Συνήθως δεν επιδιώκουµε πάντα αυτό που µας συµφέρει περισσότερο. Υπάρχει κι ο αρνητικός εγωισµός, η επιθυµία γι’ αυτό που τελικά θα µας καταστρέψει.
∆είτε τώρα για παράδειγµα τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή. Κι η συµπεριφορά της Χαµάς των Παλαιστινίων µε το ξεκίνηµα ενός αιµατοκυλίσµατος, αλλά κι η αναµενόµενη αντίδραση από το Ισραήλ κι η απαίτηση της ηγεσίας του για εκδίκηση, θα οδηγήσουν και τους δυο λαούς σε ζοφερές καταστάσεις απ’ τις οποίες κανείς δε θα βγει νικητής.
Και συνεχίζοντας τον συλλογισµό µε τον οποίο ξεκίνησα, σκεφτόµαστε µε µια λογική που διαφέρει από το συναίσθηµα και πάρα πολύ συχνά αυτό που νιώθουµε αντίκειται σ’ αυτό που χρειαζόµαστε. Ο έρωτας, το πάθος -αυτά είναι τα συναισθήµατα- ή, γιατί όχι, το µίσος καλή ώρα, που µπορούν να µας οδηγήσουν στην καταστροφή, και πηγαίνουµε προς τα εκεί εν γνώσει µας, αλλά έχουµε την ανάγκη να συνεχίσουµε να το κάνουµε και κανείς δεν µπορεί να εξηγήσει γιατί.
Έτσι κι απ’ τους Ισραηλινούς αναµένουµε οδηγηµένοι από το µίσος, να κάψουν, να καταστρέψουν, να ισοπεδώσουν, να σκοτώσουν αµάχους. Ο κίνδυνος όµως που εγκυµονεί, είναι να βρεθούµε µπρος σε µια σύρραξη δίχως τέλος, µε απρόβλεπτα συνεπακόλουθα για όλους µας. Κι αυτό που θα καταφέρουµε είναι, να βιώσουµε τα επόµενα χρόνια µόνο τη φρίκη ενός πολέµου ο οποίος στερείται λογικής. Η επόµενη µέρα θα είναι φτιαγµένη µε τα αποµεινάρια συνθλιµένων ονείρων.
Το φαγητό που φτιάχνουν οι Ισπανοί µε τα αποµεινάρια της προηγούµενης µέρας, το λένε ροπιαβιέχα. Επειδή λοιπόν δεν είµαι αισιόδοξος ότι το κυρίως πιάτο της επόµενης µέρας του πολέµου θα είναι κάτι το εξαιρετικό, ας ελπίσουµε τουλάχιστον, αν επιβιώσουµε, µιας ταπεινής ροπιαβιέχα.(*)
*διαβάζοντας τον Ισπανό συγγραφέα Rafael Chirbes.
