίζεις ότι μας είπες κάτι αστείο τώρα ε;” φώναξε. “αλλά για κοίταξε την φάτσα σου, είναι κατάμαυρη! Μοιάζεις σαν Ύαινα!.”
“Απλά αυτό δείχνει ότι πυροβολούσα συνέχεια.”
“Μα την κόλαση, δεν θα μπορούσες να χτυπήσεις ούτε έναν ταύρο σε πενήντα γιάρδες”.
“Πέτυχα έναν Γερμανό σε περίπου εβδομήντα” του αντιγύρισα.
“Είσαι τρελός, κάποιος πρέπει να σας ξυπνήσει!.”
“Έτσι λες εσύ. Έλα, πάρε μια τζούρα τώρα και βούλωσε το!”.
Ήμασταν μέσα στην τρελή χαρά. Μέχρι στιγμής είχαμε πετύχει δύο αποφασιστικές νίκες. Όλοι είμασταν ανεβασμένοι ψυχολογικά και καπνίζαμε το τσιγαριλίκι μας με ηρεμία. Υπήρχαν όμως ακόμη πολλοί πυροβολισμοί. Τόσο προς τα δεξιά μας, όσο και προς τα αριστερά. Το τσιγαριλίκι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένας μεγάλος φίλος.
“Ελπίζω ότι αυτό δεν θα κρατήσει πάρα πολύ.” δήλωσε ο Mac.
“Γιατί?” Περίπου τρεις από μας ρώτησαν.
“Λοιπόν αυτοί οι μπάσταρδοι εκεί έξω θα αρχίσουν να βρωμούν σύντομα. Οι Γερμανοί βρωμάνε σαν κόλαση.” απάντησε, σαν να ήταν κάποιος ειδήμονας.
“Ω!” ο λοχίας γέλασε! “Θα σου δώσουμε τη δουλειά να τους θάψεις αργότερα, Mac.”
“Εννοείται ότι θα το κάνεις! θα πυροβολήσω, όποιον άλλο πάει να μου πάρει την δουλειά!” “Τι μετριόφρων αγόρι!” Χαμογέλασε ο Τόμυ σαρκαστικά. “Υποθέτω ότι πυροβόλησες το πενήντα τοις εκατό από δαύτους εκεί έξω, ε;
“Λοιπόν, δεν θα έλεγα το πενήντα, αλλά σίγουρα το σαράντα οκτώ τοις εκατό περίπου. Ήμουν τόσο ψυχρός, όσο και ο πάγος.” χαμογέλασε.
“Βούλωσε το στόμα σου και δώστε στον διπλανό σας μια ευκαιρία” του αντιγύρισε ο Jim.
“Δώσε μου μερικά κρεμμύδια και θα το κάνω.” Απάντησε ο Mac.
“Κρατήστε το μέρος καθαρό” Διέκοψε ο Dug .
“Α, τράβα πίσω στο σχολείο της Κυριακής να παίζεις το όργανο.” Του απάντησε ο Mac.
“Όπου και να βρίσκεσαι ρε Mac, η συζήτηση γίνεται σκ..α!. Τι μπάσταρδος είσαι!
“Δεν το ξεκίνησα εγώ αυτό. ο Τζιμ το έκανε. Πες τα σε αυτόν!. Και στο φινάλε τι έγινε; Βάζουμε λίγο σάλτσα στη συζήτηση.
“Ναι λίγο πικάντικη είναι, εντάξει, αλλά μετά γίνεται βρώμικη επέμεινε ο Dug.
“Από πότε γίνατε σοβαροφανείς;” ρώτησε ο Mac.
“Ω, βούλωσε το ρε Mac, απλά σε πειράζει.” Ο Τόμι διέκοψε.
“Εντάξει, εντάξει! Μην αρπάζεστε.”
“Ε, εσείς καραγκιόζηδες! Να έχετε ανοιχτά τα μάτια σας. Είμαστε σε μάχη, ξέρετε” Φώναξε ο λοχίας.
Δέκα λεπτά πέρασαν και κανένα σημάδι των Γερμανών. Αρχίσαμε να γινόμαστε ανήσυχοι. Άναψα άλλο ένα τσιγάρο και άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει αυτή η μάχη. Από την κατεύθυνση του αεροδρομίου ακουγόταν βαρύ πυροβολικό, αλλά από την πλευρά των Χανιών μόνο σποραδικοί πυροβολισμοί μπορούσαν να ακουστούν.
Ένας αγγελιοφόρος εμφανίστηκε και πήγε στον λοχία Redmond.
