Το μανιφέστο των “58”

Θα έχει ενδιαφέρον στον πολιτικό κόσμο, αλλά και στον ελληνικό λαό, ποια εξέλιξη θα πάρει η κίνηση των “58” προσωπικοτήτων για να στεγάσει κάτω απ’ την ομπρέλα της κεντροαριστεράς όλους τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς που έχουν διαφοροποιηθεί από τα γνωστά κομματικά κλισέ. Οι άνθρωποι που κάνουν την έκκληση λένε ότι “υπογράφουμε την πρόσκληση αυτή πολίτες με διαφορετικές εμπειρίες, αλλά με κοινές αγωνίες”. Ολοι τους αξιόλογοι πολιτικοί, επιστήμονες, συγγραφείς, κοινωνιολόγοι, δεν μπορεί παρά να διακατέχονται από ανησυχία για το πού βαδίζει η χώρα, ύστερα από 4 χρόνια ύφεσης, η οποία δεν φαίνεται να ανακάμπτει στον ορίζοντα.
Διακρίνεται αμυδρά απ’ το “μανιφέστο” μια μελλοντική εξέλιξη σε πολιτικό σύστημα. Προς το παρόν τίποτα το συγκεκριμένο δεν διαμορφώνεται εκτός από μια πρόσκληση για συζήτηση πάνω σε θέματα μεταρρυθμίσεων. Ομως επιχειρεί κάτι “καινούργιο στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο”. Θέλει να “είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της Σοσιαλδημοκρατίας, της Δημοκρατικής Αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου”, όπως λέει η διακήρυξη. Επιδιώκουν να προσελκύσουν τους πολίτες οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι απ’ τη δεξιά και την “Εθνολαϊκιστική Αριστερά”, ώστε να υπάρξει εθνική ανόρθωση, μια πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Ζητούν μια νέα κεντροαριστερά και αδιάφθορο αρχηγό.
Θεωρούν απαραίτητο την εις βάθος γνώση των προτερημάτων και των αδυναμιών της εθνικής συμπόρευσης, με τον προοδευτικό λαϊκό Ευρωπαϊσμό, που είναι “όρος για την εκπλήρωσή της η σύγκλιση και η συνεργασία όλων των συλλογικών μορφών και των πολιτών, που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη Δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική εθνολαϊκίστικη Αριστερά”. Τούτο δεν είναι άσχετο με τις διεργασίες του πολιτικού κόσμου για τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Η Ιδρυτική Συνέλευση, την οποίαν επιδιώκει η πρόσκληση, ίσως να αποσκοπεί στη δημιουργία πολιτικού φορέα, που θα δώσει εξετάσεις για την ανάδειξη Ευρωβουλευτών, Περιφερειαρχών και Δημάρχων, εφόσον αποφασιστεί να γίνουν οι τελευταίες ταυτοχρόνως τον Ιούνιο.
Θέλουν σφήνα στο υπάρχον κομματικό σύστημα έναν “τρίτο πόλο”. “Προτείνουμε τη δημιουργία ενός κοινού πολιτικού φορέα”, λέει το μανιφέστο, “που θα συστεγάσει όλους, χωρίς να απαιτήσει τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και συλλογικοτήτων”. Να γίνει “ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της Σοσιαλδημοκρατίας της Δημοκρατικής Αριστεράς, του Φιλελεύθερου Κέντρου”. Ανησυχούν και δηλώνουν την αγωνία τους, αν πάρουν πρωτοβουλίες να συμπορευθούν, κατά πόσον θα μπορέσει να πετύχει το εγχείρημα στη συμβολή τους ν’ ανακάμψει η χώρα από την κρίση.
Οι στόχοι της πρόσκλησης έχουν τη θετική πλευρά τους, αλλά ένας που παρατηρεί με ευρεία αντικειμενικότητα διαβλέπει και αρνητικά σημεία. Χαρτογραφείται η πορεία μιας πολιτικής κίνησης, ώστε το εγχείρημά της να δοκιμαστεί στην πράξη. Ομως δεν προβλέπεται τίποτα για ν’ αλλάξουν οι δομές που ανατρέπουν την απρόσκοπτη προσέγγιση προς αυτό τον σκοπό. Ούτε δεν αναφέρεται για τη Συνταγματική αναθεώρηση ούτε κάτι για τον εκλογικό νόμο, που ευνοεί την οικογενειοκρατία και έχει καθιερώσει το πρωθυπουργοκεντρικό κατεστημένο να διέπεται από συμβούλους χωρίς περιορισμό.
Το “μανιφέστο” λειτουργεί κόντρα στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της Κεντροδεξιάς απ’ τον κ. Σαμαρά, το “καλωσορίζει” ο κ. Σημίτης, ο κ. Βενιζέλος επιφυλάσσεται, χωρίς να ρωτά κι αν τον θέλουν, στην Κουμουνδούρου δεν το βλέπουν με καλό μάτι και στη ΔΗΜ.ΑΡ. είναι προσεκτικοί, προς το παρόν “για να μην αναγκασθούν, αν κάτι πάει στραβά, να αναγνωρίσουν ότι έκαναν λάθος”.