Το σχόλιο αναγνώστη µας στο φύλλο του Σαββάτου για το ‘‘καπέλο’’ που καταλήγουν να πληρώνουν καταναλωτές όταν κάνουν συναλλαγές µε POS, προκάλεσε τα -δικαιολογηµένα- παράπονα µικρών επιχειρήσεων. Κι αυτό γιατί υπάρχει και η άλλη όψη του νοµίσµατος, η οποία πολλές φορές έχει αναδειχθεί µέσα και από τις σελίδες µας.
Η επιβολή ενός µικρού κόστους σε συναλλαγές µέσω POS σε προϊόντα µε χαµηλές τιµές, όπως τα τσιγάρα, τα σνακ ή οι εφηµερίδες, δεν είναι απαραίτητα θέµα «ηθικής» ή «νοµιµότητας», αλλά συνέπεια των πραγµατικών οικονοµικών πιέσεων που αντιµετωπίζουν οι µικροί αυτοί καταστηµατάρχες.
Ας αναλογιστούµε τα εξής:
Το κόστος των POS για τους καταστηµατάρχες: Κάθε συναλλαγή µέσω POS συνοδεύεται από προµήθεια που παρακρατούν οι τράπεζες, η οποία συνήθως κυµαίνεται µεταξύ 1% και 2% του ποσού. Για προϊόντα µε πολύ χαµηλή κερδοφορία, όπως τα τσιγάρα και οι εφηµερίδες, αυτή η προµήθεια µπορεί συχνά να υπερβαίνει το ήδη περιορισµένο περιθώριο κέρδους. Σε πολλές περιπτώσεις, ο καταστηµατάρχης καταλήγει να δουλεύει µε ζηµία.
∆υσανάλογες προµήθειες: Η αποδοχή καρτών πληρωµών έχει καταστεί υποχρεωτική, και µάλιστα η µη χρήση POS επισύρει πρόστιµα. Ωστόσο, η νοµοθεσία δεν έχει λάβει υπόψη ότι οι προµήθειες αυτές είναι δυσανάλογες για τις µικρές επιχειρήσεις και ειδικά για τις συναλλαγές χαµηλού ποσού.
Το ‘‘καπέλο’’ ως µέσο επιβίωσης: Όπως µας σχόλιασε καταστηµατάρχης, «το πρόσθετο κόστος των 0,1 ευρώ για µια συναλλαγή αξίας 1 ευρώ δεν αποτελεί εκµετάλλευση, αλλά έναν τρόπο για τον καταστηµατάρχη να καλύψει την οικονοµική ζηµία που θα υφίστατο αλλιώς. Οι µικρές επιχειρήσεις δεν έχουν την οικονοµική ευχέρεια να απορροφήσουν αυτές τις χρεώσεις, όπως θα µπορούσε να κάνει µια µεγάλη αλυσίδα».
Η ανάγκη στήριξης των τοπικών επιχειρήσεων: Ο καταναλωτής έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αν θα πληρώσει µε µετρητά ή κάρτα. Σε περίπτωση που επιλέξει κάρτα, η µικρή αυτή χρέωση µπορεί να θεωρηθεί ένα συµβολικό αντίτιµο για τη διευκόλυνση της συναλλαγής. «Αντί να επικεντρωνόµαστε στο κόστος των 0,1 ευρώ, ας δούµε τη µεγαλύτερη εικόνα: τη διατήρηση της βιωσιµότητας των τοπικών επιχειρήσεων», τονίζει χαρακτηριστικά συνοµιλητής µας περιπτερούχος κι έχει απόλυτα δίκιο.
Συνοψίζοντας, οφείλουµε να επισηµάνουµε κάτι που έπρεπε να είχαµε σχολιάσει µαζί µε το παράπονο του αναγνώστη – καταναλωτή. Ότι η ηθική δεν αφορά µόνο τον καταναλωτή αλλά και τους επαγγελµατίες. Οι µικροί καταστηµατάρχες είναι αυτοί που προσφέρουν καθηµερινά υπηρεσίες στην τοπική κοινωνία. Εάν υποχρεωθούν να απορροφήσουν το κόστος των συναλλαγών µε κάρτα, διακινδυνεύουν τη βιωσιµότητά τους. Είναι λοιπόν σηµαντικό να αναγνωρίσουµε τις προκλήσεις που αντιµετωπίζουν, να δείξουµε κατανόηση και να βρούµε τρόπους να στηρίξουµε τόσο εκείνους όσο και την τοπική οικονοµία. Άλλωστε είναι οι µόνοι που δεν ευθύνονται για τις δυσανάλογες τραπεζικές προµήθειες.
