Το κοπέλι ήταν αστρόλογο…

Με τσι πρώτες δροσούλες και κατσιφάρες εκεί ψηλά στο οροπέδιο, έστελνε το Σηφαλιό ο αφέντης του στου τζαγκάρη του χωριού για καινούρια αρβυλάκια…
– Να πάεις μπρέ Σηφάκι αύριο μετά το σκολειό κατ’ ευθείαν στου Γιαλέ να σου πάρει ξαμάρι, γιατί οι περυσινές σου αρβύλες αποφαωθήκανε τελείως από τσι μπάλες κι απ’ ότι θωρώ και το φεγγάρι έει μεγάλη αντάρα απόψε και θαρρώ πως θα χειμωνιάσει.
Τό βανε και πάτουνε ξυπόλυτο σ’ ένα χαρτόνι, έπαιρνε το περίγραμμα του ποδιού με ένα μαύρο μολυβάκι… και σε καμιά δεκαριά μέρες τού ’κανε κάτι αρβυλάρες λες κι ήτανε λοκατζής ορεινών καταδρομών…
Με ενισχυμένη σόλα από λάστιχα αυτοκινήτου μάρκας Πιρέλι, πέταλα αλόγου μπροστά και πίσω και κατά παραγγελιά του αφέντη του καρφωτή μπροκαδούρα.
-Να του τα κάνεις σύντεκνε Γιαλέ γερά να αντέξουνε ούλο το χρόνο, γιατί το κοπέλι είναι μια ουλιά αστρόλογο και λαχτίζει στον δρόμο ότι τ’ απαντίχνει ομπρός του…
– Εντάξει σύντεκνε Μανούσο καλά που μου τόπες να το κατέω, πήγαινε δα συ να δρομιάσεις τα οζά σου, και ξιά μου εμένα…
Θυμούμαι και παίζαμε μπάλες στο σκολειό με τούτες σας τσι τεθωρακισμένες αρβύλες που αν έτρωγες μια λαχτέ στο καλάμι, έβγαινες κατ’ ευθείαν άουτ..
Αξέχαστα χρόνια..!!!