Το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων” και μια ανασκόπηση

Στη Γαλλία από αρκετό καιρό υπάρχει το κίνημα των “κίτρινων γιλέκων”, το οποίο έχει επεκταθεί και σε άλλες χώρες περιλαμβανομένης και της Κύπρου.
Το κίνημα αυτό άρχισε με διαμαρτυρίες των πολιτών σχετικά με τις τιμές των καυσίμων προχώρησε όμως σε πολλά θέματα της εσωτερικής διακυβέρνησης και ζητά, μεταξύ άλλων, μείωση ορισμένων φορολογιών, μείωση του φόρου εισοδήματος, αντιμετώπιση των προνομίων των πολυεθνικών, καλυτέρευση της κατάστασης των συνταξιούχων και άλλα πολλά.
Είναι όμως πρώτη φορά που συμβαίνουν τέτοια κινήματα στη Γαλλία; Ασφαλώς όχι. Η Γαλλία είναι η χώρα των ιδεών και των κινημάτων. Η Γαλλική επανάσταση του 1789 χάραξε με ανεξίτηλα γράμματα την παρουσία της στην Παγκόσμια Ιστορία (βλ. Χρίστου Α. Θεοδούλου Θέσεις: Από τη Διεθνή και Κυπριακή Πολιτική ζωή (1957-1970), Λευκωσία, Εκδόσεις “Χέλκα”, 1971, σελίδες 13-18 «Γαλλία ’68, “Η Κομμούνα της Νιότης”).
Μετά τη Γαλλική επανάσταση του 1789, που είναι ένα ορόσημο στη Παγκόσμια Ιστορία, είχαμε τέτοια κινήματα, π.χ. τις «μέρες του Ιουλίου 1830» που ξανάφεραν στη Γαλλία τα οδοφράγματα και έβαλαν στον θρόνο το Λουδοβίκο-Φίλιππο, τον πολίτη βασιλιά. Το 1848 είχαμε τις «μέρες του Φλεβάρη» όταν πήρε την εξουσία ένας άλλος Βοναπάρτης, ο οποίος αργότερα ανέβηκε στο θρόνο ως ο Ναπολέοντας ο Τρίτος.
Μετά την ήττα της Γαλλίας από τη Πρωσία στο Σεντάν (1870), ο Ναπολέων Γ’ έχασε το θρόνο του και δημιουργήθηκεν αυτό που είναι γνωστό στη Παγκόσμια ιστορία ως η «Κομμούνα του Παρισιού» (1871). Πάλι το Παρίσι γέμισε με οδοφράγματα και οδομαχίες.
Η «Κομμούνα» έδωσε τη θέση της στη 3η Γαλλική Δημοκρατία που αφού γέμισε από δόξα με το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο τελείωσε με τη Γαλλική παράδοση του Μάιου του 1940 για να δώσει τη θέση της στην 4η Δημοκρατία στο τέλος του πολέμου.
Οι δυσκολίες μετά το πόλεμο και ο πόλεμος της Αλγερίας έφεραν στην εξουσία τον Σάρλ Ντέ Γκώλλ και μαζί του την 5η Γαλλική Δημοκρατία (οπ. παρ.). Η πολιτική του «μεγαλείου» του Ντέ Γκώλλ μαζί με τη παραμέληση της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης στη Γαλλία έφεραν σαν αποτέλεσμα τις «μέρες του Μάη» 1968 που αποκάλεσα στο άνω αναφερόμενο άρθρο μου «τη Κομμούνα της Νιότης». Οι «μέρες του Μάη» του ΄68 άρχισαν με εξέγερση των φοιτητών στην Σορβόννη και γενικεύθηκε με ξεσήκωμα των εργατών, των αγροτών και όλων των δυσαρεστημένων με το γκωλλικόν καθεστώς. Πάλι η Γαλλία γέμισε με οδοφράγματα και οδομαχίες.
Σήμερα έχουμε τα «κίτρινα γιλέκα», κίνημα το οποίο βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Ας μου επιτραπεί να τελειώσω αυτό το σύντομο άρθρο με ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου Θέσεις, …σχετικά με το Μάιο του ΄68 (οπ. παρ., σελ. 17-18): «Η Γαλλία δεν είναι η πρώτη φορά που είδε οδοφράγματα και στιγμιαίαν αναρχίαν. Είναι η φύση της, ο αέρας της, ο τρόπος του σκέπτεσθαι και ενεργείν των παιδιών της. Να απορεί κανείς για τον τρόπο αυτόν της διεκδίκησης από τους Γάλλους των αιτημάτων και δικαιωμάτων τους και να κυκλοφορεί κάθε μέρα -όπως πολλές μη Γαλλικές εφημερίδες και περιοδικά- «Γαλλική Επανάσταση» με πηχυαίους τίτλους, δείχνει άγνοιαν της Ιστορίας. Επιπροσθέτως με τα Εγγλέζικα «sit-in» οι Γάλλοι στήνουν και οδοφράγματα και για να στήσουν οδοφράγματα πρέπει να ξερριζώσουν δέντρα και να αναποδογυρίσουν αυτοκίνητα. Αυτήν όμως την φοράν είναι οι φοιτητές που “έβαλαν τον πρώτον λίθον”».