Το κάλεσμα

Αποφάσισες ν’ αλλάξεις.
Νιώθεις
Πως αυτός ο κόσμος
Δεν χωράει κανέναν.
Εσένα.
Κυρίως εσένα.
Έτσι αισθάνεσαι.
Λάθος.
Πάντα νιώθεις
Ότι είσαι λάθος.
Θ’ αλλάξεις
Σε πείσμα εκείνων
Που σ’ αγάπησαν
Που σε μίσησαν
Που σ’ εγκλώβισαν
Σε τρύπια όνειρα.
Θ’ αλλάξεις.
Η σάρκα σου αδυνατεί
Να υπερασπιστεί
Τον μεταμεσονύκτιο αναστεναγμό σου.
10:10
Αλλάζεις.
Στολίζεσαι.
Σημαιοφορείς
Μια πράξη ουδέτερη
Κ’ αρχίζεις να κυκλοφορείς.
Ανανεωμένος βρίσκεσαι
Σ’ έναν κόσμο
Γεμάτο με βρικόλακες.
Ένα διχασμένο χαμόγελο προσφέρεις.
Το ρολόι κοιτάς.
Νούμερα ψηφιακά που τρέχουν.
Όλα θες να γίνουν γρήγορα.
Συναντήθηκες με τον ανήλεο χρόνο
Που σου έκλεισε απότομα την πόρτα.
Δεν το περίμενες.
Πίστευες πως η αγάπη
Είναι αιώνια.
Βράδυ Παρασκευής.
Ο καθρέπτης είναι απέναντι.
Τον κοιτάς επίμονα.
Μετράς τις κραυγές
Που έμαθαν να κρύβονται
Πίσω από τον ήλιο
Θέλοντας να δώσουν χώρο
Στην φειδωλότητα των λέξεων.
Ξημέρωσε Δευτέρα.
11:11
Κάποιος με καλεί.
Φεύγω.