Το Κυπριακό σήμερα

Η έλλειψη διαφάνειας, η ύπαρξη σύγχυσης και μια θολούρα, συνεχίζονται μέχρι των ημερών μας, 44 ολόκληρα χρόνια. Πρόκειται για τη μη αποσαφήνιση των πραγματικών γεγονότων, της 15ης Ιουλίου 1974 με το Ιωαννιδικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα.
Η διάσταση απόψεων των πολιτικών μας, όσον αφορά την αντιμετώπιση των εθνικών θεμάτων, είναι η αιτία όλων των δεινών, που οι εθνικές υποθέσεις με τους γείτονες, καρκινοβατούν. Τη βλέπουμε ακόμα και σήμερα, που οι εξελίξεις άλλων θεμάτων καλλιεργούν ένα συνωμοσιολογικό κλίμα αλληλοκατηγοριών, που μάς εμποδίζουν να εντοπίζουμε την πραγματικότητα, πάνω στην οποία πρέπει να χτίζουμε τη δική μας στρατηγική.
Για πολλά τέτοια θέματα η Αθήνα βρισκόταν όμηρος τετελεσμένων, λόγω δε και των ιλαροτραγικών δηλώσεων, ερμηνειών και αντιδηλώσεων και του ότι δεν τα βρίσκαμε μεταξύ μας, ήμαστε συνεχώς εκτεθειμένοι απέναντι στους εταίρους μας και τους ξένους, μαθαίναμε δε εκ των υστέρων τα τετελεσμένα. Η διγλωσσία και οι απαράδεκτοι χειρισμοί, οι οποίοι παραμένουν ακόμα στο σκοτάδι, εκτός ελαχίστων από διαρροές, έβλαψαν αναμφισβήτητα τα εθνικά συμφέροντα.
Και το ερώτημα παραμένει, γιατί δεν ανοίγεται ο “Φάκελος Κύπρου”, παρά τις διαβεβαιώσεις πολλών πρωθυπουργών μας, ότι θα ανοίξει και θα χυθεί άπλετο φως.
Ο εθνικιστής ΕΟΚατζής Νίκος Σαμψών και ο ταξίαρχος Γεωργίτσης, επικεφαλής του κινήματος με ενίσχυση από στρατιωτικές μονάδες της μοίρας των τμημάτων της Εθνοφρουράς, έβαλαν κατά του Προεδρικού Μεγάρου με στόχο τον Μακάριο, το οποίο κατέλαβαν μετά τη διαφυγή του προέδρου. Πριν τον διασώσουν και τον φυγαδεύσουν οι Αγγλοι, πρόλαβε από την Πάφο να στείλει το εξής μήνυμα: «Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ! Γνώριμη είναι η φωνή που ακούτε… Είμαι ο Μακάριος… Το πραξικόπημα της Χούντας απέτυχε. Εγώ ήμουν ο στόχος της και εγώ εφ’ όσον ζω, η Χούντα εις την Κύπρον δεν θα περάσει». Παρά την προσπάθειά του, καλώντας το Σ.Α. να παρέμβει για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, δεν κατάφερε να προλάβει την εισβολή της Τουρκίας, που κατέλαβε και κατέχει μέχρι σήμερα το βόρειο τμήμα της νήσου.
Στη σύγχρονη ελληνική πολιτική σκηνή ως πλέον αμαρτωλό ζήτημα με τις παραδοξότητές του έχει αναδειχθεί το Κυπριακό, που στιγμάτισε τους Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο και Κώστα Καραμανλή απ’ τη 10ετία του ’50 μέχρι το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν. Δεν ξεχνάμε και τους φόβους του Κων. Μητσοτάκη, που δεν τα πήγαινε καλά με τον πρόεδρο της Κύπρου Παπαδόπουλο και τη δυσαρέσκειά του για την αποτυχία της κόρης του Ντόρας ως υπ. Εξωτερ., από τις συναντήσεις της με τους υπουργούς Ράις και Γκιουλ.
Εκτοτε οι παρελκυστικές πολιτικές πολλαπλασίαζαν τα προβλήματα και κάθε μέρα που παρετείνετο η όποια λύση, όχι μόνο εκ μέρους των Τουρκοκυπρίων, αλλά και των Ελληνοκυπρίων, πότε με τις αναστολές, πότε με τις φοβίες τους, δημιουργούσε ενίσχυση της θέσης των εισβολέων. Απ’ τις αέναες συζητήσεις δεν προέκυπτε κάτι ουσιαστικό, εκτός από παχιά λόγια, που νέοι είμαστε, γεράσαμε και χορτάσαμε να τ’ ακούμε!