Το κουκλοθέατρο της Ευρώπης

Κύριε διευθυντά,
τον Ιούνη του 1979 και 28 (!!) ολάκερα χρόνια μετά την ίδρυση το 1951 της ΕΚΑΧ και πρόδρομου της σημερινής Ε.Ε., χρειάστηκαν οι θιασώτες της ευρωπαϊκής ιδέας για να σκηνοθετήσουν το άχαρο κουκλοθέατρο της Ευρωβουλής στη παρούσα μορφή. Τότε δηλαδή που θεσπίστηκε το “δικαίωμα” της άμεσης καθολικής ψηφοφορίας των πολιτών στα κρατικά μέλη.
Όχι βεβαίως γιατί υπήρξε ιστορικό προϊόν δυναμικής απαίτησης των μαζών, όπως τα εθνικά κοινοβούλια ή η αποκατάσταση της λειτουργίας τους σε φάσεις δικτατορικής εμπλοκής (εξέγερση Πολυτεχνείου). Αλλά  το θεσμοθέτησαν, επειδή οι επιτελάρχες της ιμπεριαλιστικής σφηκοφωλιάς θεώρησαν αναγκαία τη σύσταση ενός επίπλαστου οργάνου εντελώς απονευρωμένου από αρμοδιότητες και δικαιοδοσίες λήψης πραγματικά καίριων αποφάσεων. Φιλοτεχνώντας έτσι στην πρόσοψη ένα φανταχτερό πίνακα ο οποίος μάταια επιχειρεί να εξωραΐσει την απανθρωπιά και φρίκη.
Η μεταπολεμική άνθιση – ανάπτυξη έληξε. Η δομική τους κρίση καλπάζει. Και το σπουδαιότερο, οι ταξικοί συσχετισμοί ανατράπηκαν καταντώντας για τους από κάτω συντριπτικοί. Το παλιό καρβέλι τώρα γίνεται πλέον ψίχουλο πικρό και το καρότο μαστίγιο. Κανένα πλέον ψέμα των κυρίαρχων και παρά τα γενναία διαφημιστικά κονδύλια που σπαταλούν, δεν μπορεί να συγκαλύψει το αυθεντικό πρόσωπο της Ε.Ε. Η συρρικνωμένη προσέλευση των ψηφοφόρων και η συνεπακόλουθη άρνηση νομιμοποίησης των επιδιώξεων του διευθυντηρίου επιβεβαιώνει πανηγυρικά μια σοβαρή αφύπνιση, αμφισβήτηση και απέχθεια. Εστω ομιχλώδη, μη ενεργητική και πολιτικά ακαταστάλακτη. Μα αξιοσημείωτη και δυνητικά ελπιδοφόρα. Συγκεκριμένα η συμμετοχή των εκλογέων στο εναρκτήριο 1979 κατά 62% κατρακύλησε το 2014 στο 42%!!
Ωστόσο αριστερές και εκλογομανιακές συλλογικότητες, οι οποίες αν και προσποιητά  εναντιώνονται στην ύπαρξη της λυκοσυμμαχίας και κόπτονται για την απαγκίστρωση λαού και πατρίδας από τα γαμψά της νύχια, παρόλο τούτο στο πλαίσιο μιας σχιζοειδούς διαταραχής (ή μήπως αβάστακτης υποκρισίας;) φλέγονται για την εκπροσώπησή τους στον μηχανισμό εξαπάτησης και παγίδευσης. Επικαλούνται μάλιστα σαν σημαντικότερο επιχείρημα δικαιολόγησης της ολέθριας συγκατανευτικής τους στάσης την κατά συγκυρία (και ποτέ σαν θέσφατο) σωστή, ωφέλιμη και επιβεβλημένη χρησιμοποίηση από τους κομμουνιστές (και ποτέ το αντίστροφο) του αντίστοιχου θεσμού της εθνικής βουλής. Ομως διαφέρουν παρασάγγας τα δύο εργαλεία των αντιπάλων μας. Καθότι η σε απόσταση 5, 6 χιλιάδων χιλιομέτρων πολυώροφη διακοσμητική γλάστρα των Βρυξελλών αποτελεί εγκάθετο και ερήμην των λαών δημιούργημα των ιμπεριαλιστών, για να αποσπά δόλια τη συναίνεση και υποταγή στις αντιδραστικές μεθοδεύσεις τους. Συνάμα όλες οι επιλογές στη “δημοκρατική” (και άλλο τόσο ανθρωπιστική) Ευρώπη χαράσσονται στις καγκελαρίες δίχως την τυπική καν επισφράγιση των αιρετών. Χαρακτηριστικότατα δε, η βαρβαρότητα και συμφορά των μνημονίων εκπορεύτηκε από τα γραφεία της Μέρκελ χωρίς να συζητηθεί δευτερόλεπτο στον ναό των ευρωεκπροσώπων μας! Τουναντίον επικυρώθηκε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στο κτήριο που δεσπόζει στην πρωτοφανώς πνιγμένη τότε από χημικά πλατεία Συντάγματος.
