Πολλές φορές κρατάς το στόμα σου κλειστό, διότι ποιος ο λόγος εν τέλει, να παιδεύεσαι όταν ο άλλος έχει ήδη διαμορφώσει γνώμη. Όμως είναι στιγμές που αυτά που σκέφτεσαι μέσα στα μύχια και απόκρυφα του μυαλού, ζητούν διέξοδο, εξωτερίκευση.
Στα μαθητικά μου χρόνια η μελέτη των μαθημάτων ήταν στις υποχρεώσεις των παιδιών, όπως είναι και σήμερα άλλωστε, και η κορύφωση της έντασης και της αγωνίας ερχόταν με την εξέταση, το γραπτό διαγώνισμα. Πάντα λόγω φόρτου εργασιών, άφηνα το μάθημα των Θρησκευτικών απροετοίμαστο, αδιάβαστο, δεν έπαυε όμως διαρκώς να με κατατρώει η στιγμή της εξέτασης, τότε που σίγουρα θα έπεφταν κεφάλια. Πώς να το κάνουμε άλλωστε, οι εκάστοτε θεολόγοι ήταν ταυτόχρονα και γυμνασιάρχες ή λυκειάρχες, σε έλουζε διαρκώς ο κρύος ιδρώτας. Βέβαια πως τύχαινε κι αυτοί οι καλοί άνθρωποι, αν και αυστηρών ηθών, ματαίωναν διαρκώς την εξέταση, το διαγώνισμα δεν γινόταν ποτέ, και όλοι είχαμε άριστα στους ελέγχους στο εν λόγω μάθημα, είναι απ’ τα μικρά θαύματα.
Τη θέση αυτών των δασκάλων πήρε στη ζωή μου ο ιεροψάλτης κ.Τσιόδρας, ο οποίος στο καθημερινό του διάγγελμα στις έξι, με ανακαλεί στην τάξη, με θέτει υπό περιορισμό, με απειλεί με κακό βαθμό στην εξέταση, αν δεν συμμορφωθώ. Κι εγώ μένω και υπομένω, αν και κατά βάθος θέλω να τρέξω έξω ξανά, να συναντηθώ με φίλους και γνωστούς και να παραδώσω προσώρας αλλά και στο άμεσο μέλλον λευκή κόλλα στην εξέταση.
Αλλά στο τέλος κάνω κουράγιο και συντάσσομαι με τους πολλούς, και εύχομαι ο εφιάλτης να μην κρατήσει πολύ, και να γίνει καπνός μ’ ένα πρωινό ξύπνημα.
Το μάθημα των θρησκευτικών και ο κ. Τσιόδρας
Δημοφιλή άρθρα
3 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Αγαπητέ, κ. Αριστ. Αρχοντάκη, με το ανωτέρω άρθρο σας, ομολογώ με ξαφνιάσατε και με τον τίτλο του και το περιεχόμενό του, που, αλήθεια, δεν μπόρεσα να καταλάβω τίποτα, πέρα από κάποια ψήγματα αμφισβήτησης και κάποιας υπολανθάνουσας “ΕΙΡΩΝΕΙΑΣ”, όσο αφορά το μάθημα των “Θρησκευτικών” και το πρόσωπο του Καθηγητή – Ιατρού κ. Τσιόρδα. Ενθυμείσθε, ότι κάποτε σάς συνεχάρη για κάποιο σπουδαίο σας άρθρο. Συνηθίζω να εκτιμώ και σέβομαι τα πρόσωπα όλων των συνανθρώπων μας και, παρότι, υποσχέθηκα στη διεύθυνση των”Χ.Ν.” να σταματήσω τα σχόλιά μου πάνω στις εργασίες και τα άρθρα των συνεργατών, εντούτοις, το ανωτέρω άρθρο σας [ακατανόητο κι άκρως άστοχο για το δικό σας πνευματικό επίπεδο] με παρακίνησε να γράψω κάτι πάνω στο Απόλυτο μέγεθος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, που πολλοί συνάνθρωποι μας την συγχέουν με την Πολιτική Ελευθερία.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, λοιπόν, είναι το Απόλυτο μέγεθος της αυτοσυνειδησίας, της φωνής της συνείδησης, της δύναμης της ελεύθερης απόφασης, του δικαιώματος και της ικανότητας της ηθικής επιλογής – εκλογής, υπό την αναγκαία κι απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, της ταυτόχρονης σ υ ν ε ι δ η τ ό τ η τ α ς της ΕΥΘΥΝΗΣ: άλλως, αναιρείται ή αυτοαναιρείται το ανωτέρω απόλυτο μέγεθος. Και σε τί συνίσταται αυτή η ευθύνη; Μα, στην ηθική αναγνώριση [αυτοσυνειδησία] κι αποκατάσταση της όποιας ζημίας [Ηθικής – Υλικής] που προκλήθηκε στους συνανθρώπους μας από την έκφραση του ανωτέρω δικαιώματος της ελεύθερης επιλογής μου. Για περαιτέρω διευκρίνιση, αν για παράδειγμα, ειρωνευτώ κάποιον συνάνθρωπό μου [ωστόσο, ποιός είμαι εγώ για να το κάνω αυτό;], αυτή η επιλογή μου δεν είναι έκφραση κι ούτε αρμόζει στο απόλυτο μέγεθος της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, παρά, είναι μια κοινωνική αστοχία – αποκοτιά [να μην πω κατάντια] μου, αφού απουσιάζει η ταυτόχρονη συνειδητότητα της ευθύνης.
Σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, τίποτα δεν είναι πιο αποφασιστικής σημασίας από τις ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ πράξεις εκλογής – επιλογής που γίνονται από πρόσωπα προικισμένα με λόγο και συνείδηση. ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ, εμείς οι αδύναμοι άνθρωποι συχνά επηρεαζόμαστε από το περιβάλλον και τις ασυνείδητες διαθέσεις μας, ωστόσο κι ευτυχώς, ποτέ δεν υποδουλωνόμαστε τελείως σ’ αυτές τις καταστάσεις και τέτοια πράγματα.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αγαπητέ κ. Αριστ. Αρχοντάκη, δείχνει και φανερώνει ότι σαν άνθρωποι είμαστε μοναδικοί, διαφορετικοί, ξεχωριστοί κι ανεκτίμητης αξίας. Και, βέβαια, είναι καθήκον μας να προσβλέπουμε πάντα πέρα από το επίπεδο της επιπολαιότητας – όπου, δυστυχώς, οι ανθρώπινες υπάρξεις κατατάσσονται σε ομάδες – προς το επίπεδο της γνήσιας προσωπικότητας, όπου καθένας δεν είναι απορριπτέος και κουραστικός, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών του υπαγωγών – καταβολών [Θρησκεία, γλώσσα, χρώμα, εθνότητα, καταγωγή, κουλτούρα κ.λ.π.].
Όσο αφορά, την αστοχία σας -δεν γράφω τίποτε περισσότερο- για το αληθινό κι ανθρώπινο πρόσωπο του κ. Τσιόρδα, αυτός ο απλός κι ευλογημένος συνάνθρωπος μας δεν είναι μόνο ένας απλός και ταπεινός ψάλτης [και ποιό το επιλήψιμο;], αλλά και ένας γίγαντας της Ιατρικής Επιστήμης, Καθηγητής λοιμωδών νόσων, απλός, μειλίχιος κι άκρως ευαίσθητος στον ανθρώπινο πόνο, όλο καλοσύνη κι αγάπη, ένας οικογενειάρχης απλός με εφτά [7] παιδιά. Όσο για το μάθημα των “ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ”, δικαίωμά σας κ. Αρ. Αρχοντάκη να μη σας άρεσε στα νιάτα σας και τώρα, αλλά, να γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει πάνω στον πλανήτη μας άνθρωπος που να μήν πιστεύει στον Θεό. Έπρεπε να ήσασταν την δεκαετία του 1950 στο μεικτό Γυμνάσιο Βεροίας [με Ηρακλειώτη αυστηρό Γυμνασιάρχη] και θα βλέπατε …. στον ύπνο σας το “Άριστα”, όπου το άριστα ήταν ο βαθμός “16”. Στις “λευκές” κόλλες έπεφταν μηδενικά, ανυπερθέτως. Απλή συζήτηση για την Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης κάνομε!
Ειλικρινά, δεν επιθυμώ να συνεχίσω το ήδη εκτενές σχόλιό μου, γιατί ποτέ μου δεν θέλω να στενοχωρώ τους συνανθρώπους μου που τους σέβομαι κι αγαπώ όλους, κι ας με θλίβουν κι απογοητεύουν, ενίοτε, μερικοί. Με εκτίμηση κι αγάπη Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος. ΧΑΝΙΑ.
ΝΟΤΕ: Εκείνο που μ’ εκπλήττει κι απογοητεύει είναι που δεν έχουμε συνειδητοποιήσεις τις πολύ δύσκολες καταστάσεις που διέρχεται ολόκληρος ο κόσμος, όχι μόνο εξαιτίας της φοβερής αυτής επιδημίας που μαστίζει την ανθρωπότητα, αλλά από τη σημερινή μίζερη κοινωνική πολυπλοκότητα της ασυμμετρίας ανάμεσα στα δύο βασικά δομικά στοιχεία του ανθρώπου: τον Νου [γνώση. λογική] και την Ψυχή [συναίσθημα – Ηθική], που οδηγεί στο επικίνδυνο κοινωνικό φαινόμενο του “ΕΛΛΕΊΜΜΑΤΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ”, με τις τρομαχτικές του συνέπειες [κοινωνιολογικές- ψυχολογικές].
Ας διορθώσουμε ένα λάθος που μου επισημανθηκε. Το όνομα του καθηγητή είναι Τσιοδρας και όχι Τσιορδας όπως γράφτηκε εκ παραδρομής
Με προκαλούν…….
Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, καθηγητές κτλ. που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σεμινάρια για τη βαρβαρότητα των πόλεων, τη μαζοποίηση, την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από προοδευτική πάντα σκοπιά,… και συνήθως άκρως ριζοσπαστική – πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει, τουλάχιστο στο αμέσως προσεχές μέλλον
“Με προκαλούν” είπες.
Μανόλης Αναγνωστάκης