» ή αλλιώς… “Thinking out of the box”
Όπου ψαχτεί η ματιά μας για να μάθουμε τι συμβαίνει γύρω μας, συναντάμε προβληματισμό, προβληματικά ζητήματα, προβληματικές συμπεριφορές, προβληματικές αναρτήσεις, προβληματικούς ανθρώπους, προβληματικές απόψεις, προβληματισμένες ομάδες και τόσα άλλα με πρώτο συνθετικό το πρόβλημα, που μόλις ολοκληρωθεί η όποια αναζήτηση, στο κούτελο πάνω με ευκρινέστατα γράμματα διαβάζει ο απέναντι μας… ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Πέρα από πολέμους, ακρίβεια, ελληνοτουρκικά, παγκόσμιες συμπεριφορές Ερντογανιστικής άποψης, ιδεολογικούς αποπροσανατολισμούς, μέτρα εξυγίανσης ή μέτρα καθυπόταξης, εγκλήματα, δολοφονίες και βιασμούς, υπάρχει κάτι που όλοι το αναζητούμε αλλά δεν του αφιερώνουμε το χρόνο που του αρμόζει.
Είναι το κουτάκι μέσα στο οποίο υπάρχει το δώρο της ζωής, κουτάκι που αντί να το κρατάμε περιποιημένο το έχουμε στην κυριολεξία παραπεταμένο.
Ας μην γελιόμαστε. Κάθε μέρα που περνάει, είναι μέρα που δεν επιστρέφει να μας δώσει την ευκαιρία διορθωτικών κινήσεων, αποφάσεων που θα μας οδηγήσουν σε καλύτερες συνθήκες, ή να μας επιτραπεί να αλλάξουμε συμπεριφορές για τις οποίες μετανιώσαμε. Αυτό που είναι ευδιάκριτο, αφορά στη σπατάλη των περισσοτέρων από εμάς, σχετικά με τις ευκαιρίες για μία πιο ανάλαφρη καθημερινότητα, κατ’ επέκταση μίας πιο ανάλαφρης ζωής. Χωρίς τόσο σκύψιμο είτε υποτασσόμενοι στην ύλη, είτε ως στρουθοκάμηλοι για να αποφύγουμε τις αλήθειες ή τις ευθύνες μας, είτε από την αποτυχία που αντί να την αρπάξουμε και να την κάνουμε ευκαιρία, μας ρίχνει τόσο πολύ ψυχολογικά που θεωρούμε ότι, αυτό ήταν πάει τέλειωσε.
Στην ερώτηση, πώς και μου ήρθε αυτή η ψυχαναλυτική διάθεση, η απάντηση ίσως να εκπλήξει. Δεδομένου ότι όλα στη ζωή είναι πολιτική, ομολογώ πως επηρεάστηκα σε μεγάλο βαθμό από το άνοιγμα που προσπαθεί το ΚΚΕ ώστε να ξεφύγει από τη στασιμότητα, να εξομολογηθεί στην κοινωνία τα επικοινωνιακά λάθη του, αρπάζοντας την ευκαιρία να αναδείξει τα θετικά του. Στοιχεία με θετικό πρόσημο, που άπτονται της συνολικής του πορείας, της σχέσης που έχει με την ευθύτητα, σταθερότητα του πολιτικού του λόγου, κυρίως όμως να ζητήσει συγγνώμη που τόσες δεκαετίες κρατούσε τα πορτοπαράθυρα, του κόμματος, κλειστά για τόσους και τόσους που ενώ ήθελαν να συσχετιστούν με το κόμμα, έβρισκαν επικοινωνιακά ολισθηρές επιφάνειες ή γιγάντια τοίχοι σοβαντισμένα με την πολιτική υπεροψία του αλάθητου.
Υποψιάζομαι λοιπόν, ότι το ΚΚΕ με τον έναν ή άλλο τρόπο, αντιλήφθηκε ότι το κουτάκι μέσα στο οποίο φυλάσσεται η ζωή του, αξίζει καλύτερης μεταχείρισης μα πάνω από όλα να παραμείνει πλέον ανοιχτό.