Επιπρόσθετα φαντάζει εξωφρενική, αποτροπιαστική και καθολικά απορριπτέα η νατοϊκή αναγωγή ενός ανάλογου κοινοβουλίου, παρότι μιλάμε για αμιγώς ιμπεριαλιστικής χροιάς ταυτόσημες συγκροτήσεις. Επίσης στο βεληνεκές των δυνατοτήτων αναμέτρησης και πάλης κάθε λαού και εντός της επικράτειας που ζει και  βασανίζεται, προσδιορίζεται ο άμεσος, αντιμέτωπος ταξικός εχθρός του, η ντόπια ολιγαρχία. Μαζί οπωσδήποτε με τα δεκανίκια των πατρώνων της, τα οποία εντούτοις τα κτυπάει μέσα στα σύνορα του και όχι κάπου στο υπερπέραν (οι Βιετκόνγκ συγκρούστηκαν και θριάμβευσαν στη σκλαβωμένη γη τους και όχι στην Ουάσινγκτον). Ταυτόχρονα υπολογίσιμο εμπόδιο είναι και τα δεδομένα της ανισόμετρης ανάπτυξης στη στάθμη των εργατολαϊκών κινημάτων ανά χώρα και άρα του δυσχερέστερου συγχρωτισμού των. Σε συνδυασμό με τις ζωηρά διαφορετικές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες δράσης των. Επουδενί βέβαια υποτιμάται η αναγκαιότητα της διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας, η οποία πάλι ούτε εκφράζεται με απεσταλμένους ή εκδηλώνεται στην αλλοδαπή (στον ηρωικό Παλαιστίνιο θα συμπαρασταθούμε στην ισραηλινή πρεσβεία και ουχί ταξιδεύοντας με το μουσειακό πια πλοίο για τη Γάζα).
