«Τα εφτά πράγματα που δεν πρέπει να έχεις: Πλούτο χωρίς μόχθο. Γνώση χωρίς χαρακτήρα. Πολιτική χωρίς αρχές. Απόλαυση χωρίς συναίσθημα. Εμπόριο χωρίς ήθος. Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά. Αγάπη χωρίς θυσία».
Μαχάτμα Γκάντι
Το υπερβολικό δεν ωφελεί, ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν η οποιουδήποτε είδους υπερβολή. Είτε αυτή η υπερβολή είναι υλική, είτε πνευματική. Όποιος έχει πολλά ή ξέρει πολλά, αλλά δεν τα χρησιμοποιεί με το σωστό τρόπο, τότε παραμένει φτωχός, τόσο υλικά όσο και πνευματικά. Είναι αρκετό όμως να το γνωρίζουμε αυτό; Έχει καμία σημασία η γνώση του σωστού ή του λάθους εάν παραμένει μόνο στα λόγια; Η ζωή μας παρασύρει σε τέτοιο βαθμό, ώστε το οποιοδήποτε μέτρο μπορεί να χαθεί με μεγάλη ευκολία.
Το χειρότερο όμως είναι, πως αυτή η αίσθηση του μέτρου, εύκολα παραγνωρίζεται, δικαιολογείται και γίνεται αποδεκτή, πρώτα από εμάς τους ίδιους και έπειτα από το περιβάλλον μας. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι και αφού εμείς αποφασίζουμε να κλείσουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, τότε έρχεται εκείνη να μας χτυπήσει την πόρτα κι αυτό που ονομάζουμε κακοτυχία και αδικία και δυστυχία. Βέβαια δεν είναι ακριβώς αυτό, είναι απλά οι επιλογές μας, που ορθώνουν το ανάστημα τους και μας υπενθυμίζουν αυτά που εμείς επειδή έχουμε παρανοήσει ή ξεχάσει, νομίζουμε πως δεν υπάρχουν. Όμως η ισορροπία υπάρχει και μέσα από αυτήν ο κόσμος κινείται και δημιουργεί το μέλλον του. Όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της μεγάλης ανισορροπίας την οποία έχουμε δημιουργήσει τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Τίποτα από όσα έχουμε ή αποκτούμε δεν είναι αρκετό. Τίποτα από όσα μας χαρίζονται δεν φτάνουν για να μας ικανοποιήσουν. Η απληστία όμως δεν είναι δημιουργία και μέσα σε όλη τη σύγχυση μας, έχουμε δώσει κι εκεί τη λάθος έννοια. Έτσι η ισορροπία διαταράσσεται επικίνδυνα και η αποκατάσταση της είναι το ίδιο επικίνδυνα αναπόφευκτη.
Σε προσωπικό επίπεδο το βλέπουμε πιά ξεκάθαρα και στο σύνολο του κόσμου που ζούμε η διαπίστωση αυτή ήταν και είναι κάτι δεδομένο και αποδεκτό. Η υπερβολική φροντίδα του σώματος, της ύλης και η παραίτηση από το πνεύμα, μοιραία θα οδηγήσει στην αποκατάσταση, και το είδος της αποκατάστασης θα επιλεγεί σίγουρα όχι από αυτόν που τη δημιούργησε, αλλά από εκείνον που έχει αναλάβει την τήρηση της. Έτσι η ζωή μας καταλήγει να φαντάζει άδικη και ενώ στην ουσία δεν είναι. Έτσι χάνουμε ότι αφήνουμε, ότι παραβλέπουμε, για ότι υπερβάλουμε αυτό είναι το ίδιο που θα μας δηλητηριάσει. Γιατί τίποτα δεν δηλητήριο. Μόνο η δόση κάνει το δηλητήριο.
Αυτοί λοιπόν οι αμέτρητοι άνθρωποι, που ιδιαίτερα αυτή την εποχή, έχουν βυθιστεί από τη μεγάλη τους αγάπη για τον κόσμο και τον εαυτό τους, σε ένα τέτοιο ακραίο σκοτάδι στη ζωή τους, εάν δεν βρεθούν στη μεγάλη τύχη να αποκαταστήσουν ηθελημένα τη χαμένη ισορροπία, τότε θα πρέπει να ξεκινήσουν πάλι από το ίδιο σημείο. Γιατί αυτό που οι άνθρωποι θεωρούν σπουδαίο ο Θεός το σιχαίνεται.
