Ηταν κάποτε Τούρκοι κάτοικοι σε μια εύφορη κοιλάδα και δυτικα νοτίως της Καντάνου που την έλεγαν Τζεβρεμιανά, σήμερα Γέφυρα. Προ ετών ένας άγνωστος στην καφετέρια Everest Χανίων μου είπε πως τον λένε Τζεβρέμη και ήθελε να πάει στο χωριό. Πιθανόν να ήταν απόγονος του μπέη Τζεβρέμη, που διοικούσε το χωριό. Εγώ έχοντας ακούσει τα δεινοπαθήματα των προγόνων, από συγγενικά πρόσωπα που τα ζησαν λίγο (πατέρας και θείες) αντεπαρήλθα αδιάφορα με αμηχανία εξωτερικά και μίσος στον ψυχικό μου κόσμο, γι’ αυτούς.
Η κοιλάδα παράγει τα πάντα: ελιές, καστανιές, καρυδιές, αχλαδιές, μηλιές, κτηνοτροφία. Το βουνό απέναντι υψώνεται απότομο και ανανεωμένο από την βλάστηση ερεί….. και κουμαριών λόγου έλειψης οικόσιτων ζώων αφού οι μόνιμοι κάτοικοι απουσιάζουν.
Το χειμώνα οι τεράστιοι πλάτανοι και άλλα αυτοφυή δέντρα φέρνουν ανυπόφορη υγρασία και η γειτονιά είναι δίπλα στο ποτάμι… σκέτη κόλαση. Το καλοκαίρι όμως είναι από τις ομορφότερες γειτονιές του χωριού. Με παχύ ίσκιο, το γάργαρο ποταμάκι να κυλάει είναι … παράδεισος. Οταν μάλιστα ακούγονται, τα κοτσίφια και σπουργίτια, με καμιά κουκουβάγια, τριζόνια, χαλαρώνεις και φιλοσοφείς για κάθε θεϊκό και ανθρώπινο δημιούργημα.
Στη δύσκολη 10ετία του ’50 αριθμούσε 45 άτομα, οι περισσότεροι αγρότες ή τεχνίτες, οικοδομής ή βιοτέχνες. Ελλείψει κοινοτικής ύδρευσης ο τόπος συνάντησης και συναναστροφής ήταν η βρύση κάτω απ’ το πατρικό μου σπίτι που δυστυχώς όταν περνούσε το ποταμόνερο άρδευσης διπλασιαζόταν η ροή της.
Ειχαμε πανηγύριαμε πολύ κόσμο στο τραπέζι με 2 εκκλησίες: του Αγ. Αθανασίου στη βαρυχειμωνιά και την βυζαντινά αγιογραφημένη του 14ου αιώνα Μυρτιδιώτισσα, που από μαθητής θυμάμαι μάζευε βυζαντινολόγους και αγιογράφους της Ευρώπης και την μελετούσαν. Κι εγώ για να πάρω άδεια στιςεξετάσεις της Π.Α. Ηρακλείου, έκαμα εργασία γι’ αυτήν και τις εκκλησίες της Καντάνου. Αναστορώ παρά την σκληρή αγροτική ζωή τη συνάθροιση των συμμαθητών μου και του καθηγητή αδελφού μου για ποδόσφαιρο, στα χωράφια και λιβάδια μέχρι το ηλιοβασίλεμα.