Μα δεν είναι ή δεν μπορεί να εξελιχθεί σε σπίτι των λαών η ΕΕ; Αρκεί να παρατηρήσουμε με αηδία τους πιο διαπρύσιους, πωρωμένους οπαδούς αυτού του παραμυθιού. Την υφιστάμενη κυβέρνηση. Δηλαδή τους πρώην άτεγκτους “διαπραγματευτές” και με ένα νόμο εξολοθρευτές των μνημονίων και νυν γονυπετείς στον κάθε Γιούνκερ και στραγγαλιστές του λαού. Οντως κάποτε στο βάθος του ορίζοντα θα κτίσουν το ατόφια κοινό σπιτικό τους οι μονιασμένοι λαοί. Αλλά όταν σπάσουν με το σφυρί της επανάστασης πρωτύτερα τις αλυσίδες της κεφαλαιοκρατικής τυραννίας γκρεμίζοντας τα διχαστικά σύνορα. Μονάχα τότε. Τώρα επιβάλλεται να τα υπερασπιστούν από την κατάφωρη παραβίαση του αμερικανοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Πριν 40 χρόνια στο Ζάππειο μας “κοίμιζαν”  με διθυραμβικά τάματα, πως θα τρώγαμε τάχατε με χρυσά κουτάλια (εκτός και αν εννοούσαν το ντόπιο κεφάλαιο, οπότε επαληθεύτηκαν), εφόσον θα άνοιγε για τα προϊόντα μας η αγορά εκατοντάδων εκατομμυρίων καταναλωτών. Αντ’ αυτών τι είδαμε; Μας εκτίναξε στον παράδεισο η ένταξη;
Αναπολώντας όμως τις υποσχέσεις που μαγεμένη άκουγε τότε σαν δεσποινίδα, η -υποχρεωμένη να δουλεύει ακόμη λόγω αλλαγής του ασφαλιστικού -ηλικιωμένη και αποκαμωμένη καμαριέρα (και όλοι οι βιοπαλαιστές) κυριεύεται από οργή νιώθοντας το εργοδοτικό μαστίγιο στην πλάτη και ένα μισοάδειο πορτοφόλι. Ο,τι λιγοστό χρήμα μπει, το αφανίζουν ακρίβεια και φόροι. Ξεχειλίζει με θυμό ο ετοιμόρροπος κτηνοτρόφος και ο ξεκληρισμένος αγρότης ακούγοντας τα αρνητικά εμπορικά ισοζύγια να φουσκώνουν συνεχώς και μονάχα οι εισαγωγές κρέατος ανά χρόνο να κοστίζουν πάνω από ένα δισ. ευρώ. Ενα παραγωγικό κουφάρι και σφαγείο δικαιωμάτων κατάντησε η Ελλάδα. Μεταπρατικό συμπλήρωμα και αποκλειστικό παράρτημα υπηρεσιών. 300.000 μετρούνται οι μετανάστες νεολαίοι. Κατεδαφισμένες οι εργασιακές σχέσεις με απόπνοια μεσαίωνα. Νοσοκομεία βαριά άρρωστα. Μόρφωση, είδος υπερπολυτελείας. Αυτοκτονίες ένεκα απόγνωσης. Απογείωση της υπογεννητικότητας. Τη συντροφεύει αχώριστα η ανεργία, η μη αλχημιστικά παραχαραγμένη. Κοινότυπο γεγονός και στα “ψιλά” κιόλας της ειδησεογραφίας τα εργατικά “ατυχήματα”. Θάνατοι από μαγκάλια. Τα δηλητήρια της “ανάπτυξης” ποτίζουν τη Χαλκιδική. Η “μέριμνα” της πολιτείας απανθρακώνει αμέτρητες ζωές με φωτιές το καλοκαίρι και πνίγει τον χειμώνα με βροχές. Τα μόνα που ευημερούν είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα χρέη στους δανειστές, η υποτιθέμενα μόνο μέχρι το2060 υποθήκευση των επόμενων γενιών μας και οι τρομονόμοι. Αντάμα με προκλητικές αθωώσεις δολοφόνων φασιστών και αστυνομικών.
Τέτοια λοιπόν αποδείχτηκε η Ε.Ε. Και δεν θα μπορούσε να γινόταν αλλιώς. Αφού δεν μιλάμε για ένα κατηχητικό καλοσυνάτων παραγόντων. Μα για μια ομάδα που πρωτοστάτησε στο ρήμαγμα σειράς κρατών μετατρέποντας τις σε κρεματόρια αθώων Γιουγκοσλάβων, Ουκρανών, Σύριων, Λιβύων, Ιρακινών. Πρόκειται περί ενός απροκάλυπτα αντικομμουνιστικού συρφετού, που δεν διστάζει από τη μια να δικάζει Τούρκους αγωνιστές με ευγενικά ιδανικά εθνικοταξικής απελευθέρωσης και συναδέλφωσης των λαών (αντί αλληλοσφαγής για τα κοιτάσματα). Και από την άλλη να θωπεύει το εκτρωματικό γέννημα του φασισμού, που βγαίνει από τα σπλάχνα της. Παρά τις αερολογίες και τα εκβιαστικά προσκλητήρια των κατ’ επίφαση προοδευτικών ιθυνόντων για συσπείρωση γύρω από τις κάλπες με σκοπό την απομόνωση του νεοναζισμού. Ωστε να περνάνε (ψηφισμένες) οι φασίζουσες πρακτικές με τον δημοκρατικοφανή μανδύα τους. Ακριβώς όπως κάνει ο αντιλεπενιστής Μακρόν σκοτώνοντας, ξεματιάζοντας και ακρωτηριάζοντας με “αντιφασιστική” ζέση τους με τα κίτρινα γιλέκα διαμαρτυρόμενους κατά των αλά γαλλικά μνημονίων.
