Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα. Ο ουρανός γκριζογάλανος από τη σκόνη των τελευταίων νοτιάδων στο καλωσόρισμα του φθινοπώρου.
Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα. Τα αυτιά μου βούιζαν από την υπόηχη φασαρία της ησυχίας. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε φύλλο δεν κουνούσε… Μονάχα οι χαρούμενες φωνές των παιδιών που έπαιζαν στη γειτονιά και εκείνες ανεπαίσθητα. Γύρισα ελαφρώς το κεφάλι μου· είδα τα βουνά, σαν γίγαντες να ξεπροβάλλουν επιβλητικά μπροστά απ’ το μικρό μπαλκόνι μου. Αισθάνθηκα το σώμα μου να βαραίνει και τα μάτια μου να βυθίζονται στη μαγευτική ομορφιά της εικόνας που ξεδιπλωνόταν στο τέλος του ορίζοντα. Μα σε ένα μόλις λεπτό, ταξίδεψα πίσω… χρόνια πίσω…
Έτρεχα ελεύθερη με το δροσερό και καθαρό αεράκι να περνάει μέσα απ’ τα μπερδεμένα μαλλιά μου, παίζοντας στα χώματα και πατώντας ξυπόλητη χωρίς να φοβάμαι να μη χτυπήσω. Δεν είχα έγνοιες, φόβους ή ανησυχίες… Ήμουν πράγματι ελεύθερη. Το τοπίο με αγκάλιαζε σφιχτά. Τι άλλο εκτός από ασφάλεια νιώθει κανείς σπίτι του; Και αν ξαφνικά έβρεχε, σίγουρα θα το ευχαριστιόμουν! Δεν θα προσπαθούσα να κρυφτώ κάτω από σκέπαστρα. Θα άφηνα το πρόσωπο μου να βραχεί, το σώμα μου να δροσιστεί. Και έτσι μούσκεμα θα περίμενα πως και πως για τη μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα. Προφανώς… δεν ξεχνάω το ουράνιο τόξο… Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μετά από κάθε καταιγίδα ανοίγει και πάλι ο ουρανός. Όποιος δεν το γνωρίζει, ζει δυστυχισμένος! Γι αυτό τα μαθήματα της φύσης δεν πρέπει κανείς να παραλείπει. Η αλήθεια βρίσκεται παντού…
Μετά από λίγο βρήκα τους φίλους μου. Δεν είπαμε πολλά, δυο τρεις κουβέντες ανταλλάξαμε και μη φανταστείτε τίποτα σπουδαίο, όχι, για πράγματα απλά και ασήμαντα. Κάναμε τα αστεία μας και γελάσαμε πολύ. Αν και μας αρκούσε να κοιταζόμαστε απλά στα μάτια. Είναι αυτό που…κάποιες φορές δεν χρειάζονται-λόγια.
Ξαφνικά τινάχτηκα και βρέθηκα ξανά στο μικρό μου μπαλκόνι, σαν κάτι να με τράβηξε στην πραγματικότητα. Ακόμα όμως δεν κατάλαβα αν ήταν άραγε ένα όνειρο, η φαντασία μου ή κάτι αληθινό.
Ειρήνη Καραντωνάκη
μαθήτρια λυκείου
