Συνομιλώντας κάθε μέρα με πολίτες στα Χανιά διαπιστώνω ότι το κυκλοφοριακό αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης. Υπάρχει ένας διάχυτος εκνευρισμός με τις πρωτοβουλίες και τις αποφάσεις της δημοτικής Αρχής και ένας φίλος μου είπε χαρακτηριστικά ότι «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι».
Νομίζω ότι υπάρχει μια εξωφρενική παρερμηνεία της τοπικής κοινωνίας. Υπάρχει μια κραυγαλέα αποξένωση ανάμεσα στη δημοτική Αρχή και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται για το κυκλοφοριακό, με την ίδια την κοινωνία που έφτασε στο σημείο να διαμαρτυρηθεί έντονα για την έλλειψη χώρων στάθμευσης, πριν από την έναρξη ενός Δημοτικού Συμβουλίου. Για έναν ψύχραιμο παρατηρητή αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την κατάσταση των δρόμων της πόλης στις ώρες αιχμής, γεννά εύλογα ερωτήματα.
Πιστεύω ότι η κοινωνία άλλαξε, άσχετα αν τα πούλουδα (τα λουλούδια) δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Πάντα βέβαια τις παρεξηγήσεις στα Χανιά τις λύνει η πραγματικότητα.
Όλοι στην ίδια πόλη ζούμε. Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε ότι: «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό». Πιο πολύ θα έγραφα πως αυτή η κατάσταση θυμίζει τα ανεμομαζώματα και τα ανεμοσκορπίσματα.
Είναι δε τόσο κυρίαρχη πια η αγωνία των πολιτών γι’ αυτό το θέμα που αξίζει να τονίσω την ευχαριστήρια επιστολή κατοίκων του Γαλατά προς την κα διοικητή της Τροχαίας Χανίων Μάρθα Κίτσου, για τις πρωτοβουλίες που πήρε η Υπηρεσία, για να αποφορτίσει το κομφούζιο στο προάστιο των Χανίων. Στην πολιτική τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στην τοπική πολιτική ζωή, οι ερμηνείες ποτέ δεν είναι μονοπαραγοντικές, ούτε εξατομικευμένες, παρότι κάποιοι θα το ήθελαν πολύ για τη “βιτρίνα” τους. Στην προκειμένη περίπτωση απλά έχουν χάσει την μπάλα.
