To κρυφό Σχολειό

“Απ’ έξω μαυροφόρ’ απελπισιά,
πικρής σκλαβιά χειροπιαστό σκοτάδι,
και μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά,
στην εκκλησιά που παίρνει κάθε βράδυ
την όψη του σχολείου,
το φοβισμένο φως του καντηλιού,
τρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει
και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει.
Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί
του σκλάβου η αλυσόδετη πατρίδα
βραχνά ο παπάς, ο δάσκαλος εκεί
]θεριεύει την αποσταμένη ελπίδα
με λόγια μυστικά.
Με λόγια μαγικά·
Εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της σκλαβιάς της,
εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.
Κι απ’ την εικόνα του Χριστού ψηλά,
που εβούβανε τα στόματα των πλάνων,
και ρίχνει ρίχνει και συντρίβει και κυλά
στην άβυσσο τους θρόνους των τυρράνων,
κι από τη σιγαλιά, που δένει στο λαιμό πνιγμού θηλιά,
κι απ’ των προγόνων τ’ αφθαρτα βιβλία,
που δείχνουν τα πανάρχαια μεγαλεία,
ένας ψαλμός ακούγεται βαθύς σα μελωδίες άλλου κόσμου
κι ανατριχιάζει ακούοντας καθείς,
προφητικά τα λόγια του δασκάλου με μια φωνή βαριά.
“Μη σκιάζεστε στα σκότη!
Η Λευτεριά, σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι,
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».
(Ιωάννης Πολέμης).
Ο τρυφερός ποιητής των ευγενικών στίχων, εικονογραφεί μιαν ύψιστη έκφανση της Τουρκοκρατούμενης πατρίδας…
Οχι, όχι, δεν δέχομαι, πως αυτοί οι δημιουργοί, είναι… παρωχημένοι… Αφησαν ίχνη συνέπειας και ευαισθησίας, η έμπνευσή τους έχει βραβευτεί όπως του συγκεκριμένου, και θέλω επιπλέον να θυμίσω, ότι οι στίχοι του, έχουν επιλεγεί ξανά και ξανά για μελοποίηση.
Αρκεί ν’ αναφέρω ένα έξοχο μπολερό – ήχο που προτίμησε η Παπαστεφάνου!
“Αχ και να γύριζαν τα χρόνια πίσω”… που ακουμπά στη σημερινή “αισθητική σάρκα”.
Χρόνια Πολλά.