Το κράτος συνταξιοδοτείται

Μάλιστα. Ηρθε ο καιρός του. Μέχρι σήμερα έδινε συντάξεις, από εδώ και στο εξής θα παίρνει και το κράτος σύνταξη. Πώς; Θα αντιστραφούν οι όροι και εμείς θα συνταξιοδοτούμε το κράτος. Θα δίνουμε τη μισή μας σύνταξη για να ζει κι αυτό όσο αξιοπρεπώς θα ζούμε κι εμείς με την άλλη μισή. Επειδή η σύνταξη είναι το μόνο εθνικό Προϊόν που μας απόμεινε, ελλείψει ανάπτυξης κλπ., θα το ανακυκλώνουμε για να γίνεται τζίρος. Το πράγμα θα λειτουργεί ως εξής: Με το που θα παίρνουμε τη σύνταξη θα αφήνουμε τη μισή στον πάγκο για να τζιράρει το κράτος, κι εμείς με την άλλη μισή θα ζούμε αξιοπρεπώς, θα τροφοδοτούμε τα παιδιά μας τα οποία θα συνεχίσουν να είναι άνεργα, άμισθα, αποκλεισμένα από την αγορά εργασίας κι έτσι με τη  θαυματουργή αυτή συνταγή που οι σοφές κεφαλές του κράτους μας επινόησαν κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος και μάλιστα θα έχομε πρωτοτυπήσει παγκοσμίως, γιατί ποιος άλλος λαός χορηγεί σύνταξη στο κράτος του; Τόσα χρόνια γι’ αυτό πληρώναμε, για να φτάσει αυτή η χαρμόσυνη ώρα, να νιώσουμε εθνικά υπερήφανοι για τη γαλαντομία μας. Εδώ που τα λέμε θα μπορούσε να μη συμβούν όλα αυτά τα πρωτότυπα και να παίρναμε τις συντάξεις μας κανονικότατα, αν δεν είχαν μεσολαβήσει στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, κάτι δομημένα ομόλογα, τοξικότατα, κάτι άτοκες καταθέσεις των αποθεματικών των ασφαλιστικών μας ταμείων, κάτι ταχυδακτυλουργικές ρεμούλες και αφαιμάξεις που άδειασαν τα ταμεία των Ταμείων – Ω κατακαημένα Ταμεία- αλλά τι τα θέλετε, θα είμασταν σαν όλους τους άλλους συνταξιούχους. Πράγμα βαρετό. Ενώ τώρα θα έχουμε ένα πολύ ενδιαφέρον πάρε – δώσε με το αγαπητό μας κράτος, του οποίου η Αριστερά, ενώ γνωρίζει κάλλιστα τι εποίησε τόσα χρόνια η Δεξιά, κάνει πως δεν καταλαβαίνει και ποιεί τα ίδια και ανώτερα, αποφεύγω να πω τα ιδια και χειρότερα για να μη βαρύνει κι άλλο η κουβέντα. Θα μου πείτε πως κάθε τόσο ακούγεται ότι μπαίνουν στα ταμεία τόσα δισ. και τρισ. σε δόσεις και τα λοιπά. Αυτά όμως, όπως ξέρουμε προορίζονται για τα ιερά τέρατα, τους δανειστές και τις τράπεζες. Πρέπει κι αυτοί να ζήσουν. Μας δανείζουν για να τους ξεχρεώσουμε, δεν είναι αυτό ένα σπουδαίο -και αποδοτικό ταυτόχρονα- επίτευγμα της οικονομικής σκέψης; Μας τα δίνουν και τους τα ξαναγυρίζουμε, χέρι – χέρι, ούτε καν που ζεσταίνονται. Οπότε θα πρέπει να αρκεστούμε στο κομμάτι της σύνταξης που θα απομείνει στο μερτικό μας. Εδώ λοιπόν θα ζητούσα απ’ όλους αυτούς που έχουν βάλει στο στόχαστρο τη σύνταξη, το μοναδικό αποκούμπι του κάθε εργαζομένου, αφού έχουν επινοήσει το σύστημα της μοιρασιάς, να μας φιλοτεχνήσουν κι έναν οδηγό διαβίωσης ή μάλλον επιβίωσης, που θα μας λέει πώς ακριβώς θα κατανείμουμε το ποσόν που μας αναλογεί π.χ. αν κάποιος παίρνει 500 ευρώ σύνταξη και πρέπει να πληρώσει 300 για ενοίκιο, 200 για φροντιστήρια, 50 για λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, 50 για έξοδα κίνησης, 300 – 400 για έξοδα σίτισης, ένδυσης κ.λπ. πόση ελαστικότητα θα διαθέτει αυτή η συγκεκριμένη σύνταξη, ώστε να τεντωθεί και να καλύψει τα έξοδα αυτά που είναι τα πιο μίζερα νούμερα για την απλή επιβίωση μίας μικρής οικογένειας; Πώς δηλαδή τα 500 θα γίνουν 1.000; Ζούμε στην εποχή που ο Χριστός ευλόγησε τoυς πέντε άρτους και τους δύο ιχθείς, ώστε να φτάσουν να θρέψουν χιλιάδες ή μήπως ζούμε στην εποχή που εμείς είμαστε τα ψάρια μέσα σε αδιέξοδα δίχτυα και δεν μας σώζει ούτε ο ίδιος ο Κύριος αν κατεβεί στο πλευρό μας;
Καλούμε λοιπόν όλους τους κυβερνώντες να πάψουν να στοχεύουν τις συντάξεις – σπουργίτια γιατί το κυνήγι αυτό δεν θα βοηθήσει κανέναν, δεν έχει ψαχνό. Ας τολμήσουν  να βγούν στο κυνήγι εκείνων των μεγάλων πτηνών που άνοιξαν φτερά προς τις Ελβετικές άλπεις που εναπόθεσαν τα χρυσά αβγά, όχι τα δικά τους, αλλά των ασφαλιστικών και άλλων ταμείων μας και να τα φέρουν πίσω στη φωλιά τους. Αλλιώς καταδικάζουν ολόκληρες γενιές στη μιζέρια και παγιώνουν την υποδούλωση της χώρας που ήδη λυγίζει κάτω από το βάρος ενός τεράστιου χρέους και μιας ανύπαρκτης ανάπτυξης.