Το λιθάρι του Σισύφου

Στον σημερινό μου πρόλογο, θα φιλοξενήσω ένα απόσπασμα από το έργο του Αμερικανού λογοτέχνη, Ουίλιαμ Σαρογιάν. «[…] Οταν ο θείος Μελίκ γύρισε πίσω από τη Νέα Υόρκη, ο γερο – θείος Γκαρό τον επισκέφτηκε πάλι.
Βλέπω είσαι μια χαρά! είπε. Ακολούθησες τις συμβουλές μου;
Και βέβαια, έκανε ο θείος μου.
Ο γέρος κοίταξε πέρα, μακριά στο διάστημα.
Είμαι ευχαριστημένος, είπε, που κάποιος επωφελήθηκε από την προσωπική μου πείρα.[…]».
Πολύ σοφά τα λόγια του γέρου στο προαναφερθέν απόσπασμα και έχουν αρκετά να διδάξουν όλους μας στον καθημερινό μας αγώνα για ψυχική ισορροπία, πνευματική καλλιέργεια και υλική ευημερία, στον αγώνα μας που όσο βαθαίνει η κοινωνικοπολιτική κρίση του καιρού μας απαιτείται να συνεχίζεται αδιάκοπος, ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος κάθε ανθυποστιγμή της ζωής μας εντός και εκτός σπιτιού. Ο εμπνευσμένος από την αγάπη του θεού και άδολος σεβασμός της αξιοπρέπειας, της προσωπικότητας του συνανθρώπου μας και η αναγνώριση και αποδοχή της μοναδικότητας του ιδεολογικού «υποβάθρου», του ψυχοπνευματικού κόσμου των άλλων και της εμπειρίας τους στα όσα γίνονται, κάθε μέρα, στη ζωή, αλλά και ταυτόχρονα η -χάρη σ’ αυτήν, ακριβώς, την πείρα και τριβή με τις κάθε λογής δυσκολίες- ανιδιοτελής (ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, φυλή) συνεργασία και πραγματική αγάπη μεταξύ των ανθρώπων αποτελούν άτρωτα κι ανίκητα «εφόδια» στην αδιάκοπη ανθρώπινη βιοπάλη.
Αντίθετα, ο εγωιστής, ο αρχομανής, ο χωρίς θεό μέσα του και αγάπη, ο μισάνθρωπος, αυτός που δε θέλει να μοιράζεται τις γνώσεις και την εμπειρία του με τους γύρωθέ του, εκείνος που κοιτά μονάχα τον εαυτό του και πώς να ικανοποιήσει τα αρρωστημένα πάθη του (φιλαυτία, αρχομανία, φιλοχρηματία κ.ά.) είναι καταδικασμένος από θεούς και ανθρώπινες κοινωνίες στο μαρτύριο του… Σισύφου. Καταδικάζεται -ως αδέξιος και απαίδευτος και τυφλός και κουφός, παρότι έχει και με μάτια και μ’ αφτιά και με ψυχή και με χέρια προικιστεί θεόθεν  – να παλεύει εκούσια μόνος του ισοβίως ν’ ανεβάσει το βαρύ κι ασήκωτο λιθάρι της ζωής του στην κορυφή ενός πανύψηλου βουνού, μα αυτό του ξεγλιστρά και ο ψυχοσωματικός κάματός του συνεχίζεται ασταμάτητος, αδιάλειπτος.
«Αν και ο ιμπεριαλισμός γενικά αποτελεί την τελευταία φάση του καπιταλισμού, παραμένει ωστόσο η πιο χαρακτηριστική περίοδος των απότομων και γρήγορων αντίστροφων διακυμάνσεων στο οικονομικό και το πολιτικό πεδίο. Πάνω στη  βάση της γενικής οικονομικής κατάπτωσης που χαρακτηρίζει την ιμπεριαλιστική εποχή, εξακολουθούν να διαδέχονται τις μερικές οικονομικές κρίσεις άλλες κρίσεις όλο και πιο πλατειές σε έκταση και βαθύτερες σε οξύτητα, καθώς και περίοδοι προσωρινών σταθεροποιήσεων ολοένα και πιο σύντομες και πιο άτονες», την ώρα που «ο ελληνικός καπιταλισμός αναπτυσσόμενος κάτω από τους νόμους της ιμπεριαλιστικής εποχής, ακόρεστος στην δίψα του κέρδους και ολοένα πιο βάρβαρα αντιδραστικός στην πολιτική του απέναντι στο προλεταριάτο, περιόρισε απαρχής το μέτρο των οικονομικών και πολιτικών κατακτήσεων της εργατικής τάξης». Καλύτερη περιγραφή για την εποχή μας δε θα μπορούσε παρά μονάχα ο ιδεολόγος της Αριστεράς Παντελής Πουλιόπουλος (1900 – 1943) να αποδώσει αν και το απόσπασμα που μόλις διαβάσατε εγράφη το 1935 (εφημερίδα “Εργατική Πρωτοπορία”).
Έτσι, λοιπόν, θαρρώ ότι στις ημέρες μας εάν η αναγνώριση της αξίας και της εμπειρίας των άλλων μας βοηθά να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να συμπορευόμαστε, ως… Θησέας και Αριάδνη, μαζύ τους στις δυσκολίες των «πολυδαίδαλων μινωικών παλατιών» και να μοιραζόμαστε τις χαρές της ζωής, η… μισανθρωπία κι ο τυφλός εγωισμός μας “τυφλώνουν” και μας ρίχνουν σε λαβύρινθο χωρίς μίτους σωτηρίας… Εσείς διαλέγετε όποια απ’ τις δύο παραπάνω ατραπούς θέλετε να ακολουθήσετε, μην πείτε, όμως, πως η ζωή δε μας δείχνει το μονοπάτι το σωστό …