«Απ’ έξω µαυροφόρ’ απελπισιά,
πυκνής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι και µέσα στη θεόκτιστη εκκλησιά
στην εκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυ την όψη του σχολειού,
το φοβισµένο φως του καντηλιού τρεµάµενο τα όνειρατα αναδεύει,
και γύρω τα σκλαβόπουλα µαζεύει.
Εκεί καταδιωγµένη κατοικεί,
του σκλάβου η αλυσόδετη πατρίδα
βραχνά ο παπάς, ο δάσκαλος,
εκεί θεριεύει την αποστάµενη ελπίδα
µε λόγια µαγικά.
Εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της σκλαβιάς της,
εκεί βλέπει τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.
Κι απ’ την εικόνα του Χριστού ψηλά,
που εβούβανε τα στόµατα των πλάνων
και ρίχνει και συντρίβει και κυλά
στην άβυσσο τους θρόνους των τυράνων
κι από τη σιγαλιά,
που δένει στο λαιµό πνιγµού θηλειά,
κι απ’την προγόνων τ’άφθαρτα βιβλία,
που δείχνουν τα πανάρχαια µεγαλεία,
ένας ψαλµός ακούγεται βαθύς, σαν µελωδίες ενός κόσµου άλλου,
κι ανατριχιάζει ακούγοντας καθείς
προφητικά τα λόγια του δασκάλου µε µια φωνή βαρειά:
«Μη σκιάζεστε στα σκότη!
Η λευθεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο άστερι,
της νύχτας το ξηµέρωµα θα φέρει.»
Ιωάννης Πολέµης
Σηµείωση: Είναι ίσως ο πρώτος ποιητής που έµαθα, παιδάκι. Έφυγε κλεισµένη την πρώτη εκοσαετία του 20ου αιώνα, αφού πρόλαβε να αφήσει, ισόκαιρος του Παλαµά νοµίζω, ποίηση, µετάφραση, δοκίµιο, θεατρικές εκδοχές, ένα ‘‘αρχοντόπαιδο’’ µε σπουδές σε φιλοσοφική και Νοµική. Αργότερα η ‘‘γνωστή έκρηξη’’ του δεύτερου µισού του 20ου αιώνα, άφησε στη λήθη, ας πούµε, αυτούς τους δηµιουργούς αφού νέοι, φωτισµένοι, άρθρωσαν τον λόγο των αναγκών της δικής τους εποχής.
Ήθελα να τον θυµίσω, γιατί έµεινε στη παιδική µου µνήµη το τέλος του ποιήµατος για πάντα αλλά και γιατί: Πριν από καµία εικοσαετία νοµίζω, ‘‘επικαιροποιήθηκε’’ το όνοµά του, µένα ερωτικό του ποίηµα, που πέρασε στο µέλος!
Τα ‘‘Χαµένα Χρόνια’’ του, είχε περιληφθεί σε µια έξοχη έκδοση της Λιψείας, µε τα ωραιότερα ερωτικά ποιήµατα των Ελλήνων ποιητών!
Ήταν τέσσερα τετράστιχα coub cuple, να το πω έτσι, από τα οποία η Χαρούλα Αλεξίου, η αγαπηµένη µας Χαρούλα πήρε τα τρία και τα παρέδωσε στον λυρικό ρυθµό του tango, µάλλον bolero, θα ‘λεγα, ερµηνεύοντας αισθαντικά και τρυφερά, ένα παλιό µας ποιητή µε τιµή που για άλλους ίσως, θεωρείται ότι ο ερωτισµός του είναι ‘‘παρωχηµένη’’ εµπνευση! Αυτό µε ευχαρίστησε πολύ, τιµά και τη Χαρούλα σαν δηµιουργό, δόκιµη τραγουδοποιό θα την έλεγα, και θα θυµίσω στους αναγνώστες ,ας το τρίτο cuple, ως έχει!
«Μισή σου χάρισα ζωή µονάχα!
Ζωές αµέτρητες ήθελα να ‘χα,
έτσι όπως πρέπει σου να σ’ αγαπήσω.
Αχ! Και να γύριζαν τα χρόνια πίσω!»
Χρόνια Πολλά!
