» Μια επίκαιρη ταξιδιωτική εµπειρία παραµονές της Παναγίας
Ένα Σαββατοκύριακο στην Τζιά. Στην αλλοτινή Υδρούσα µε τα άφθονα νερά και την πυκνή βλάστηση που ο Σείριος, το λαµπρότερο αστέρι του ουρανού, κατέκαψε µε τις ακτίνες του. Εδώ ο ηµίθεος Αρισταίος, ο γιος του Απόλλωνα ήρθε για να λυτρώσει τους κατοίκους από τη λειψυδρία και µε τις θυσίες του στον ∆ία έφερε τα µελτέµια. Τους βόρειους ανέµους σαράντα ηµερών. Εδώ ζούσαν οι Νύµφες… που για άγνωστο λόγο σκότωναν τις γυναίκες του νησιού. Οι Νύµφες εγκατέλειψαν το νησί τροµαγµένες από το λιοντάρι που έστειλε ο ∆ίας ανταποκρινόµενος στις προσευχές των κατοίκων.
Εδώ στη διψασµένη πλαγιά της Ιουλίδας, της πρωτεύουσας της Κέας, αναπαύεται ο Λιόντας. Το Λιοντάρι της Κέας. Μόνος. Με τη λακωνικότητα του Σιµωνίδη και τη λυρικότητα του Βακχυλίδη κείτεται στη γκρίζα αγέραστη πέτρα. Πέτρινος και χαµογελαστός. Από το 600 π.Χ. καρφωµένος στον τζιώτικο βράχο, συνέπεια της πίστης πως δεν θα χρειαστεί να ορµήσει ξανά…
…Μα εγώ τον είδα έτοιµο να σηκωθεί.
Τον είδα έτοιµο… να εγκαταλείψει τη νωχέλεια αιώνων.
Ο γλύπτης της αρχαϊκής εποχής, µε την τέχνη του στο νησί των λιθοξόων, πέτρωσε το λιοντάρι και του χάρισε την αθανασία γιατί «ο φόβος φυλάει τα έρµα». Οι Νύµφες να µην τολµήσουν ξανά. Στον καυτό ήλιο της κυκλαδίτικης πλαγιάς ο Λιόντας άθικτος από τη φθορά του χρόνου δηλώνει περήφανα έτοιµος να υπερασπιστεί τη συνέχεια και τη γαλήνη της ζωής των ανθρώπων του νησιού. Όπως τον θέλουν οι θρύλοι και η παράδοση.
∆είχνει όµως να σκέφτεται. Ίσως πως οι «Νύµφες», θυµωµένες, κυκλοφορούν παντού πια… Και εξακολουθούν να σκοτώνουν γυναίκες.
Το λιοντάρι της προϊστορίας το είδα να αναριγά θαρρώ. ∆εν βλέπει τις νύµφες για να τις καταδιώξει, όµως ακούει στο σώµα της γης τη σιωπή της Ανίσα, της Καρολάιν και της Ελένης, της Τζεβριέ, της Ζάκι, της Μαρίας, της Γαρυφαλιάς, της Νεκταρίας, της Ανθής, της Ζωής, της Αδαµαντίας, της Κυριακής…
Τροµαγµένο κοιτά την πόλη απέναντι και βρυχάται… όπως η πέτρα ξέρει. Τρόµαξα και εγώ που σε εκείνη την απόκρηµνη πλαγιά µοναχό του επιµένει να ζει… επιβεβαιώνοντας την αξία του…
Ασυµβίβαστο και αθόρυβο… Σαν τη δικαιοσύνη στο νησί του Αριστείδη. Σαν την ανθρωπιά στα άγονα τοπία, στους γκρεµούς, τα µονοπάτια και στις πέτρινες πεζούλες των λιθοξόων του πολιτισµού…
