Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας ιδιαίτερα κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο δομήθηκε με βάση συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που κυριάρχησαν στις διάφορες φάσεις της.
Η ανάγκη για δημοκρατία και ελευθερίες, η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η ανάγκη θεμελίωσης ενός σύγχρονου κράτους και η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών υπήρξαν διαχρονικά τα βασικά ζητούμενα. Κάτι που σήμερα αναδεικνύεται εντονότερα. Δυστυχώς, η πολιτική συζήτηση τις περισσότερες φορές περιορίστηκε σε μια πλειοδοτική διαδικασία με χρήματα που δεν υπήρχαν, όπως αποδείχτηκε και όπως έγκαιρα προειδοποιούσαν κάποιοι ιδιαίτερα από τις αρχές του 1990. Ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, η ραγδαία αύξηση του δημόσιου χρέους και κυρίως η καθιέρωση μιας στρεβλής πολίτικης κουλτούρας με επίκεντρο την παροχολογία και το λαϊκισμό κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό με αποτέλεσμα λόγω των στρεβλώσεων που δημιουργήθηκαν οι πολίτες να απομακρυνθούν.
Στη συνέχεια, η χωρά έζησε την περίοδο 2015- 2019 την διακυβέρνηση Τσίπρα με αφήγημα το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς το οποίο πέρα από το γεγονός ότι δεν υφίσταται υπήρξε το εφαλτήριο για ανεπάρκειες, αστοχίες και διαχειριστικά λάθη που πάνω από όλα στοίχησαν στον τόπο.
Σήμερα, από τη μια έχουμε την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας. Ένα ολοκληρωμένο πλέγμα αντίληψης και ερμηνείας της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, με έναν οριοθετημένο σχεδιασμό προς υλοποίηση δια μέσου συγκεκριμένων πολιτικών στόχων και κυρίως με ένα πλήρως κοστολογημένο πρόγραμμα.
Από την άλλη έχουμε ένα διαξιφισμό χωρίς ουσιαστικό αφήγημα για τη χώρα αναμεσά στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για τη δημοσιονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας και που ισορροπεί σε έναν εθνικά ανεύθυνο δρόμο, αντίστοιχο με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έχει χάσει πλήρως την επαφή του με την κοινωνία.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν πέντε βασικές παράμετροι, βάσει των οποίων, μπορούμε να αξιολογήσουμε μια παράταξη που διεκδικεί την ανανέωση της εμπιστοσύνης των πολιτών.
- Αν αναγνωρίζει τα λάθη της.
- Αν παραδίδει τη χώρα σε καλύτερη γεωστρατηγική, οικονομική και κοινωνική θέση.
- Αν παρέμεινε προσηλωμένη στο πολιτικό πλαίσιο με βάση το οποίο εκλέχτηκε
- Αν εφάρμοσε όσα μέτρα είχε δεσμευτεί προεκλογικά.
- Πως αντιμετώπισε τις έκτακτες καταστάσεις τις οποίες κλήθηκε να διαχειριστεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε μια καθαρή πολιτική κυριαρχία στο σύνολο των προαναφερθέντων παραμέτρων. Κυρίως όμως πέτυχε να ενδιαφερθεί για την πολιτική μια μεγάλη μάζα πολιτών οι οποίοι μετέτρεψαν το φόβο της κοινωνικής απάθειας απέναντι στα προβλήματα, που περιέγραψε στοχευμένα ο Αντώνης Σαμαράκης, σε δημιουργική δύναμη. Οι πολίτες ασχολήθηκαν, ενημερωθήκαν και επέλεξαν. Οφείλουμε να αντλήσουμε δύναμη από αυτή την έντιμη στήριξη και να προχωρήσουμε ενωμένοι διασφαλίζοντας τη σταθερότητα.
Με βάση τα παραπάνω επαναλαμβάνω κάτι που τονίζω εδώ και καιρό: Η ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη σηματοδοτεί τη ριζικά νέα φάση, στην οποία έχει εισέλθει η πολιτική σκηνή της χώρας. Πρακτικά δημιουργούνται συνθήκες πρωτόγνωρες στο μεταπολιτευτικό σκηνικό. Όπως έλεγε και ο J. F. Kennedy: «Έχει ωριμάσει ο καιρός για μια νέα γενιά ηγετών, για νέους ανθρώπους που να μπορούν να αντιμετωπίζουν νέα προβλήματα». Η ευθύνη είναι μεγάλη.
Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι στην επικείμενη εκλογική διαδικασία ήρθε η ώρα να στείλουμε οριστικά στο χρονοντούλαπο τον λαϊκισμό και κάθε πολιτική πρόταση που έχει ως εφαλτήριο το διχασμό και να μεγαλώσουμε το μεγάλο προοδευτικό ρεύμα του πατριωτισμού και της προόδου. Ήρθε η ώρα να πάμε μπροστά.
