Το υπόδειγμα αληθινού ανθρώπου

Πορευόμενοι την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μέσα στην κατάνυξη των Αγίων και ψυχοσωτήριων ημερών, επορεύθη στην αιωνία μακαριότητα μια όμορφη, ευγενική, καλοσυνάτη και πιστή στον Θεό ψυχή, ο αλησμόνητός μας Περικλής Κλαουράκης, του Αντωνίου και της Κατερίνης, το γένος Φαραντάκη, κάτοικος εν ζωή Τοπολίων Κισάμου.
Και έφυγε τόσο αναπάντεχα και τόσο τραγικά μέσα στην αγάπη του και τη φροντίδα του προς τη μητέρα και ζωοδότρα γη. Αγαπούσε πολύ τη γη, τη γεωργία, εργαζόμενος μεθοδικά και άοκνα, ευχαριστώντας συγχρόνως τον Θεό για τα αγαθά της, που Εκείνος δημιούργησε. Η ηλικία δεν τον απομάκρυνε απ’ αυτήν την αγάπη, τη φροντίδα και απασχόληση.
Μα, ο αγαπητός μας Περικλής δεν αγαπούσε μόνο τη γη και πάντα τα εν αυτή, αγαπούσε πάνω απ’ όλα τον Θεό, τον άνθρωπο, που τον θεωρούσε και τον αγαπούσε όπως τον εαυτό του. Ευγενής και προσηνής προς όλους, τρέχοντας στις χαρές και τις λύπες τους, προσφέρων και προσφερόμενος.
Χαίρομαι και τιμάμαι, που ανάμεσα σ’ εκείνους που τον έζησαν και γεύτηκαν τους γλυκούς καρπούς της συγγένειάς του, συγκαταλέγεται και η ταπεινότης μου. Καμάρωνα μια απαστράπτουσα ευγένεια, γαλήνη, γλυκύτητα τρόπων, που ειλικρινά σε ανάπαυε. Τύπος υποδειγματικού χριστιανού, να εκκλησιάζεται και να κοινωνεί τακτικά των Αχράντων Μυστηρίων, πολύ φιλάγιος και συμπαραστάτης στο έργο της Ενορίας παλαιά και μετά με τον καλό και σεμνό εφημέριό τους, τον αρχιμανδρίτη π. Τίτο Σφακιωτάκη.
Υπόδειγμα καλού οικογενειάρχη με την καλή και βαρυπενθούσα σύζυγο κα Αργυρώ, το γένος Φελεσάκη, από τα Τσικαλαριά Κουκουναράς Κισάμου.
Από τέτοιο ευλογημένο δέντρο δεν ήταν δυνατόν να μην προέλθουν ευκλεείς καρποί, τα καλά τους παιδιά που αξιοχρέως αναφέρουμε: Τον Αντώνιο, σύζυγο της αντάξιάς του Κατερίνας και Ειρήνη, σύζυγο του επίσης ανταξίου της Νικολάου Φραγκονικολάκη.
Με την εκδημία του αγαπημένου μας, αξιομίμητου και πολύ αναζητημένου Περικλή μας, στερηθήκαμε έναν όντως πολύτιμο μαργαρίτη, όμως τον κέρδισε ο Παράδεισος για τον οποίο άλλωστε ήταν έτοιμος απ’ αυτή τη ζωή. Εξάλλου μην ξεχνάμε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Εάν τε ζώμεν και εάν τε αποθνήσκομεν του Κυρίου εσμέν» (Ρωμ. 14, 80).
Ετσι έζησε και απεδήμησε ο Περικλής μας, του οποίου η μνήμη είη αιωνία.