“Λοχία,ο Λοχαγός Άντριου θέλει να πάρετε την ομάδα σας πίσω από το μαγειρείο στην άκρη του χωραφιού. Είπε ότι μπορεί να μας επιτεθούν από εκεί πίσω”.
“Καλά, πες του ότι πάω κατευθείαν εκεί”, τότε γυρίζοντας σε μας είπε: “Κουνηθείτε παιδιά! Ακούσατε τον αγγελιοφόρο”.
“Και ο Λοχαγός είπε να πάρετε και κάποια εφόδια μαζι σας. Μπορεί να είστε εκεί κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να σας ξαναστείλει νέα” Κατέληξε ο αγγελιοφόρος .
“O.K Όλα έτοιμα παιδιά! Πάμε!”
Τα αεροπλάνα δεν ήταν τόσο κοντά μας τώρα, κι έτσι φθάσαμε χωρίς δυσκολίες μέχρι τον καθορισμένο τόπο. Όταν φθάσαμε, ο λοχίας μας χώρισε στα δύο. Μεταξύ των δύο ομάδων ήταν περίπου είκοσι γιάρδες απόσταση. Ο Tommy και εγώ είμασταν τέρμα αριστερά. Ο Jim και ο Mac ήταν δίπλα μας.
7- ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣ
Μαζί με τον Tommy βρισκόμασταν στο ύψος ενός αναχώματος. Από το σημείο αυτό ελέγχαμε την αριστερή γωνία του ενός χωραφιού από σιτάρι και περίπου μια συστάδα επτά ελαιόδενδρων. Κανένας άλλος από τους δικούς μας δεν μας έβλεπε. Μπροστά μας ήταν μια μικρή αμυγδαλιά. Η απόσταση μεταξύ του δέντρου και μας ήταν δεκαπέντε με είκοσι γιάρδες.
Είμασταν στο ύψος αυτού του πεδίου ακροβολισμένοι δύο ώρες και δεν είδαμε ούτε ψυχή. Ο Jim γύρισε για να μας πει κάποια ιστορία και στη συνέχεια επέστρεψε στη θέση του. Η θέα προς την οποία κοιτούσαμε ήταν ανάμεσα σε εμάς και την πλευρά του αεροδρομίου. Ξοδέψαμε πολύ ώρα καθώς παρακολουθούσαμε προς αυτή την κατεύθυνση για να δούμε αν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Ο λόγος ήταν ότι έφθαναν ακόμα πολλοί πυροβολισμοί στα αυτιά μας από εκεί.
Παρακολουθήσαμε ψηλά για να δούμε αν κάποια μεταγωγικά προσέγγιζαν το αεροδρόμιο.
“Θα δούμε κάτι όπου να ναι”, δήλωσε ο Τομ.
“Ναι, έτσι όπως έχουν τα πράγματα θα επικεντρωθούν στο αεροδρόμιο.”
Αλλά ποτέ δεν έριξαν αλεξιπτωτιστές πάνω από αυτό και μόνο (Αεροδρόμιο). Έπεφταν παντού και γύρω από αυτό. Από τη δική μας θέση όπως βλέπαμε, ήταν ένα μεγάλο θέαμα. Τα αλεξίπτωτα φαινόταν να κατεβαίνουν προς την γη τόσο πολύ αργά. Ήμουν σχεδόν σαν μαγεμένος καθώς τα έβλεπα. Υπήρχαν εκατοντάδες αλεξίπτωτα στον αέρα. Κάποια κοντά στο έδαφος, κάποια την στιγμή ακριβώς που ανοίγουν καθώς φεύγουν από τα μεταγωγικά, και άλλα σε κάθε στάδιο της κατάβασης.
“Κοιτάξτε” είπε ο Τόμυ με ενθουσιασμό “Δεν είναι άνδρες κάτω από αυτά τα αλεξίπτωτα! Είναι μεγάλα κιβώτια! “Πρέπει να είναι τα κιβώτια ανεφοδιασμού τους”, είπα.
“Μάγκα μου! θα ήθελα να κοιτάξω μέσα σε ένα.”
“Θα το έκανα κι εγώ, αλλά ίσως αργότερα.”
“Ελπίζω να το κάνουμε.” είπε ο Τομ.
“Θέλω ένα Tommy-gun, ένα Γερμανικό ζευγάρι γυαλιά πεδίου μάχης, μια φωτογραφική μηχανή και ένα ζευγάρι περίστροφα.” Είπα, εκφράζοντας την φιλοδοξία μου.
“Κοιτάξτε! Έρχονται κι άλλα! Λίγα περισσότερα νομίζω, από την πλευρά της θάλασσας ακριβώς στα δεξιά του νησιού. Πόσο αργά έρχονται”. Είπε ο Τόμι.
