Έχει χρώμα ο χρόνος, όπως έχουν ο ουρανός, η θάλασσα,η γη; Και αν ναι, ποιo είναι αυτό; Το λευκό, το γαλάζιο, το πράσινο, το μπλε ή το μαύρο; Μήπως το κίτρινο;
Ο Ακύλας Παπαδομανωλάκης, ο γνωστός Αποκορωνιώτης ποιητής που ζει και δη- μιουργεί στην Αθήνα κυκλοφόρησε μια νέα ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Το κίτρινο του χρόνου».
Πρόκειται για μια συλλογή 24 ποιημάτων από τα οποία τα 20 είναι νέα και τα υπό-λοιπα 4 προέρχονται από τις προηγούμενες συλλογές του, το«σώμα χωρίς μαχαίρι», το «πορτρέτο της μοναξιάς», τις «σημειώσεις από μια περιπλάνηση» και την «υπό-θεση επικοινωνίας».
Αναρωτήθηκα τι το καινούριο, δηλαδή τι το ουσιώδες προσφέρει στην ποίησή μας ο Ακύλας Παπαδομανωλάκης με τη νέα συλλογή του.
Χωρίς να είμαι ειδικός, ως απλός αναγνώστης, πιστεύω ότι οι στίχοι του χαρτογραφούν την εποχή μας, εκφράζουν τις καθημερινές απώλειες (χάνονται οι ελπίδες), την αβεβαιότητα (παρελθόν ο χρόνος λίγος πάλι), τη μοναξιά (η ξηρασία της μοναξιάς). Πιστεύω επίσης ότι με τα χρώματά του, όλα τα χρώματα, προβληματίζεται υποδηλώνοντας τα παραπάνω συναισθήματα. Όπως στην καθημερινή ζωή διεξάγεται ένας αδιάκοπος αγώνας, έτσι και στην ποίηση του Παπαδομανωλάκη, όλα τα χρώματα σαν να έχουν ψυχή παλεύουν ποιο να επικρατήσει.
Τα αισθήματα,τα χρώματα, τα φωνήματα, τα ποιήματα και πάλι τα χρώματα, το λευ- κό, το γαλάζιο, το μαύρο, το κίτρινο… τα χρώματα… όλα τα χρώματα… Το κίτρινο πάν’ απ’ όλα… το κυρίαρχο χρώμα… Το χαρούμενο χρώμα που γεμίζει την ψυχή με θετική ενέργεια. Ακόμα και «το λευκό κιτρινίζει στο χρόνο» ή με το χρόνο, όπως συμβαίνει και με τους καρπούς που με το πέρασμα του χρόνου, ωριμάζουν και κιτρινίζουν. Ίσως το ίδιο να συμβαίνει και με τους στίχους, δηλαδή μεστώνουν, επομένως κιτρινίζουν καθώς δέχονται την καταλυτική επίδραση του χρόνου. Το κίτρινο πάντως λένε πως είναι πιο κοντά στο φως του πνεύματος. Όταν όμως έρχεται το «σούρουπο», χωρίς τα χρώματα, βλέπεις ότι «τα γιασεμιά αντιστέκονται στους βέβηλους περιπατητές / ο βασιλικός ξεράθηκε / το ψωμί έβγαλε μούχλα». Με δυο λόγια γίνονται «δρόμος και γκρεμός ένα». «Έτσι μαθαίνεις πως ό,τι αξίζει, είναι δύσκολο». «Η ευτυχία είναι περαστική» και ότι «Η ζωή είναι ένα δώρο πολύτιμο».
Κάποιες φορές ο ποιητής μας συμβουλεύει:
«Να δίνεις στα πράγματα την αξία που έχουν/ Να μην αδικείς/ Να έχεις φίλους/ Να μην ξεχνάς τη μάνα/ Να θυμάσαι πως το μερμήγκι/ Όταν πρόκειται να χαθεί, βγάζει φτερά/ Να σέβεσαι τους ανθρακωρύχους/ Να χαίρεσαι τη λευκή σκιά της κυκλαδίτικης αυλής/ Να τραγουδάς…
Να έχεις πάντα κάτι που να αγαπάς πολύ!/ Να τραγουδάς…».
Πολλές φορές «τα σύννεφα φέρνουν γαλάζιο και λευκό» που «μπερδεύεται με το μπλέ του ουρανού με της θάλασσας/ Σαστίζεις/ Δεν ξέρεις αν πρέπει να κολυμπήσεις ή να πετάξεις». Να θυμάσαι όμως ότι «η ταχύτητα είναι που έβγαλε τον Κόσμο από την αρμονία του».
Η ποίηση του Ακύλα Παπαδομανωλάκη, δεν είναι εύκολη, επειδή δεν είναι απλή παράθεση λέξεων και εννοιών.
Ο ποιητής, πιστεύω, το έχω επισημάνει και παλαιότερα, ότι είναι μια γνήσια ποιητική φωνή, με καθαρή ματιά, άγρυπνη συνείδηση, με δυο λόγια ένας άνθρωπος που καίρια προβληματίζεται και προβληματίζει.
Πρέπει να αισθανθείς τη λαχτάρα του για τον άνθρωπο και τη ζωή, να κατανοήσεις ότι «δεν έχουν φτερά οι άνθρωποι», να μπεις στον κόσμο του να δεις μαζί του τα «ξεφτισμένα ασβεστώματα εθνικών εορτών», για να αξιωθείς να οικειοποιηθείς,να βιώσεις τους στίχους του.
Στο τέλος όμως αισθάνεσαι δικαιωμένος, καθώς βεβαιώνεσαι ότι γεύτηκες αληθινή ποίηση και έγινες πλουσιότερος σε γνώση, με το που έκαμες αυτό το ωραίο ταξίδι…