Αρα ξεγυμνωμένη αυτή είναι η Ε.Ε., ο λόγος οικοδόμησής της, η θητεία της και το μακαβριότερο μέλλον που επιφυλάσσει για τους εκμεταλλευόμενους λαούς της.
Να γιατί η αποχή πρέπει και μάλλον θα αυξηθεί κουρελιάζοντας τις ακριβοπληρωμένες εκστρατείες καλλωπισμού αυτής της   δράκας. Να γιατί πρέπει να περιφρονηθούν οι αντιλενινιστικές προτροπές των ρεφορμιστών για εκλογική ενίσχυσή τους. Οσο βάσιμα οραματίζονται το μεταβατικό θεμελίωμα του σοσιαλισμού ή την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας μες στα καπιταλιστικά μπουντρούμια, όσο ξελαρυγγιάζονται κατακεραυνώνοντας με ρητορικά μόνο πυροτεχνήματα τα αντιλαϊκά μέτρα και απρόθυμοι να τεθούν μπροστάρηδες μη θεατρινίστικων κινητοποιήσεων, άλλο τόσο ειλικρινά πασχίζουν για την έξοδο από την Ε.Ε. μέσω της αποδοχής του δόκανου της ευρωκάλπης.
Οι Ελληνες εργαζόμενοι πιέζονται σε αποχή για δυο ιδιαίτερους λόγους παραπάνω. Τα μνημόνια διαρκείας και τους πολεμικούς κίνδυνους που σωρεύονται και αιωρούνται στη βορειοανατολική γειτονιά εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και σαν απότοκος των προηγούμενων της αναπτέρωσης αστικών εθνικισμών και καταστροφικών τυχοδιωκτισμών.
Περαιτέρω η αποχή ας σηματοδοτήσει και εγκαινιάσει ένα συνειδητοποιημένο, μαζικό  και μαχητικό ρεύμα αντίστασης, διεκδίκησης και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Εδώ εστιάζεται ο εφιαλτικός ΤΡΟΜΟΣ τους. Η ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΗ της “ανώδυνης”, ενστικτώδους, παθητικής αποχής σε ωριμότερη καταγγελία και έμπρακτη καταδίκη.
Το ΚΚΕ(μ-λ) συνιστά τον μοναδικό δυστυχώς φορέα σε όλο το φάσμα του πολιτικού στερεώματο, που από την πρώτη φορά της καθιέρωσης των Ευρωεκλογών ανυποχώρητα προπαγάνδιζε την αποχή.
Είναι η μοναχική καλαμιά στον κάμπο που υιοθέτησε αυτή την συμπεριφορά, επιμένοντας να κινιέται κόντρα στον άνεμο και  να παλεύει προσδοκώντας το ζωντάνεμα της μετουσίωσης.
Πιθανόν έτσι να εξηγείται το σχεδόν αυτοστιγμής ξήλωμα των πολλών πανό μας στην πόλη των Χανίων και τα οποία προβάλλουν το “παράφωνο” μήνυμά μας.
Καλώντας στην προγραμματισμένη εκδήλωση την Παρασκευή 17 Μάη, 7:30 μ.μ. στο Εργατικό Κέντρο.
Καπετανάκης Μ