Το κολιμπρί ζει στην Αμερικανική Ηπειρο. Είναι το πιο μικροσκοπικό πουλάκι στον κόσμο, κι είναι πανέμορφο. Γι αυτό το ονομάζουν και ιπτάμενο κόσμημα!
Οταν φτερουγίζει, τα θεσπέσια χρωματιστά φτερά του σχηματίζουν φανταστικούς ιριδισμούς! Οι γηγενείς της Καραϊβικής πιστεύουν πως το κολιμπρί ήταν κάποτε μύγα! Πως ο Ήλιος-Πατέρας το μεταμόρφωσε σε πουλί, κι έβαλε στο στήθος του καρδιά αετού! Κι οι Μάγιας, πως όταν ο Ήλιος ήθελε να… φλερτάρει με το Φεγγάρι, μεταμορφωνόταν σε κολιμπρί! Για τούτο το λιλιπούτειο πλάσμα, υπάρχει ένα μικρό αφρικάνικο παραμύθι: Μια φορά κι έναν καιρό, λέει, έπιασε μια μεγάλη φωτιά στο δάσος. Τα ζώα, μικρά και μεγάλα, έτρεχαν πανικόβλητα να φύγουν μακριά και να σωθούν! Μονάχα το κολιμπρί πήγε στο ποτάμι, πήρε στο ράμφος του μια στάλα νερό, κι έτρεξε προς τη φωτιά! «Ει! Τι νομίζεις πως κάνεις; Είσαι τρελό; Δεν μπορείς να σταματήσεις τη φωτιά!» του φώναξε ένας ελέφαντας. «Το ξέρω!» απάντησε το κολιμπρί. «Κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί!» Δεν ξέρω τι απόγινε το δάσος. Το παραμύθι τελειώνει εδώ. Αλλά μάλλον κάηκε… Όμως, συλλογιέμαι, πως αν όλα τα ζώα του δάσους έκαναν αυτό που τους αναλογούσε… Αν, για παράδειγμα, οι ελέφαντες γέμιζαν με νερό, τις σαν μάνικες προβοσκίδες τους και το έριχναν στην φωτιά! Αν οι αετοί έβρεχαν τα φτερά τους και τα τίναζαν πάνω στη φωτιά… Αν το ένα αν το άλλο… Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι όλα τα ζώα, και τα μικρά και τα μεγάλα, σε ρόλο… πυροσβέστη. Και βλέπω να σώζουν το δάσος!
Μπορεί να αναρωτιέστε τι μου ήρθε και σας λέω παραμύθια, τι σχέση μπορεί να έχουμε εμείς με το κολιμπρί! Πως! Στον πλανήτη που λέγεται γη, όλα τα πλάσματα έχουμε σχέση! Τούτο τον άγριο καιρό της πανδημίας, που σε πολλές χώρες του κόσμου θρηνούν εκατόμβες νεκρών… τούτο τον εφιαλτικό καιρό, που σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης συνάνθρωποί μας «φεύγουν» ασυνόδευτοι και τραγικά μόνοι, σε τούτη την «φλούδα» της γης, που την λένε Ελλάδα, εμείς φερθήκαμε όπως το κολιμπρί! Κάναμε ο καθένας αυτό που μας αναλογούσε! Μείναμε σπίτι, υπεύθυνοι απέναντι στον εαυτό μας, στους αγαπημένους μας, στην κοινωνία. Και καταφέραμε να σώσουμε από την πανδημία την μικρή μας Πατρίδα! Τώρα που η καραντίνα κι ο αποκλεισμός τελείωσε, τώρα που κάνουμε τα πρώτα βήματα προς την κανονικότητα, στο χέρι μας είναι να μην γυρίσουμε στο «τι με νοιάζει εμένα, εγώ θα σώσω τον κόσμο;» και στον «ωχαδερφισμό». Να συνεχίσουμε να φερόμαστε με υπευθυνότητα. Να κάνει ο καθένας μας αυτό που του αναλογεί. Μόνο έτσι θα μείνουμε ασφαλείς. Μόνο έτσι δεν θα έχουμε ολέθρια πισωγυρίσματα. Ας μην ξεχνούμε πως ο αθέατος ιός – εχθρός παραμονεύει. Κι ας έχουμε πάντα στο νου την γενναία στάση του κολιμπρί! Την ωραία παραγγελιά του Καζαντζάκη: « Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».
.
