Το υπάρχον Αγιον…

Υπάρχουν δύο ειδών κατασκευές. Κατασκευή που προέρχεται απ’ τη φύση, τον κύριο αρμόδιο για τα πάντα και δεύτερον οι ανθρώπινες κατασκευές.
Η  πρώτη έχει νόμους, τους κόσμους της, συνέχεια  διαισθάνονται, καταλαβαίνουν, νιώθουν, έχουν ικανότητες, κατά κατηγορίες. Η δεύτερη, η ανθρώπινη, έχει αρχή, διάρκεια, τέλος, ποτέ ζωή όπως οι άλλες οι φυσικές… Ούτε διαδοχή, ένα μεγαλείο θαυμασμού και επιβράβευση στη δημιουργία.
Ας όλοι οι άνθρωποι της γης, ενώ υπερηφανεύονται για το δημιουργικό τους έργο, υπάρχει το τελειότατο ένας νους, αξίας, λατρείας, και πάντα θαυμασμού!
Το άλυτο θέμα ποιο είναι; Οτι άλλο θέμα η ουσία που είχε κι εξέλιξη, μετά, λόγω της επιθυμίας του ανθρώπου να έχει εικόνα το δικό του, ποιος άλλος να το δει, να το θαυμάσει ή μη… Μόνο ο κοινός νους, ως τα πάντα ορά. Και τ’ άλλα όντα βλέπουν, αλλά δε νιώθουν μεγαλείο άλλον τι. Μόνο του Θεού.
Πάμε στο άλλο το υπέρβασμα. Οι λαοί δημιουργούν θεότητες, άγια, εστίες λατρεμού, λατρευτικούς χώρους και νομίζουν από πάνω, αναντίληψη υπάρχει, εφόσον το έθνος – σπίτι έχει κορύφωμα την θρησκεία του, η οποία των σέρνει σε μύρια πολιτικό-στρατιωτικά θέματα – υποταγή, σημασίας.
Φθάνω εδώ, στην ελληνική λατρεία και το πώς ο Χριστός ανήλθε παγκόσμια ως Θεάνθρωπος. Ως λέγω παραπάνω, ένας νους είναι το πρόσωπο της δημιουργίας, η δημιουργία της αρχής, της βάσης, του ύψους της οροφής. Κι η δοκιμασία μας, συμμετοχική διαδικασία, οδός που δε θα ‘πρεπε επιείκεια.
Ξέροντας τα του προορισμού του, διαπράττει ό,τι άσχημο και κακό πρόκειται για μας. Μία εικόνα, ανάμεσα στο καλό και το κακό, αποτελεί η ζωή σήμερα.
Το άλλο Αγιον είναι όλα αυτά που απεδώσαμεν στο Θεό· η αγιοστήριξη, η νίκη του έθνους, η δύναμη ηγετών που δεν ήλθαν σε ρίξη μ’ εμάς.
Πρόκειται περί αφθονίας παροχής έργου, ολοκληρώνοντας το αγαθό και το ωφέλιμο.