Το κρυμμένο τρίγωνο για τα κάλαντα

Eχω δυο μέρες που ψάχνω να βρώ που έκρυψα πέρυσι το τριγωνάκι μου για τα κάλαντα και δεν το βρίσκω, η αγωνία μου κορυφώνεται και η ημέρα της παραμονής πλησιάζει. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ψυχραιμία των μεγάλων που δεν καταλαβαίνουν την αγωνία μου να το βρω, άσε που δεν βοηθάνε και καθόλου. Είκοσι τρείς ο μήνας και το τριγωνάκι άφαντο, έχω αναστατώσει το σπίτι και σαν να μην φτάνει η αγωνία μου, δέχομαι και παρατηρήσεις για την αναστάτωση που προκαλώ.
Για σταθείτε βρε μεγαλύτεροι, ξέρετε τι σημαίνουν τα κάλαντα για μένα; Ασε που βρίσκομαι στην ηλικία των δεκατριών, είμαι και λίγο μεγαλόσωμος δεν έχω άλλα περιθώρια, ίσως να μην ξαναπώ τα κάλαντα ποτέ στη ζωή μου. Οι γονείς μου χαμένοι στις δικές τους μέριμνες δεν τους βλέπω να καταλαβαίνουν το θέμα στη πραγματική του διάσταση. Το χαρτζιλίκι στη τσέπη μου μόλις 30 λεπτά και με την ηλεκτρισμένη κατάσταση που έχω δημιουργήσει με την ανακατωσούρα, θα πάρω ένα όχι αν ζητήσω λεφτά για καινούργιο, μεγαλλίτερο από του 1940.
Σκεφτήκατε όμως οι μεγάλοι τι ακριβώς είναι τα κάλαντα για μένα;
Είναι είσοδος στην κοινωνιολογία. Ναι ναι μην γελάτε είναι σπουδές, μέσα από εμπειρίες συναναστροφής με ανθρώπους χωρίς τους γονείς, αλλά εκτός αυτού είναι μαγεία. Είναι η αναμονή μέχρι την παραμονή, το χαρούμενο ξύπνημα όσο πιο νωρίς γίνεται, το ντύσιμο με ζεστά ρούχα, η συνάντηση με τους φίλους που θα τα πούμε παρέα και τα σχέδια για το δώρο που θα αγοράσουμε με τα χρήματα που θα βγάλουμε.
Και πόσα θα είναι αυτά τα χρήματα, 10 ευρώ; Όχι λίγα είναι, 20 ευρώ; Μπορεί και παραπάνω αν πάμε και στην αγορά, ή σε γραφεία μπορεί και πενήντα ευρώ και αν κανείς δεν έχει ξεχάσει ότι κι αυτός κάποτε έλεγε τα κάλαντα, είναι και πλούσιος και μας δώσει κατευθείαν κανένα πενηντάρι; Πώς το βλέπετε αυτό; Αυτά είναι τα κάλαντα, όνειρα, σχέδια, παρέα, τραγούδι, φωνητική λύτρωση και σουλάτσο με την άδεια της κοινωνίας. Πώς να γυρίσει τώρα ένας μεγάλος 30, 40, 50 χρόνια πίσω, ή εγώ να πάω τα ίδια χρόνια μπροστά, για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο;
Επίσης να ξέρετε, όταν μας δίνουν λίγα λεφτά, μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν είναι από τσιγκουνιά ή από έλλειψη χρημάτων, γιατί διαβάζουμε τα πρόσωπα. Ναι, βλέπουμε αυτόν που δεν έχει να δώσει, ότι σκέφτεται μακάρι να μπορούσα να δώσω παραπάνω στα παιδιά. Και αυτόν που έχει αλλά δίνει λίγα, ότι σκέφτεται μήπως να έδινα λιγότερα; Ε τώρα πέστε μου, δεν είναι Πανεπιστημιακές σπουδές αυτές; Γι αυτό μην με κοιτάτε αμίλητοι και ψάξτε να βρούμε το τριγωνάκι μου.
Το τριγωνάκι βρέθηκε τελικά, ήταν μέσα σε μια παλιά μου τσάντα, το πήρα και βγήκα στο δρόμο. Εκεί συνάντησα τον Νεκτάριο οκτώ χρονών. Πάρε το Νεκτάριε να πείς τα κάλαντα του χρόνου, μόνο να θυμάσαι που το φύλαξες. Εγώ δεν θα τα ξαναπώ, θα είμαι μεγάλος του χρόνου, πέρνα από το σπίτι να μου τα πείς εσύ. Φέτος τα χρήματα που θα βγάζαμε τα καταθέσαμε στο βωμό της ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ. Χριστός γεννάται. Καλά Χριστούγεννα από ένα παιδί που δεν θα τα ξαναπεί.

fragakismihalis@gmail.com