“Ναι, έρχονται αργά και αργά φεύγουν.” Είπα. Σκεφτόμουν την τελευταία παρτίδα που είχε έρθει και έριξε τα αλεξίπτωτα γύρω από το αεροδρόμιο. Αργά έστριψαν και έφυγαν με επίσης αργό ρυθμό προς την Ελλάδα. Ακριβώς σαν να είχαν όλο τον χρόνο του κόσμου για να ξοδέψουν.
“Χριστέ μου! Κοιτάξτε! Έρχονται κατά εδώ! Πάω στοίχημα γι αυτό!. Ελάτε ομορφιές μου! Φέρτε τα πρόβατά σας στη σφαγή”. Ήταν ενθουσιασμένος και έτσι ήμουν κι εγώ. Κατά κάποιο τρόπο αισθανόμουνα, και ήξερα ότι φοβόμουν όταν τα αεροσκάφη τους μας χτυπούσαν και μας βομβαρδίζανε, αλλά όταν ερχόταν φορτωμένα με αλεξιπτωτιστές ένιωθα αρκετά ήρεμος.
Σταδιακά ήρθαν προς την μεριά μας, ρίχνοντας αλεξίπτωτα. Μπορούσα να δω ότι ήμασταν στην ακτίνα τους και άρχισα να χαϊδεύω το παλίο μου Lee-Enfield με αγάπη. Χαλαρώνοντας τις τσέπες των φυσσιγίων μου ήμουν έτοιμος για δράση.
“Tommy θα μετακινηθείτε λίγο προς τα αριστερά σε περίπτωση που πέσουν πίσω από αυτά τα δέντρα. Θα είναι στο πεδίο βολής σας, τότε” είπα.
“Σωστά! Και θα προσεύχομαι να πέσουν τα διπλά εκεί” είπε με χαρά. Αποχώρησε και πήρε την θέση του πίσω από μια άλλη ελιά περίπου δέκα μέτρα απόσταση από μένα.
Τα τρία πρώτα μεταγωγικά μούγκρισαν χαμηλά πάνω από τα κεφάλια μας. Τα παρακολούθησα με αγωνία αλλά τίποτα δεν έπεσε από αυτά. Η επόμενη τριάδα βγήκε με επιβράδυνση σε σχηματισμό του «ευρείου βέλους» και από το δεύτερο αεροπλάνο έπεσαν επτά σιλουέτες. Τα αλεξίπτωτά τους άνοιξαν και κατέβαιναν κάτω. Ο Jim και ο Mac άνοιξαν πυρ. Θα μπορούσα να ακούσω τον Mac να ξορκίζει. Δεν πυροβόλησα ακόμη, όπως και ο Τόμι.
Ένα λευκό αλεξίπτωτο κατέβαινε μπροστά μου. Δύο άλλα κατέβαιναν λίγο προς τα αριστερά. Το τουφέκι του Tommy άνοιξε πυρ. Ακόμα δεν πυροβολούσα και κοίταξα τα λευκά αλεξίπτωτα κοντά στο έδαφος. Είδα έναν άντρα να κρέμεται από αυτό. Το αυτόματο του ήταν στο χέρι του παρόλα αυτά που είχα ακούσει ότι τα όπλα τους ήταν δεμένα στην πλάτη τους. Έτσι αυτή η φήμη αποδείχθηκε λάθος.
Έφτασε στο έδαφος πέντε μέτρα μπροστά από την μικρή αμυγδαλιά. Μόνο δέκα ή δώδεκα μέτρα από το σημείο όπου στεκόμουν. Έτσι υπολόγισα καθώς έπεφτε. Το τουφέκι μου ήταν στον ώμο μου. Αυτός ξεφορτώθηκε το αλεξίπτωτο του και σηκώθηκε. Το δάκτυλο μου σφίχτηκε γύρω από τη σκανδάλη. Κοίταξα το βλέμμα της έκπληξης στο πρόσωπό του, καθώς με είδε, και μου αντιγύρισε το βλέμμα με μίσος. Μειδιάζοντας πίεσα τη σκανδάλη καθώς αυτός προσπάθησε να αρπάξει το αυτόματό του. Καθώς πυροβόλησα, σωριάστηκε και έμεινε ακίνητος. Ξαναγέμισα και συνέχισα να πυροβολώ στην ακίνητη σωρό του. Στη συνέχεια κατέβασα το όπλο και σταμάτησα. Σίγουρα, είχα πυροβολήσει ήδη αρκετά και δεν χρειαζόταν άλλο.
